یادداشت حسین پاکدل بر نمایش«نگاهمان می‌کنند»
حسین پاکدل از علاقه‌مندان به تئاتر دعوت کرد که "تا فرصت هست به دیدن نمایش «نگاهمان می‌کنند» برویم تا آغازی باشد بر خود درمانی!"
تاريخ : سه شنبه ۶ بهمن ۱۳۹۴ ساعت ۱۶:۵۳
به گزارش هنرنیوز؛ همزمان با برگزاری جشنواره سی‌و‌چهارم تئاتر فجر، نمایش «نگاهمان می‌کنند» به کارکردانی محمدرضا اصلی در سالن استاد ناظرزاده کرمانی تماشاخانه ایرانشهر اجرا می‌شود و حسین پاکدل در یادداشتی که در اختیار ایسنا قرار داده درباره آن نوشته است: « نویسنده دردمند یک پزشک است، یک حکیم، یک جراح حاذق. او با قلم‌اش روح بیمارِ جامعه‌ای را مقابل آیینه‌ای از جنس صحنه در قالب درام جراحی می‌کند. مگر نه این‌که در علوم پزشکی تشخیص درست و به‌موقع درد، نیمی از درمان است و پیشگیری، از درمان مؤثرتر و کم هزینه‌تر؛
دکتر نغمه ثمینی، با تسلط بر قصه‌درمانی، هم تشخیص درد می‌دهد و هم بی‌هیاهو سعی در هشدار دارد برای پیشگیری شیوع دردهای ناپیدا و گاهی پیدای فراگیر. هر جامعه یک موجود و پیکره زنده است؛ نفس می‌کشد، حرکت می‌کند، بیمار می‌شود، ضعیف و قوی می‌شود، می‌میرد، گاه دوباره زنده و بارور می‌شود، امیدوار و نومید می‌شود و در مواردی خود ویرانی و یا خوددرمانی می‌کند.
نمایش «نگاهمان می‌کنند» با برش تیز قلم، نمونه‌ای از این جامعه را جدا کرده و زیر میکروسکوپی از نوع تخیل و اعجازِ صحنه بزرگنمایی کرده و به ما نشان می‌دهد. در ارتفاعی بلند از دیدِ پنجره‌هایی چشم دوخته به چشم هم، بخشی از خلوتِ پنهان ما را به خودمان می‌نمایاند. ما همزمان هم در زیر لنز این میکروسکوپ در حال دست و پازدن هستیم و هم از چشمی آن به تحرکات روزمره خود نگاه می‌کنیم. از این منظر ویروس‌ها و سلول‌های سرطانی تردید، زیاده خواهی، حرص و حسادت و رندی و هزاران عامل بیماری دیگر را به عینه نگاه می‌کنیم. شادابی زیست یک جامعه درست شبیه حفظ سلامت و طراوتِ تنِ فرد است؛ و البته به شرط تشخیص به موقع و درستِ درها و درمان دقیق. حال در این اثر، قلم جراحی نویسنده‌ای تیزبین دردها را نشانمان می‌دهد، و در آخر ما را به خود می‌خواند که شفا دهنده این دردِ رو به گسترش، خودِ ماییم؛ اگر متوجه شویم و بخواهیم.
نمایش در سه اپیزود ظاهراً جدا ولی تنیده در هم موقعیتی ساده ولی هول آور را به نمایش می‌گذارد و پس از گسترش و بسط درامی مدرن و پویا، همه را از ارتفاع به زیر می‌آورد و در فضای عمومی ساختمانی مثل تمام عمارت‌ها، به عنوان محیطی عمومی با هم رودررو قرار می‌دهد. هوشمندی کارگردان در هدایت درست گروه اجرایی به ویژه بهره‌گیری به اندازه از توان و خلاقیت‌های بازیگران با تجربه و صاحب‌نام در این است که در تمام لحظات، ما را بازی می‌کنند و دست آخر ما هم با آن‌ها سوار آسانسورِ ساختمانی از نوع هزاران ساختمان این جامعه شده و به لابی آمده و با دردشان همدرد می‌شویم.
نمایش «نگاهمان می‌کنند» به قلم شیوای نغمه ثمینی در تماشاخانه ایرانشهر به کارگردانی بی‌ادعای محمدرضا اصلی و با بازی‌های جذاب و باورپذیر شش بازیگر توانا؛ تازنین فراهانی، کاظم سیاحی، شیدا خلیق، فرشته صدرعرفایی، مسعود کرامتی و سام قریبیان بر صحنه است. تا فرصت باقی است بروید ببینید. به دیدن خود بروید. به دیدن خود در این اتاق عمل فراهم شده بر صحنه برویم. تا خود را در بازتاب منشوری از خرد، برای جراحی دمل متورم سرپوش گذاشتن بر عیوب عیان ببینیم. به دیدن این اثر برویم تا آغازی باشد بر خوددرمانی! همین امشب بی وقت قیلی به این مطب مراجعه کنید! هرشب ساعت هشت و پانزده، تماشاخانه ایرانشهر.»
