به پایان آمد جشنواره «حکایت» همچنان باقی است!
جشنواره سی و چهارم با تمام فراز و نشیب هایش به پایان رسید تا بار دیگر ثابت کند که جشنواره ای بی عیب و نقض و بدون نگاههای سیاسی و جناحی، هیچگاه با جشنواره فیلم فجر قرین نخواهد شد.
تاريخ : شنبه ۲۴ بهمن ۱۳۹۴ ساعت ۰۹:۴۱
جشنواره دوره سی و چهارم که با انتخاب دبیر جدید همراه بود و شاید اولین جشنواره ای بود که تمام فیلم های آن از پروانه ساخت تا تولید مختص به دولت یازدهم بود و قرار بود
امید را در جامعه تزریق کند آنقدر
تلخ و ناامید کننده بود که آدم می ماند آیا در جامعه 80 میلیونی ایران، سوژه ای به جز سوژه هایی که این فیلمسازان به تولید آن همت گماردند وجود نداشته است؟ آیا شادی ، امید و توکل سهمی در زندگی این مردم مسلمان و انقلابی ندارذ؟ پس این همه زیبایی ، زندگی های پُرعاطفه و پرُ از گرمی و صفا، تولدها ، ازدواج ها ، مهمانی ها ، کارهای خیرانه ، حضور پرُ شور مردم در اعیاد مذهبی ، راهپیمایی ها ، انتخابات و .... نشان از یک جامعه گرم ایرانی نیست؟
هر چند که می دانیم مشکلات و مسائل سخت اقتصادی نیز گریبانگیر بعضی از خانواده ها است. اما همین خانواده ها با همه این مشکلات ؛ هم اکنون با توکل و دلگرمی به زندگی خود ادامه می دهند و سرانجام این زندگی ها به قتل، خیانت، زندان و نابودی منتهی نمی شود و همیشه حداقل کور سوی امید در خانه های آنان وجود دارد. درحالی که ما امسال در بسیاری از فیلم های جشواره ، شاهد اعدام ، زندان یا مرگ بر اثر فقر روبرو بودیم و گویا اصلا جامعه ایرانی قرابتی با خوشبختی و شادی ندارد!
با مشاهده فیلم های این دوره از جشنواره فیلم فجر به جرات می توان گفت که این فیلم ها زنگ خطرِ کم فروغ بودن اکران سال آینده را از همین حالا به صدا در آوردند و سینما با اکران های نا امیدکننده و کم سود مواجهه خواهد شد مگر اینکه فیلم هایی که از گردونه جشنواره محروم ماندند بتوانند ناجی اکران سال آتی باشند. تیم داوری - چه هیات انتخاب و چه هیات داوری - نماینده همه سینمای ایران و همه سینماگران نبودند و جا دارد حالا که محمد حیدری دبیری سال آینده جشنواره را هم برعهده گرفته است تعامل بیشتری با همه قشرهای سینماگران برای دعوت از داوری انجام دهد تا نتیجه داوری ها مثل امسال دچار افت و خیز نباشد و دلخوری هایی را ایجاد نکند. متاسفانه داوری ها آنقدر عجیب و بدور از انصاف بود که بعضی از فیلمسازانی که احساس کردند فیلمشان بدور از کارشناسی داوری شده ، حتی حاضر نشدند در مراسم اختتامیه حضور داشته باشند و این غیبت ها برای جشنواره ای که مدعی ملی بودن را دارد نمی تواند خوشایند باشد. هر چند که معتقدیم سینماگرانی که نامشان در کاندیداها وجود ندارد نمی بایست در مراسم اختتامیه غایب باشند چرا که این شائبه پیش می آید که آنان فقط برای جایزه آمدند! درست است که این دوستان به نگاههای قشری داوران اعتراض دارند اما با قهر و دوری جستن ، مشکلات درست نمی شود بلکه این تعامل و نشست های صمیمی است که می تواند کارها را به جلو ببرد. چرا که سینمای ایران این روزها نیازمند همدلی و اتحاد است و با انشقاق و دوری جز اینکه راهی را برای نفوذ بیگانگان و بدخواهان باز کند ثمر دیگری نخواهد داشت.
اما جشنواره دوره سی و چهارم با همه کم و کاستی هایش که از حوصله این یادداشت خارج است اما چند نکته مثبت هم داشت: اختصاص کاخ مردمی جشنواره به تماشاگران، اطلاع رسانی به موقع توسط سایت جشنواره ، جشن نامزدها و برگزاری افتتاحیه و اختتامیه بدون تاخیر و بدون سخنرانی های معمول هر ساله.
حال که محمد حیدری حکم دبیری سال آینده جشنواره را گرفته است جا دارد که با تجربه این دوره؛ از هم اکنون برای جشنواره ای کم نقض، کم اعتراض، پُر بار و با حضور همه اقشار سینماگران برنامه ریزی دقیقی داشته باشد.
