اپرا یک هویت کلیسایی دارد. شما علمی از اپرا دارید که هر روز کاملتر می شود. هرگز به این موضوع فکر کرده‌اید که اپرایی به زبان فارسی و با نشانه‌های فرهنگی ایرانی خلق کنید؟

بعد از ورود اسلام به ایران نمایش‌های موزیکال متعددی در ایران وجود داشت. نمایش‌هایی چون تعزیه که امروز اثر قابل توجهی از آن بر جای نمانده است. آن‌چه من خوانده ام با این فضا بسیار فاصله دارد اما این حقیقت که روزی اثری با فضای موسیقی ایرانی و سازها و نغمه‌های ایرانی اجرا کنم؛ همیشه در ذهنم بوده و هست. آواهای ایرانی متن فارسی با آهنگسازی هنرمندان بزرگ ایرانی همیشه یکی از علایق من بوده و تصاویر این اجرا را در سن تالار وحدت تصور می کنم. البته کارهای دیگری باید پیش از ساخت چنین اپرایی انجام شود که آن را متضمن مرور زمان می کند. شاید پس از اشک ها و لبخندها چنین اثری را خلق کنم. پیش از این که چنین کاری ساخته شود؛ ابتدا باید درباره آن شناخت پیدا کرد. شاید یک سال بعد مشغول ساخت یک ساز ایرانی شوم.

«اشک‌ها و لبخندها» که اکنون در حال ساخت آن هستید؛ اکنون در چه مرحله‌ای از ساخت است؟

اشک‌ها و لبخند‌ها دغدغه اصلی این روزهای من است و تمام زندگی‌ام را تحت‌الشعاع قرار داده است. اشک‌ها و لبخند ها یک اپرا نیست. می توان آن را در حیطه تئاتر موزیکال جای داد. از نظر اجرایی بسیار با اپرا متفاوت است. در این تئاتر صدای ارکستر و خوانندگان تقویت می شود. خواننده‌های زیادی روی صحنه دارم. در این نمایش هم کُر میکس و هم کُر با صدای زنان وجود دارد. سولیست‌های دارم که برخی از آن ها کودک هستند. ارکستر و جاز و دکور عظیم این برنامه از ویژگی های آن است. این اجرا 9 دکور دارد که چهل بار روی صحنه عوض می شوند. طراحی دکور را خود بر عهده گرفته ام و ساخت آن را مانند اپرای تهران، « کریم چیبایی» انجام داده است. این کاری بزرگ و مجریان خوبی دارد و تا امروز بسیار خوب پیش رفته. اوایل مهر ماه فرصتی مناسب برای اجرای این نمایش موزیکال است. چراکه تعطیلات تابستان فرصت مناسبی را برای من فراهم می کند تا با سولیست‌های خود تمرین کنم. چراکه اغلب در سنین مدرسه هستند. از اجرای این پروژه بسیار خوشحالم. هرگز نگاه من بدان رویایی نبود و در طی اپرای آنسامبل به اجرای آن مصمم شدم. این نمایش برگرفته از یکی از فیلم‌های هالیوودی قبل از انقلاب است که به زبان فارسی هم ترجمه شده بود و یکی از پر مخاطب ترین فیلم‌های خارجی در ایران بود. این فیلم از  تئاتر موزیکال «sound of music» ساخته شده بود که تغییراتی در آن انجام شد. بر اساس امکانات و شرایط کنونی دخل و تصرفاتی در ان انجام دادم که تا امروز بسیار خوب پیش رفته است. این کار به باور من باعظمت است.

واکنش اهالی موسیقی سنتی به اپرای آنسامبل تهران چگونه بود. به نظر می‌رسد این کار برای آن‌ها جالب توجه بود و آیا این موضوع به ارتباط دوستانه شما با موزیسین های کلاسیک ایران انجامید؟ چراکه همان‌قدر که کار آن‌ها همان قدر کلاسیک است که اپرای آنسامبل تهران. 

همین‌طور بود. آن‌ها از آنسامبل تهران استقبال کردند. من از موزیسین‌های ایرانی دوستان چندانی ندارم. چراکه دانشگاهی یاهنرستانی نبودم. با موزیسین‌ها ارتباط چندانی ندارم اما زمزمه‌هایی که به گوشم می‌رسید حاکی از استقبال دانشجویان از این اجرا بود. البته چندان درگیر این موضوع نبودم که آمار دقیقی از بازدید کنندگانم ندارم.

من به همین سبب مایلم اثری ایرانی ارائه دهم. اثری که موسیقی ایرانی را به همراه آواز ایرانی ارائه کند و مخاطبان موسیقی سنتی را با اثری مطلوب آشنا کنم. جانی اسکیکی را برای علاقمندان به موسیقی کلاسیک غربی اجرا کردم. اشک‌ها و لبخند‌ها را برای علاقمندان به تئاتر موزیکال اجرا می‌کنم و اثر بعدی خود را با بهره از موسیقی ایرانی برای مخاطبان علاقمند به این گونه موسیقایی به روی صحنه می‌برم. اگر این سه کار به خوبی اجرا شود؛ توانسته‌ام رضایت سه قشر مختلف را جامعه را جلب کنم و البته میان بینندان آثارم به یقین افرادی هستند که ایده‌های بهتری دارند. امیدوارم این کارها شروعی باشد برای آغاز فعالیت در زمینه‌های مختلف اپرا، تئاتر موزیکال و اثر موزیکال ایرانی. 

تأثیر آنسامبل را بر جامعه موسیقی تا چه حد موثر می‌دانید؟

برای من سوال نبود که اثرم تأثیرگذار و لذت بخش هست یا نه. چون مطمئن بودم که هم اثرگذار و هم لذت‌بخش هم خواهد بود. اما تأثیر آن این بود که بسیاری باور نمی‌کنند که اپرا اجرا شده. اثربخشی این کار متضمن گذر زمان است. گرچه بسیاری تصور می‌کنند که اثر من اتفاقی بوده است. اما باید به این نکته تأکید کنم که این کار با دقت بسیار اتفاق افتاد. آنسامبل تهران حاصل هماهنگی‌های دقیق و مطالعه بسیار است. به هر حال دوست دارم که افرادی را بیابم که بتوانند به ادامه راهم کمک کنند. چراکه من مقیم ایران نیستم و کارهای زیادی دارم که هنوز انجام نشده، تحصیلاتم هنوز کامل نشده و باید به دانشگاه برگردم. دوست دارم با ایده‌های تازه آثارم را خلق کنم. حتی اگر با بهترین کیفیت کار خود را اجرا کنم، وقتی کار من رقیبی نداشته باشد؛ و با کار دیگر مقایسه شود؛ ارزش اثر مشخص نخواهد شد. 

این رویا نیست که کسی در ایران با شرایط کنونی آموزشی و علمی، با این کیفیت اثری اپرایی خلق کند؟

به نظر من این رویا نیست. کاملاً قابل انجام است و تنها لازمه آن صرف هزینه زمانی و انرژی ، انگیزه و هدف است. چرایی این موضوع و یافتن علت محکم برای انجام این کار نیز از نیازهای کار است. مطمئنم افراد بسیاری هستند که استعداد‌های بسیار و انگیزه‌های محکمی دارند که می‌توانند آن را در جهت گسترش این گونه هنری به کار ببندند.