چندی است که دکتر علی رفیعی کارگردان نامدار تئاتر تصمیم دارد تا نمایشنامه «یرما» که از آثار مطرح لورکا است را در تالار وحدت به روی صحنه ببرد؛ اما به تازگی این اجرا دچار مشکلاتی شده است که شاید بتوان آن را از مشکلات اخیر در تئاتر دانست.
علی رفیعی بعد از حدود ۱۰ ماه تمرین با یک گروه ۴۵ نفره اعلام کرد که تصمیم دارد تا نمایش یرما را به روی صحنه ببرد اما متاسفانه حدود ۳ هفته پیش ناگهان در رسانه ها خبر متوقف شدن اجرای این نمایش دیده شد و رفیعی علت متوقف شدن تمرینات را هزینه های برآورد شده توسط شورای حمایت برای این اجرا دانست و اظهار داشت که مبلغ اعلام شده به ما با هزینه هایی که در گروه محاسبه شده بسیار متفاوت است و مبلغ اعلام شده از سوی شورای حمایت پاسخگوی ساخت دکور، طراحی لباس و صحنه و ... ما نمی شود.
از سوی دیگر رفیعی ساعت اجرای نمایش را که از سوی تالار وحدت، ساعت ۱۸ اعلام شده بود را برای اجرایش مناسب نمی دانست و معتقد بود ساعت اعلام شده سبب می شود تا این کار مخاطبش را از دست دهد اما مسئله ساعت چندان مورد اهمیت نبود و علت اصلی توقف آن مبلغ محاسبه شده برای این کار توسط شورای حمایت دانسته شد.
چند روز بعد از اعلام توقف نمایش «یرما» از سوی کارگردان، قادر آشنا رئیس مرکز هنرهای نمایشی با رفیعی جلسه ای داشته و طی صحبت هایی که در این جلسه صورت می گیرد، رفیعی تمرینات «یرما» را از سر گرفت امان چند روزی بیشتراز خبر شروع دوباره تمرینات «یرما» نگذشته بود که بار دیگر خبر منتفی شدن اجرای «یرما» بر سر زبان ها افتاد و اینبار رفیعی علت عدم اجرای این نمایش را ساعت در نظر گرفته شده برای اجرا دانست و اظهار داشت که پیش از این در خصوص ساعت اجرا با تالار وحدت صحبت کرده و با تغییر مدیر روابط عمومی این تالار همه چیز فراموش شده و ساعت اجرای «یرما» را ساعت ۱۸ اعلام کرده اند در صورتی که این ساعت باعث می شود تا «یرما» بسیاری از مخاطبانش را از دست خواهد داد.
بعد از انتشار خبر منتفی شدن نمایش «یرما» به علت ساعت در نظر گرفته شده برای اجرای این نمایش از سوی تالار وحدت، روابط عمومی مجموعه فرهنگی هنری بنیاد رودکی جوابیه ای را در خصوص اظهارات دکتر رفیعی منتشر کرد مبنی بر اینکه دکتر رفیعی از مدت ها بیش از ساعت اجرای نمایش خود خبر داشته و به تازگی به این ساعت اعتراض دارد!
متاسفانه امروز همه ما شاهد این هستیم که تئاتر در شرایط سختی به سر می برد و بسیاری از هنرمندان ما از وضعیت موجود شکایت دارند و مدیران تئاتری را برای این شرایط سخت مقصر می دانند اما حال که مدیران تئاتری از یک اثر حمایت می کنند آن هم اثری غیر ایرانی که این روزها از سوی مسئولان تئاتری تحریم شده و با همه سازهایش می رقصند چرا هنرمندان ما ایرادات بی مورد را بهانه ای می کنند برای اجرا نکردن اثرشان، مگر نه اینکه دغدغه بسیاری از این هنرمندان کار کردن است و به گفته خودشان اگر از آنها و اثرشان حمایت شود دیگر چیزی نمی خواهند پس چرا بهانه گیری؟
اما واقعا این سوال پیش می آید که زمانی که مدیران و مسئولان ما در عرصه تئاتر بدین صورت پیگیر چنین اجراهایی هستند و شرایط و امکانات را برای کارگردانان ما فراهم می کنند این درست است که کارگردانان و هنرمندان ما فقط به شرایط خود فکر کنند، این را هم نباید فراموش کنیم که ما همه در یک کشور با امکاناتی محدود زندگی می کنیم که باید در استفاده از این امکانات دیگران را هم در نظر بگیریم پس با توقیف یا منتفی کردن اجرا نه زمان بندی تالارها را به هم ریخته و نه زمان صرف شده بسیاری از هنرجویان و دیگر عوامل کار را نادیده بگیریم.
آیا صرف اینکه هنرمند بزرگ و نامداری هستیم باید همه خواسته هایمان بدون چون و چرا عملی شود، منکر این نمی شویم که باید شرایط را برای اجرای یک اثر خوب از هنرمندی بزرگ آماده کرد اما زمانی که شرایط فراهم نیست آیا نباید به همان چیزها که داریم قانع باشیم ؟ پس آن عشق همیشگی که در مورد تئاتر گفته می شود این روزها کجاست؟ البته باید این را هم متذکر شویم که این نمایش قرار است مهرماه اجرا شود و دراین ماه هوا در ساعت ۱۸ تاریک شده و به تماشای این تئاتر رفتن در ساعت ۱۸ چندان هم کار راحتی نیست.