به گزارش هنرنیوز؛ این کارگردان که ریاست شورای صنفی نمایش را به نمایندگی از کانون کارگردانان سینمای ایران در این شورا برعهده داشت و پیش از جشنواره‌ی فیلم فجر استعفایش را رسمی کرد و پس از آن به درخواست اعضا شورا قرار شد تا آخر سال در شورا حضور داشته باشد، هفته‌ی گذشته آخرین حضورش را در شورا پشت سرگذاشت.

وی درباره‌ی دلایل کناره‌گیری‌اش و وضعیت نمایش و اکران برای سال‌ پیش‌رو ترجیح داد به جای گفت‌وگو نوشتار زیر را در اختیار ایسنا قرار بدهد.

این نوشتار که اختصاصا در اختیار ایسنا قرار گرفته است، حاوی نکات تامل برانگیزی است که در ادامه می‌آید:

۱- از یک سال پیش قصد جدی داشتم که به دلایل شخصی ، فعالیت‌های صنفی‌ام را خاتمه بدهم و به همین دلیل نه در انتخابات کانون کارگردانان کاندیدا شدم و نه با وجود لطف و اصرار اعضای شورای مرکزی جدید ، تمایلی به حضور دوباره در شورای صنفی داشتم و دارم، اما طبیعی است که براصول صنفی و زمینه‌سازی گسترش آزادی و عدالت نسبی دراین عرصه سخت معتقدم و برآن پای می‌فشارم.

٢- برمبنای تحلیل شخصی، به همه همکاران فیلمساز مستقل، کارگردانان و بخصوص تهیه‌کننده/ کارگردانان هشدار می‌دهم که اراده‌ای برای حذف حضور فیلمسازان مستقل از جرگه تصمیم‌گیری‌های عرصه تولید ونمایش درحال شکل گرفتن است. بنابراین حضور قدرتمند و تحلیلگر نماینده‌گان کانون کارگردانان دراین عرصه ، درهمه مقاطع و بخصوص در شورای صنفی،بیش از گذشته ضروری است.

٣- به عنوان یکی از بنیان‌گذاران و اولین اعضا تشکل تهیه‌کننده/ کارگردانان سینمای ایران ، همواره معتقد بوده و هستم که این تشکل همراهی جدایی‌ناپذیر با کانون کارگردانان است و همواره و به تناوب باید به مثابه دو بازوی فکری و اجرایی تکمیل کننده هم باشند و از شرایط روز سینما ، من جمله وضعیت شورای صنفی نمایش،تحلیل‌های مشترک داشته باشند.

٤- این را چون مستقیماً به خود آقای ایوبی گفته‌ام ، باز می‌گویم ، معتقدم که متأسفانه با وجود حسن نیت ایشان درباره آزادی در سینما، کمبود تجربه و شناختشان در این زمینه کار دستشان خواهد داد. چون بعضی‌ها بدشان نمی‌آید که بنام آزادی و به دست ایشان، ته مانده عدالت نسبی را هم در سینما قربانی کنند.

٥- این جریان شبه آزادی که صرفاً و تنها قرار است در زمینه نمایش اتفاق افتد و به دلیل شرایط شرعی و عرفی و اجتماعی و حتی سیاسی جامعه و حاکمیت، (درشرایطی که همین میزان از اختیار خارج از نظارت حاکمیتی ، نه در تولید فیلم‌های مستقل می‌تواند اتفاق افتد و نه چشم انداز دور آن موجود است)، شاید تنها خاصیتش این باشد که سیستم پخش (به صرف اینکه زودتر بساط دفاتر کهنه و منفعل پخش جمع شود) ، را اندکی کارآمدتر کند ... اما در مقابل، با قدرت بخشیدن به جریان انحصار در بخش تولید و توزیع و نمایش ، در طول چند سال تقریباً تمامی بخش تولید سینمای مستقل و میانه را حذف خواهد کرد و محصولات سینما را به دو بخش (صفر و صدی) سینمای هنر و تجربه و سینمای صرف گیشه تبدیل خواهد کرد.

٦- اگر این جریان،توسط خود صنف و بخصوص کارگردانان و تهیه‌کننده /کارگردانان ، تحلیل و کنترل نشود، بزودی رده‌های میانی فیلمسازان، چه در بخش تولید و ساخت فیلم‌های مستقل و چه در بخش جذب سرمایه‌گذاری برای آن ، یا از سینما حذف خواهند شد و یا بشدت تضعیف می‌شوند.

٧- مدیریت دولتی باید این را بداند، اگر آزادی واقعی و قابل اجرا قرار باشد در سینمای ایران اتفاق بیفتد باید با پشتوانه قابل دفاع متکی بر قانون اساسی و نه سلیقه‌های سیاسی ، در هردو سر ورودی و خروجی سینمای ایران باشد و نه صرف خروجی و تنها در عرصه نمایش و با دامن زدن به زمینه تسلط مطلق سرمایه و قدرت..... ضمن اینکه مدیریت دولتی این را هم باید توجه کند که برداشتن پروانه ساخت و یا اختیاری کردن آن دردی را دوا نمی‌کند ، البته اگر زمانی مدیریت سینمایی به این اراده و اختیار رسید که هم توانست پروانه نمایش را بردارد و هم توانش را داشت که پشت سینما بایستد و درهمان حدود قانون ( ونه بیشتر)از سینما دفاع کند و آن را درفشار چرخ دنده‌های عظیم سیاسی و عرفی جامعه و حاکمیت از نابودی حفظ کند، قطعاً این سیستم آزادی در نمایش هم کاربرد خواهد داشت، اما در شرایط حاضر جز محدود شدن تولید به آثار صرفاً محتاط و بازاری و حتی پائین‌تر بردن سلیقه مخاطب عام سینما درطول زمان، کارآمدی دیگری نخواهد داشت.

٨- این ارزش‌گذاری اگر از سوی مدیریت دولتی صرف اتکا به بالا رفتن فروش فیلم‌های سینمایی (به هر قیمتی) باشد و آمار آن نشانه و شاخص پیشرفت دراین حرفه محسوب شود، زوال تدریجی سینمای ملی را به دنبال خواهد داشت.»