به گزارش هنرنیوز ، ساداتیان با اشاره به روند انتخاب فیلم‌های جشنواره فیلم فجر گفت: حدود ۶۷ فیلم را در ۱۰ روز دیدیم. البته فیلم‌هایی که فرم پرکرده بودند بیشتر از این تعداد بودند اما چون در فرصت معین، کامل نشدند و امسال زمان مشخصی برای ارسال فیلم‌ها مشخص کرده بودند تا هیات انتخاب ببینند، ما هم ملزم بودیم که تا پایان روز نهم جمع‌بندی کرده باشیم و روز دهم نظراتمان را اعلام کنیم.

وی با اشاره به فضای کلی فیلم‌ها گفت: انتظارمان این بود که در کارگردان فیلم اولی‌ها اتفاقات بهتری را شاهد باشیم و نمی‌خواهم بگویم فیلم‌هایشان بد بود اما انتظار داشتیم ابتکارات بهتری را از این بچه‌ها ببینیم اما سر و شکل فیلم‌ها نسبت به سال قبل از نظر گیشه امیدوارکننده‌تر است و گیشه سال ۹۷ باید بهتر از سال ۹۶ باشد.

وی ادامه داد: ما معدلی از قصه، نوع روایت، شاکله، نوع جذب مخاطب، بازیگران و همه این موارد را مدنظر داشتیم. من به شخصه این موارد برایم جلب توجه کرد چون اگر فیلم‌ها خیلی خشک و تک بعدی باشند، شاید به اقتصاد سینما هم لطمه وارد کند. برخی فیلم‌ها ممکن است کارگردانی خوبی داشته باشند یا برخی فیلم‌ها روایت قصه‌شان یا هر کدام از موارد دیگر فیلم خوب باشد، اما من برای انتخاب فیلم‌ها، مدنظرم معدل همه موارد بود.

وی با اشاره به افرادی که از شورای پروانه نمایش و ممیزی در هیات انتخاب حضور داشتند، گفت: اصلاً ما با این نظر‌ها کاری نداشتیم و برایمان کیفیت فیلم مهم بود. شاید نقطه نظراتی داشتند و نت هم برمی‌داشتند اما در هیات انتخاب هیچ بحثی در مورد ممیزی نداشتیم و نه کسی از ارشاد سفارشی کرد و نه تحت فشار بودیم.

ساداتیان با اشاره به اینکه فیلم‌های امسال بهتر از سال قبل است، گفت: فیلم‌های امسال ژانر دفاع مقدس را احیا خواهند کرد و برای من به شخصه فیلم‌های این حوزه بسیار جذاب بود و انصافاً یک قدم جلو‌تر از خوب هم می‌توان درنظر گرفت. مطمئن هستم افرادی که چنین فیلم‌هایی را دوست دارند با رضایت سالن سینما را ترک خواهند کرد و این نویدبخش خوبی است.

وی با اشاره فیلم‌های اجتماعی جشنواره امسال گفت: سینمای اجتماعی ما الهام گرفته از وضعیت عمومی جامعه است و نویسندگان تحت تاثیر حوادث پیرامونی خودشان هستند. بحث اعتیاد در کشور ما به نظرم در مرحله زنگ خطر است و به راحتی دیده می‌شود بنابراین این موضوع حاصل تلنگرهایی است که جامعه در ذهن فیلمسازان ایجاد می‌کند به همین دلیل بیشتر به مباحث مربوط به اعتیاد پرداخته می‌شود. در حالی که سال‌ها قبل سعی می‌کردند این موضوع را مخفی کنند، الان حتی در داروخانه‌ها مواد مخدر مثل تریاک توزیع می‌شود تا به سراغ مواد صنعتی نروند. این موضوع حاکی از آن است که این پدیده شوم توسعه پیدا کرده است. در آثار حوزه اجتماعی با این پدیده به وفور مواجه هستیم و آثار تخریبی و تاثیرات اجتماعی این موضوع در فیلم‌ها شاهد بودیم.

بوی ادامه داد: مشکلات اساسی ما این است که همه چیز شاخص پیدا کرده است و ضریب اعتماد اجتماعی به شدت پایین آمده است. وجدان اجتماعی، دروغ در جامعه و امثالهم ازجمله موضوعاتی است که در فیلم‌ها به آن پرداخته شده است البته نقطه نظرهایی که توسط سینمایی‌ها مطرح می‌شود با نقطه نظراتی که توسط مسئولان وزارت ارشاد ارائه می‌شود، تعارض دارد. مثل اینکه یک فردی برای چکاپ ساده دکتر می‌رود و ناگهان دکتر سرطان را کشف می‌کند؛ حال این دکتر وظیفه‌اش در قبال بیمار چیست؟ اگر بحران را مهار کند بیمار به جای اینکه ۶ ماه زنده بماند عمرش زیاد می‌شود. این دکتر اخلاقاً باید چه کند؟ آیا باید بیماری را کالبدشکافی کند یا اینکه باید قرص مسکن به بیمار دهد؟ نکته در سینما هم اینجاست؛ باید یک معضل اجتماعی توسط هنرمند کالبدشکافی شود تا عریان شود و وقتی یک موضوعی عریان شود همه به صرافت حل و فصل آن می‌افتند. از ظنّ من سینمایی هم وقتی به یک معضل اجتماعی می‌رسم علاقه‌مند به کار کردن در آن مورد هستم تا جلب توجه کند. وقتی به یک موضوعی خوب توجه شود می‌تواند افکار عمومی و مسئولان را جلب کند تا به صرافت حل آن بیفتند.

وی با اشاره به نقش وزارت ارشاد گفت: سینمای ما به خاطر ممیزی‌های تحمیلی وزارت ارشاد و شواری پروانه ساخت، ترسیده است و در ‌‌نهایت ناخواسته به خودسانسوری افتاده است. این ترس چندین سال است که حاکم شده است در حالی که باید جسارت در سینمای ما مشهود باشد. نمی‌خواهم بگویم همه سینمای ما باید اجتماعی باشد