امید سهرابی درباره‌ی اینکه بیننده تلویزیون به طنزهای آپارتمانی عادت کرده است و «جاده قدیم» از این منظر متفاوت‌ است، خاطرنشان کرد: اصولا در وهله‌ی اول فارغ از اینکه ژانر داستان چیست، قصه مهم‌تر است و باید کشش داشته باشد. طبیعی است که اینگونه قصه‌ها به خاطر ریتم تندی که دارند با ریتم‌های کُند کمی فاصله دارند. اینکه تماشاگر ایرانی به طنزهای آپارتمانی عادت کرده، مسیر اجتناب‌ناپذیری است. به نظرم سریال‌سازی به نوعی با سینما رقابت می‌کند و به اعتقاد من ما در این زمینه نسبت به کشورهای دیگر خیلی عقب هستیم؛ حداقل می‌توانیم در این زمینه با کشورهای همسایه قابل مقایسه باشیم.

وی همچنین مطرح کرد: تا به حال جنس کمدی‌های جاده‌ای و جستجوگرایانه مثل «جاده قدیم» را در تلویزیون نداشتیم و این ریسک خیلی بالایی دارد. مخاطبان اینگونه ژانرها باید کمی باهوش باشند تا بتوانند خودشان را با قصه همراه کنند. اگر بیننده کمی در تماشای این نوع کارها فکر کند، اتفاقات درون قصه‌ باعث خندیدنش می‌شود. متاسفانه تماشاگران ایرانی در کارهای طنز به دیالوگ‌ها عادت کرده‌اند. من خودم به عنوان نویسنده از دیالوگ‌های جذاب استفاده می‌کنم اما به اینکه فقط مخاطب باید به دیالوگ بخندد اصلا اعتقادی ندارم.

در سریال‌سازی‌هایمان به سمت سینما برویم

نویسنده سریال کمدی «جاده قدیم» در ادامه‌ی صحبت‌هایش با بیان اینکه با قصه «جاده قدیم» همانند درام برخورد شده است، گفت: همیشه در مقام نویسنده در قصه‌سازی برایم اولویت با سینماست و معتقدم شکل سریال‌سازی‌هایمان باید به سمت سینما بروند و به نظرم این یک برداشت غلط است که به عنوان مثال می‌گوییم فلان فیلم دیگر کاربردی ندارد و با گذشت زمان کاربردش را از دست داده است. سینما و تلویزیون هر دو باید مثل کتاب باشند و هیچ وقت کارایی‌شان را از دست ندهند. این یک تصور غلط است که بعضی‌ها می‌گویند موضوع روز در یک کار از دست می‌رود. ممکن است یکسری شوخی‌ها در سریال «جاده قدیم» موضوع روز بوده که طبیعتا با تاخیر در پخش شوخی‌ها تغییر کرد و بهتر بود که زودتر از این‌ها پخش می‌شد اما اینکه کلیت کار ضربه خورده باشد، این‌طور نیست.

سهرابی در ادامه همین بحث اظهار کرد: ما هم دلمان می‌خواست سریال «جاده قدیم» زودتر از این‌ها به پخش می‌رسید اما این اتفاق نیفتاد. اگر این کار از همان ابتدا دست کسانی بود که تخصصش را داشتند حتی جا داشت در ماه رمضان به روی آنتن برود؛ چراکه «جاده قدیم» کار مفرحی است و اصلا از همان ابتدا هم نیتمان این بود که کار، پخش ماه رمضانی داشته باشد.

مسوولان جسارت داشته باشند

او در بخشی دیگر از صحبت‌هایش به رقابت تلویزیون با سایر شبکه‌های ماهواره‌ای اشاره کرد و یادآور شد: تلویزیون در حال حاضر رقیب دارد و ما می‌دانیم که این یک واقعیت است که تلویزیون روحیه محافظه‌کارانه دارد و اگر بخواهد با همین روحیه، این روال را ادامه دهد مخاطبانش را از دست می‌دهد. به نظرم به جای نگاه کارشناسانه، مسوولان باید کمی روحیه محافظه‌کارانه خودشان را کنار گذاشته و جسارت داشته باشند تا مردم جذب تلویزیون شوند نه اینکه از آن دفع شوند.

این نویسنده در تکمیل مطلب بالا تأکید کرد: تصمیم‌گیرندگان سعه صدر بیشتری داشته باشند تا تلویزیون ملی بتواند مثل سابق مخاطبانش را به آنتن خودش برگرداند. ما هم متعلق به همین مملکت هستیم و همه خط قرمزها را می‌دانیم، به همین خاطر ما خودمان بیش از همه مراقب‌تر هستیم. اگر مسوولان به ما اعتماد کنند خودمان بیشتر حواسمان جمع است.

خیلی مصر بودم شهرام حقیقت‌دوست حتما در «جاده قدیم» باشد

نویسنده سریال «جاده قدیم» در پایان گفت‌و‌گویش با ایسنا در پاسخ به اینکه آیا انتخاب بازیگران سریال «جاده قدیم» از همان ابتدای نگارش در ذهن شما شکل گرفته بود؟ خاطرنشان کرد: اصولا همه کارهایی که انجام می‌دهیم با هم‌فکری‌ کارگردان و تهیه‌کننده همراه است که در نهایت به نتیجه می‌رسیم که کدام بازیگر را برای کدام نقش انتخاب کنیم. طبیعتا در سریال «جاده قدیم» هم هنگام نگارش یکسری ایده‌هایی در ذهن داشتیم اما در نهایت با هم‌فکری کارگردان و تهیه‌کننده به نتیجه رسیدیم؛ به عنوان مثال آقای شهرام حقیقت‌دوست از بازیگرانی بود که از همان ابتدا در ذهن من برای این نقش، انتخاب شده بود و من به عنوان نویسنده‌ی کار خیلی مصر بودم که وی حتما در «جاده قدیم» بازی کند؛ چراکه به نظر می‌رسید این نقش با شهرام حقیقت‌دوست دور باشد اما من با شناختی که از او داشتم و می‌دانستم که چقدر باهوش است مطمئن بودم که موفق می‌شود.