به گزارش هنرنیوز، در خبری تحت عنوان « روایتی تازه از اعضای کابینه روحانی» که روز دوشنبه 7 مرداد در پایگاه خبری جهان نیوز منتشر شده است، از رضا صالحی امیری به عنوان رییس میراث فرهنگی، صنایع دستی و گردشگری احتمالی کابینه روحانی یاد شده است. همچنین در پایان این خبر آمده است:« اگر چه تا روز تحلیف و معرفی اعضای کابینه دولت یازدهم هنوز چند روز دیگر باقی است اما نزدیکان روحانی پیش‌بینی می‌کنند اسامی وزرای پیشنهادی با کمترین تغییر به مجلس معرفی خواهند شد.»

با جستجو در اینترنت در صفحه انجمن علمی برنامه ریزی فرهنگی ایران آمده است: سید رضا صالحی امیری متولد سال ۱۳۴۰ در شهر بابل دارای مدرک کارشناسی علوم سیاسی دانشگاه آزاد اسلامی واحد تهران مركز،کارشناسی ارشد علوم سیاسی با پایان نامه‌ای تحت عنوان « كالبدشكافی فرقه‌گرایی در ساختار سیاسی پاكستان» از داشگاه تهران و دکتری مدیریت دولتی با پایانه نامه‌ای تحت عنوان « مدیریت تنوع قومی در ایران و جهان» از دانشگاه آزاداسلامی واحد علوم و تحقیقات دارد.

وی در تدوین ۱۲ کتاب همکاری داشته و ۶۳ کتاب زیر نظر پژوهشكده تحقیقات راهبردی منتشر نموده است.

صالحی امیری همچنین مدیر مسئولی، سردبیری، عضویت در نشریات و مؤسسات علمی همچون موسسات مطالعات سیاسی،موسسه مطالعات راهبردی،فصلنامه مطالعات میان فرهنگی، نشریه علمی پژوهشی مدیریت فرهنگی و... را برعهده داشته است.

همچنین در پایگاه خبری – تحلیلی خرداد نیوز آمده است:« دکتر صالحی معاون فرهنگی ستاد حجت الاسلام حسن روحانی نیز بوده و بسیاری از همان زمان و آمدن وی به صدا و سیما با چهره و نامش آشنا شدند اماهمراهی وی با حسن روحانی به زمانی بسیار دورتر باز می گردد.

از سویی در پایگاه مرکز تحقیقات استراتژیک مجمع تشخیص مصلحت نظام نیز آثاری به چشم می خورد که صالحی امیری در تألیف آنها همکاری داشته که برخی از آنها به شرح زیر است:

« توسعه فرهنگی»:

 در این کتاب آمده است : نقش کلیدی فرهنگ در قوام جامعه مورد غفلت قرار گرفته بود. می‌توان گفت؛ فرهنگ به عنوان گنجینه‌ای از دستاوردهای مادی و معنوی بشری ـ که باورها، ارزش‌ها، نگرش‌ها و هنجارهای مورد قبول یک جامعه را در طول تاریخ به وجود آورده است، نوع رفتار مردم آن جامعه را مشخص می‌کند. بدیهی است که نمی‌توان بدون اعتنا به این مقوله مهم به دنبال ایجاد تغییراتی در ابعاد مختلف جامعه بود. بنابراین بدون ایجاد بستر مناسب فرهنگی نمی‌توان به دنبال تحقق توسعه در ابعاد دیگر جامعه بود.

« برنامه ریزی فرهنگی»:
همچنین در این کتاب تأکید شده است: در جهان رقابتی کنونی، کشورهایی که برای فرهنگ خود هدف و برنامه‌ای نداشته باشند، توسط فرهنگ‌های دیگر کنار گذاشته خواهند شد و در نهایت در کشورهایی که دارای پشتوانه فرهنگی قوی هستند و در دوره‌هایی، فعالیت‌های گسترده فرهنگی داشته و دارای میراث فرهنگی عظیمی بوده‌اند، اهمیت مدیریت فرهنگی چند برابر می‌شود. از همین روست که ضرورت برنامه‌ریزی فرهنگی بویژه برای جوامع در حال توسعه برجسته ترمی شود.

« فرهنگ و خصوصی‌سازی»:
در این اثر نیز به این موضوع اشاره شده است که یکی از دغدغه‌های دست اندرکاران حوزه فرهنگ موضوع بررسی و واگذاری فعالیت‌های قرهنگی - به عنوان یکی از زیربنایی‌ترین اصول توسعه در کشور- به بخش غیر دولتی می‌باشد و این در حالی است که یکی از مشکلات عمده در بخش فرهنگ در ایران، دولتی شدن وسیع فعالیت‌های فرهنگی و وابستگی فزاینده بخش خصوصی فعال در فرهنگ به دولت است. در واقع این یکی از پیامدها و تبعات ناخواسته سیاست‌هایی بوده است که در دو دهه اخیر اجرا شده است. از این منظر استمرار نقش دولت از نظر اقتصادی مانع رشد این بخش شده و از نظر فرهنگی نیز موجب انحطاط و سرکوب خلاقیت‌های فرهنگی و هنری شده و رسالت اصلی فعالیت‌های فرهنگی را با مشکلات اساسی مواجه ساخته است.

به نظر می‌رسد صالحی امیری با توجه به تألیفاتی که در بالا اشاره شد رویکرد نسبتاً منصفانه‌ای به فرهنگ دارد. حال باید دید در صورت انتخاب چنین فردی در جایگاه ریاست میراث فرهنگی چقدر می‌توان به تحقق اهداف ذکر شده در کتب تألیفی وی دل بست.

از سویی امید است تا با توجه به موضوع کتاب « رسانه، کارکردها و آسیب‌‌ها » که صالحی امیری در تألیف بخشی از آن دست داشته و در آن تصریح شده :« در عصر حاضر موجودیت و امنیت کشورها تا اندازه زیادی به میزان اطلاعات و دیپلماسی رسانه‌ای کشورها وابسته است.» تعامل جدید و مثبتی بین رسانه‌ها و سازمان میراث فرهنگی برقرار شود.