آرش صادقیان در گفتگو با هنرنیوز؛
بازیگر باید زبان جهانی داشته باشد
آرش صادقی گفت: برخی از بازیگران در سطح بین المللی اجرا می‌کنند به این دلیل است که زبان جهانی بازیگری را آموخته‌اند و فرافرهنگی بازی می‌کنند. بدین معنی که ادای بچه‌های فلان منطقه شهر را در نمی‌آورند.
تاريخ : سه شنبه ۲۹ ارديبهشت ۱۳۹۴ ساعت ۱۰:۱۳
آرش صادقیان در پاسخ به این پرسش خبرنگار تئاتر هنرنیوز در ارتباط با نمایش جادوگر کوچولو و همچنین «رومپلی» کاراکتری که در آن ایفای نقش می‌کرد گفت: این کاراکتردستیار مخصوص جادوگر بزرگ است که از سایر شخصیت‌های داستان دارای قدرت بیشتری است اما به لحاظ شخصیتی جایگاه حقیری دارد. در صحبت‌هایی که با کارگردان داشتیم تصمیم گرفتیم این حقارت را در فیزیک او ایجاد کنیم. جُثه کوچک آن به شدت توانسته تاثیری را که ما دنبال می‌کنیم بر روی داستان بگذارد.
وی در ادامه افزود: یکی از نگرانی‌های بسیار مهم ما این است که کودکان با دیدن آن به جای اینکه لذت ببرند بترسند اما شخصاً نگران نبودم به دلیل اینکه با کودکان ارتباط زیادی داشتم زمانی که به روی صحنه قرار می‌گیرم تمام حواسم علاوه بر بر اینکه معطوف به بازی است دقت دارم تا متوجه عکس العمل بچه‌ها باشم به محض اینکه متجه شوم که در بخش‌هایی که اجرا می‌شود باعث ترس کودک شده است به سرعت تغییراتی می‌دهم و با اعمال بازی از جنس رهاتری ذهن کودک را به قسمت دیگری از این شخصیت جلب می‌کنم در این شرایط کودک به سرعت تغییر حالت می‌دهد.
این بازیگر با اشاره به اینکه با گروهی به نام مفید به بیمارستان کودکان سرطانی مراجعه می‌کنند و مرتباً با آن‌ها در ارتباط هستند گفت: ما در گروه مفید سعی می‌کنیم همواره با کودکان ارتباط نزدیکی داشته باشیم یکی ازفعالیت‌های این گروه اجرا در بیمارستان‌هایی است که کودکان سرطانی در آن بستری هستند. تقریباً هر هفته به آن‌ها سر می‌زنیم و پای تختشان نمایش اجرا می‌کنیم. اجرا برای کودک یا نمایشی درباره کودک دو تعریف مجزا دارد که نمی‌خواهم به آن بپردازم اما ما در اجرایمان با کودکان همراه می‌شویم و یک نمایش را با هم اجرا می‌کنیم.
او همچنین درباره فواید این گونه ارتباط‌ها برای هنرمندان به ویژه بازیگران گفت: یکی از ویژگی‌هایی که این کار به ما داده است شناخت ارتباط‌های گوناگون است این گونه اجرا‌ها ما را به سمت ارتباط‌شناسی می‌برد رابطه نزدیک با کودک باعث می‌شود ما به عنوان بازیگر شناخت بیشتری از خود و مخاطب خود پیدا کنیم شاید کمی باورش سخت باشد اما ارتباط‌هایی از این دست باعث شده من به عنوان بازیگر حتی در اینکه تا چه اندازه دستان خود را به روی صحنه حرکت دهم تاثیر داشته است.
این بازیگر در ادامه گفت: یک بازیگر حرفه‌ای زمانی که به روی صحنه می‌رود دیگر فکر نمی‌کند که چه تمرین‌هایی پیش از این داشته است بلکه تلاش می‌کند با دیدن مخاطب و بررسی آن در همان لحظه به این نتیجه برسد که در چه شرایطی باید اجرایش را پیش ببرد و تفاوت‌هایی را در لحظه به وجود بیاورد. البته منظورم از تفاوت تغییر دیالوگ‌ها و میزانسن‌ها نیست باید این شرایط ذهنی برای بازیگر زمانی اتفاق بیافتد که شما دائم در حال اجرا باشید و اجرای موفق و پر از تجربه زمانی رخ می‌دهد که در مقابل انبوهی از تماشاگر به روی صحنه بروید و شاهد بازخورد‌های متفاوتی باشید تا بتوانید خود را اصلاح کنید.
وی درادامه با انتقاد از کمبود سالن‌های نمایش برای اجرای تئاتر گفت: در چنین شرایطی که با کمبود سالن برای اجرا روبرو هستیم نمی‌توان انتظار داشت که این مسئله برای بازیگر پیش بیاید در غیر این صورت باید هر چند سال یک بار به روی صحنه بروید در چنین شرایطی ما به سراغ مخاطب می‌رویم و سعی می‌کنیم در هر مکانی که قابلیت اجرا را دارد بهترین استفاده را ببریم. در مجموع گروه‌های نمایشی مخصوصاًدر حوزه کودک نباید در انحصار سالن باشند چرا که همواره باید در صف انتظار ایستاد.
صادقیان در ادامه افزود: اجرا در مناطق مختلف به بازیگر آموزش‌های متنوعی می‌دهد و او را بسیار کار کشته می‌کند. باید در عرصه کودک به دنبال پویایی و طراوت بود امروزه بسیاری از ابزارهای بازی برای کودکان آن‌ها را به سمت تنهایی درونی سوق می‌دهد اما تئاتر و فضای آن می‌تواند نگاه جمعی و خندیدن جمعی و در نهایت احساس جمعی را برای کودکان به وجود بیاورد.
آرش صادقیان بازیگرنمایش «جادوگر کوچولو» گفت: اگر برخی از بازیگران در سطح بین المللی اجرا می‌کنند به این دلیل است که زبان جهانی بازیگری را آموخته‌اند و فرافرهنگی بازی می‌کنند. بدین معنی که ادای بچه‌های فلان منطقه شهر را در نمی‌آورند. در هرصورت اعتقاد من در بازیگری این است که باید مخاطبت را جهانی در نظر بگیری و انتظار داشته باشی که اگر فردی از کشور دیگر بازی تو را به عنوان بازیگر می‌بیند متوجه افکار، احساسات و حتی درام داستان شود. به واسطه اجرهای متداوم در بیمارستان مختص کودکان این محبت و این توانایی در گروه ما به وجود آمده است که البته می‌توان در مورد کم و کیف آن صحبت کرد.
وی در پایان خاطر نشان کرد: برای اجرای این نقش به پزشک مراجعه کردم وگفتم که قرار است یک ساعت به روی صحنه تئاتر باشم آن هم در شرایطی که باید روی زانو‌هایم راه بروم طی یک سری آموزش‌ها که وزنم را چگونه کنترل کنم و همچنین زیر لباسم چه چیزهایی بپوشم که شرایط کار را برایم راحت‌تر کند توانستم فشاری را که به کمر و زانو‌هایم می‌آید تا حدی کنترل کنم.
