فیلم «نود و دو منهای یک»اثر فرشاد فدائیان ، شب گذشته 21 آذر ماه در سالن سه مجموعه چارسو در سومین شب جشنواره فیلم سینما حقیقت برای مخاطبین نمایش داده شد.

این مستند به افراد کم توان ذهنی در یک آسایشگاه معلولین شمال کشور می پردازد و فیلمساز سعی کرده است نگاهی واقع گرایانه و بدون دخل و تصرف در نوع زندگی آنان و صرفا روزمرگی این مردان گرفتار به این بیماری را نشان دهد و با توجه به تلخی درون فیلم ، شاید این فیلم به عمد سیاه و سفید گرفته شده است تا رنج و مشقت و واقعیت گرایی درون آن بیشتر به چشم مخاطب بیاید.

فیلم اگر چه خط روایی برای جذب مخاطب ندارد و تنها به تصاویر پراکنده از فعالیت های روزانه این آدمها می پردازد اما نشاط و سرزندگی که در میان این بیماران به مدد مدیریت و اعضای دلسوز آسایشگاه دیده می شود تمام رنج و تیرگی فیلم را تحت شعاع خود قرار می دهد. برخورد گرم ، دوستانه و فراتر از یک پزشک و یک مسئول آسایشگاه با بیماران و حتی خطاب کردن آنان به نام های بابا و پسرم ؛ حس غربت گونه این نوع فضاها را در هم می شکند و سبب تقویت همکاری و افزایش روحیه افراد کم توان ذهنی می شود و بی جهت نیست که در تمام فعالیت های روزانه آسایشگاه اعم از نظافت ، استحمام ، غذا خوردن و ... ما شاهد همکاری افراد آسایشگاه با همدیگر هستیم و حتی یکی از آنان با سمت «همیار پلیس» نیز در محوطه ، انجام وظیفه می کند.

فیلم اما تصاویر تکراری زیادی دارد و مخاطب چندین بار شاهد تصاویری همچون نظافت کردن ، غذا خوردن و ... این بیماران است.

نکته های پزشکی و آموزشی در مورد جلوگیری از بوجود آمدن این نوع بیماران حتی در فیلم اشاره ای هم نمی شود و شاید تنها دستاورد این فیلم برای مخاطب ، دلسوزی برای این نوع بیماران و فداکاری تیم کارشناسان این آسایشگاه است.

در پایان می توان به چنین فیلمسازانی دستمریزاد گفت به این دلیل که به جای اینکه دوربین خود را به نقاط کارپستالی و آدم های مرفه جامعه ببرند ، لنز دوربین خود را به سوی آدم های فراموش شده جامعه و کسانی که بیشتر از هر نوع آدمی به محبت و دیده شدن نیازمند هستند چرخانیده است و تصاویری را جاودانه کرده است که می تواند الفبای محبت و دوست داشتن همنوع خود باشد.

مجید معافی