قاسم قلی پور تهيه كننده سينمای ايران در گفتگو با خبرنگار سينمايی هنر‌نيوز اظهارداشت:  باید قبول کنیم که زندگی این عزیزان چراغ آینده و راهنمای نسل آینده ما هستند و ضرورت دارد تا به ما به سمت خود باوری حرکت کنیم و خودمان را بهتر بشناسیم ودر این راه سخت فیلم و سریال راهکار مقبولی برای رسیدن به سرمنزل مقصود است و متاسفانه جامعه ما در طول تاریخ و در سالیان متمادی در خصوص خودباوری عمومی همیشه لطمات جبران ناپذیری دیده است چه بهتر که با ساخت این گونه آثار و نمایش آنها برای عموم مردم حس خود باوری و توانستن را در مردم نهادینه کنیم .
قلی پور ادامه داد: متاسفانه تفکر «این هفته را بگذرانیم» در برنامه سازان ما عمومیت پیدا کرده و باعث شده که آینده نگری و اندیشه را در این مورد از دست بدهیم و سریال و فیلم ارزشی در این خصوص نداشته باشیم و کارها با تعجیل و نوعی شتابزده ساخته می شوند و تاثبرگذاری لازم را ندارند. از طرفی انگار این مشکل امروز در بسیاری از آثار دیده می شود و ما برنامه طولانی مدت و بلندمدت در این مورد نداریم و ساخت و نماش سریع آثار در حوزه سینما و تلویزیون ما را دچار روزمرگی کرده است .
وی تصریح کرد: انگار مدیران سیما دوست دارند فقط آمار و تیراژ و تعداد مخاطبان خود را اعلام کنند و کیفیت برایشان مهم نیست، چون اگر مهم بود اجازه می دادند که فیلمسازان ما به جای تکرار هزارباره برخی از سوژه ها به سمت ساخت آثار متفاوت به لحاظ، موضوع، ساختار و تیم اجرایی بروند و امروز شاهد این نبودیم که مجموعه های تلویزیونی ما به سمت کلیشه شدن حرکت کردند و مخاطبان خود را از دست داده اند. به حرات می توان گفت کار گروهی را فراموش کردیم وکارهای فردی افزایش یافته و لطمات جبان ناپذیری در این خصوص متحمل شدیم.
این تهیه کننده سینما خاطرنشان کرد: عصا به دست حرکت کردن و آزمون و خطا سالهاست که در تلویزیون ما وجود دارد و این که همه چیز را فردی کنیم و به جای جمع تصمیم گیری کنیم در سینما و تلویزیون ما تبدیل به یک عادت خطرناک شده و باعث

شده که ما نتوانیم به سالایق و علایق مردم توجه کنیم. برای اینکه داشته های خودمان و میزمان را به خطرنیاندازیم و حفظ کنیم همیشه با خود خواهی به جای جمع تصمیم گیری کردیم. خوب در این شرایط معلوم است که برنامه های تلویزیون و سینما افت می کنند و مخاطبان مان را از دست می دهیم. معلوم است که برنامه هایمان تاثیرگذار نخواهند بود و برعکس تخریبی می شوند و آن وقت ما مدام فریاد می زنیم که مخاطب نداریم .
قلی پور اضافه کرد: سینما و تلویویزیون کارگروهی است و باید در آن تک تک عوامل با یکدیگر همکاری داشته باشند تا یک اثر به سرانجام برسد و تک تک عوامل یک کار مهم هستند این گونه نیست که همه کارها توسط یک نفر انجام شود. مگر می شود یک نفر تهیه کننده، کارگردان، نویسنده و بازیگر نقشل اول یک کار باشد و انتطار داشته باشیم که اثرش ماندگار شود . متاسفانه ماسالها ست که در این بخش اشکال داریم و بدبختانه خودمان را همه چیزدان می دانیم و تن به کارهای گروهی نمی دهیم و این مشکل نه نتها در هنر ما بلکه امروز در زندگی اجتماعی ما هم وجود دارد.
تهیه کننده «آتش سبز» با اشاره به اینکه ما نسبت به تحقیق و پژوهش هم بی تفاوت هستیم تاکید کرد: هنرمندان ما در کسوت تهیه کننده، کارگردان و نویسنده به پژوهش و تحقیق کم عادت هستیم و این را فرهنگ عامه ما نیز می گوید. ما به نظرم به هیچ عنوان مشکل بودجه دراین خصوص نداریم و اگر دو تا سه برابر در این بخش هزینه شود ضرری ندارد و به نظر می رسد که ما فقط در بخش  راهکار، کارشناسی لازم را نداریم و دوست داریم که همیشه خودمان را «علامه دهر» و «همه چیز دان» بدانیم که این اصلی ترین مشکل در بخش تحقیق و پژوهش است. ازطرفی یک ساختار سازمانی طی انجام مراحل تحقیق نداریم و فقط به خودمان فکر می کنیم.
وی ابرازداشت: همه ما حتما تلاش می کنیم که بچه هایمان تربیت درستی داشته اششند ودر آینده تبدیل به آدمهایی در زمینه اقتصادی و اجتماعی شوند. چه بازی کامپیوتری انجام دهند و چه کتابی بخوانند و بسیاری موارد دیگرکه مسئولیت های کلان ما را در قبال فرزندانمان نشان می دهد.این را می توان در مورد خوراک فرهنگی مردم هم تعمیم داد. اینکه یک کارگردان نابلد ویا یک فیلمنامه نویس ناشی چگونه می تواند تاثیر بدی در فرهنگ سازی داشته باشد . به عنوان مثال کارگردانی که بی تجربه است می تواند با ساخت یک اثر ضعیف و سطحی در مورد یک شخصیت ملی، فرهنگی، ادبی و تاریخی باعث شود که نگاه مردم در مورد زندگی آن شخص دچار تغییر شود به جای ایجاد اندیشه باعث تخریب شخصیت فاخر شود. در واقع این کارگردان نابلد باعث حذف خوب فکر کردن در جامعه شده و تاثیرات این تفکر بد سالها در مخاطب ما خواهد ماند و انگیزه او را برای دین آثار فاخر در سینما و تلویزیون کم خواهد کرد. آن وقت ست که ما به اینجا خواهیم رسید که هر روز بگوییم بحران مخاطب داریم.
قلی پورعنوان داشت: در اکثر مواقع خودمان باعث می شویم که در مورد فلان شخصیت جُک و یا طنز ساخته شود و به این سطحی نگری همه می خندیم و غافل از آن هستیم که این نوع خندین گذراست. در مورد برنامه های تلویزیونی هم این مثال صادق است. مردم ما دوست دارند که دغدغه ها و نگرانی های شان در مجموعه های تلویزیونی بازتاب داشته باشد و به نوعی سریالهایی در این خصوص ساخته شود. آیا واقعا مشکل مردم ما فقط ازدواج و طلاق است ؟ آیا مردم ما نباید نگران تاثیرسوء و منفی برخی از سریالهای به ظاهر طنزی باشند که در سینما و تلویزیون رواج یافته؟ پس می بینیم که ما خودمان با ساخت برخی از فیلمها و سریالها باعث گسترش ناهنجاری شدیم.
وی درپایان گفت: به نظرمن مشکل اساسی در سیستم آموزشی ماست که نتوانسته تحقیق و پژوهش را در بین کودکان، دانش آموزان و دانشجویان آموزش دهد. که در آینده در همه بخش های کشورمان تاثیر گذار باشد حتی در مورد فرهنگ هم این صادق است. به دلیل اینکه عادت به تحقیق نداریم در همه زمینه ها دچار یکنوختی و تکرار شدیم. پس به نظرم باید ۱۰۰ واحد دربخش تحقیق و پژوهش در برنامه درسی دانشجویان و دانش آموزانمان گنجانده شود و سرمایه گذاری اساسی در بخش شود تا نگاه سطحی مخاطبان ما در همه بخش های جامعه از بین برود.