کلاسهای نویسندگی اگر به ارائه اصول و تئوریهای داستان نویسی که بارها و بارها در کتابها نوشته شده منحصر شود کاربردی ندارد زیرا هر کسی می تواند کتابهای آموزشی را بخرد و بخواند و نویسنده شود.
به گزارش هنر نيوز ،فیروز زنوزی جلالی در گفتگو با مهر با تاکید بر اینکه برگزاری کلاسهای داستان نویسی اثرات مثبتی دارد گفت: اگر بخواهیم نگاهی کلی به مسئله آموزش داستان نویسی داشته باشیم می توان گفت که این کلاسها و شرکت در آنها سودمند است و شرکت در آنها برای کسی که به دنبال یافتن راههای درست نوشتن و درست خواندن است بهتر است از اینکه اصلا در چنین کلاسهایی حضور نیابد.
وی ادامه داد: در فضای کلاس این امکان برای شرکت کنندگان فراهم می شود که با تجربیات و دیدگاههای دیگران آشنا شوند و مهمتر اینکه شخصی که به موضوع اشراف بیشتری دارد به عنوان مدرس حضور دارد که می تواند در این مسیر هنرجویان را راهنمایی کند.
کلاسها و کارگاههای گروهی فرصت بهتری برای آموزش فراهم می کند
نویسنده "آینه و مرداب" با اشاره به اینکه این امکان وجود دارد که شخصی بر اساس مطالعات و تلاشهای شخصی نیز بتواند نوشتن داستان را بیاموزد و با بخش تئوری آن آشنا شود بیان کرد: شاید یکنفر به عنوان یک مخاطب علاقمند بتواند به تنهایی دنبال آموزش برود و برای رسیدن به مقصد باید راه بیشتری طی کند در حالیکه کلاس می تواند به او کمک کند تا زودتر به مقصد برسد.
زنوزی جلالی افزود: در طول یک سال رمانها و مجموعه داستانهای مختلفی منتشر می شود که اگر آگاهی داشته باشیم بهترین آثار را مطالعه می کنیم. یکی از کاربردهای کلاس نویسندگی این است که می توان با مشورت و استفاده از تجربیات مدرس کتابهای خوب را شناخت و مطالعه کرد.
وی درباره آموزش نویسندگی در کشورهای صاحب ادبیات پیشرفته عنوان کرد: در همه دنیا ضرورت برپایی دوره های آموزش نویسندگی احساس شده و بدان عمل می کنند. شیوه برپایی کلاسها در جای جای جهان مختلف است ولی فکر می کنم قالب کارگاهی بیشتر کارکرد و نتیجه را دارد.
مولف "سیاه بمبک" اضافه کرد: در دانشگاهها اصول داستان نویسی به صورت تئوری آموزش داده می شود و کتابهای زیادی هم با این موضوع قابل دسترسی است ولی این منابع صرفا تئوری تنها یکسری اطلاعات می دهند و تنها وقتی با کار عملی همراه شوند تاثیرگذار است.
برخی کتابهای آموزش داستان نویسی کاربردی نیست
زنوزی جلالی برخی از کتابهای موجود را منابع مناسبی برای آموزش نویسندگی ندانست و توضیح داد: برخی از کتابهای موجود در بازار نه تنها کمکی به روند آموزش نمی کنند بلکه برای تازه کاران ایجاد سردرگمی و گیجی می کنند و حتی درباره مواردی صحبت می کنند که در اصول داستان نویسی ما وجود ندارد. این هم مساله است که ضرورت همراهی یک استاد در کنار کسانی که می خواهند نویسندگی را بیاموزند مورد تاکید قرار می دهد.
این مدرس داستان نویسی تاکید کرد: شخصی که تجربه نویسندگی دارد این امکان را دارد که تجربیات شخصی را در اختیار هنرجویان بگذارد البته مشروط به اینکه کلاسهایش در قالب کارگاهی برگزار شود نه اینکه صرفا اصول و تئوری های داستان نویسی را که بارها و بارها در کتابها نوشته شده آموزش دهد اگر قرار است کلاس داستان نویسی این باشد که هر کسی می تواند کتابها را بخرد و بخواند و نویسنده شود.
نویسنده "مخلوق" داستان نویسی را مهارتی دانست که بخشی از آن به استعداد ذاتی ربط دارد و بخش دیگر آن آموزش دادنی است و در این باره توضیح داد: داستان نویسی دو مرحله دارد. بخشی از آن اکتسابی است که در گرو آموزش است و اگر این آموزش در جمع باشد تاثیر بیشتری دارد. در مرحله ایده آل یک نویسنده حرفه ای در انزوای خود و به دور از جمع می نویسد. برای رسیدن به چنین مرحله ای باید سالها تلاش و تجربه کرد.
تجربه موفق نویسندگی مسئله مهمی برای مدرس داستان نویسی است
زنوزی افزود: مدرس نویسندگی بهتر است ازبین کسانی انتخاب شود که تجربه موفق نویسندگی دارند وبه این عرصه نزدیکترند. کسی که در قافیه کار خود مانده و صرفا تئوری می داند چگونه می تواند آن را آموزش دهد؟ ولی نکته مهم که باید بدان توجه کرد این است که نباید انتظار داشت از دل این کلاسها چه در ایران و چه در دیگر کشورها نویسنده حرفه ای بیرون آید.
وی در توضیح بیشتر صحبت خود بیان کرد: همانطور که اشاره کردم نویسندگی دو وجه دارد که یک وجه آن اکتسابی است و وجه دیگر به استعداد و خمیرمایه شخص برمی گردد. نویسندگان شاخص از نویسندگان معمولی در همین بخش مجزا می شوند. این دیگر فرمولی نیست که در هیچ کارگاه و کلاس نویسندگی آموزش داده شود.
این منتقد ادبی توضیح داد: داستان نویسی یک تجربه منحصر به فرد برای هر نویسنده است که نمی توان نسخه آن را برای فرد دیگری پیچید. در هر دوره آموزشی می توان یاد داد که "چگونه ننویسم" و "چگونه نوشتن" امری است که هر نویسنده باید خود آن را دریابد.
نویسنده "اولی ها" در پایان رونق داستان نویسی و دوره های مرتبط با آن را در گرو تغییر نگاه به مدیریت فرهنگی کشور دانست وگفت: مسئولان فرهنگی باید از بین کسانی انتخاب شوند که اهل فرهنگ هستند نه اینکه افرادی که آشنایی با این عرصه ندارند اگر چنین نگاهی حاکم شود قطعا وضعیت ارکان زیرمجموعه فرهنگ از جمله نویسندگی هم بهتر می شود.
