نگاهی به برنامه «یک؛ دو؛ سه؛ چهار»
جای خالی خلاقیت
بالاخره پس از مدت‌ها شاهد یک مسابقه تخصصی در حوزه سینما از تلویزیون بودیم. این مسابقه از شبکه چهار با نام «یک؛ دو؛ سه؛ چهار» در حال پخش است. مسابقه‌ای که در ابتدا شرکت کنندگانش را در مرحله اول به صورت تلفنی انتخاب می‌کرد و در مرحله بعد منتخبین خود را به صورت حضوری در اصطلاح به چالش می‌کشید.
تاريخ : سه شنبه ۲۶ شهريور ۱۳۹۲ ساعت ۱۲:۱۷
در طی مراحل مختلفی که این مسابقه از تلوزیون پخش شده مخاطبان شاهد داوران مختلفی بودند که هر کدام در حوزه کاری خودشان افراد به نام و صاحب نظری هستند. داوران مختلفی همچون می‌کاییل شهرستانی بازیگر و گوینده سینما، تئا‌تر، تلویزیون و رادیو، حمید دهقانپور: مدرس، کارگردان و عضو هیئت علمی دانشکده سینما تئا‌تر و دانشگاه هنر، مسعود دلخواه و حتی مسعود فراستی.
در این برنامه شرکت کنندگان در زمینههای مختلقی همچون دوبلاژ، تدوین، فیلمنامه نویسی، نمایشنامه خوانی، بازیگری، طراحی پوس‌تر و... خود را مورد آزمایش قرار می‌دهند.
فارغ از اینکه حسین مروی تهیه کننده این مسابقه قدمی برای ساخت برنامه ای برداشته که سال هاست جای خالیش در تلویزیون احساس می‌شده، اما این برنامه مانند برنامه های دیگر دارای نقاط ضعف و قوتی است.
اولین نکتهای که باید از تهیه کننده و دیگر عوامل این مجموعه پرسید این است که معیار انتخاب و گزینش فرد متقاضی به چه صورت انجام شده و این روش چقدر کار‌شناسی بوده است؟ سطح سواد، تجربه و یا هر چیز دیگر که معیار حضور افراد بوده چقدر مورد مطالعه قرار گرفته است؟ آخر مگر می‌شود خط های تلفن یک مسابقه به اصطلاح تخصصی، آن هم در حوزه سینما را به روی همه باز و با پرسیدن چند سوال شرکت کننده را انتخاب کرد؟
وقتی به قسمت های اول و ابتدایی این برنامه نگاه می‌کنیم با دیدن شرکتکنندگان می‌توان سطح کیفی و تخصصی این مسابقه را تشخیص داد. سوال بعدی ای که در این حوزه می‌توان پرسید نحوه انتخاب بخش‌ها یا همان آیتم های این مسابقه است، که برخی از آن‌ها به هیچ عنوان ارتباطی مبنی بر اینکه توانایی شرکت کننده را بسنجد ندارد؛ بلکه به تخریب او می‌پردازد.
از دیگر نکاتی که می‌شود در برخورد اول با این برنامه در مخاطب خاص و عام دید این است که انگار بخش‌ها برای شرکتکننده سرخوردگی به همراه دارد به علاوه اینکه بیننده هم انگار احساسی همراه با ریشخند به خود می‌گیرد.
شاید بیراه نباشد اگر بگوییم این مسابقه با انتخاب آیتم هایی خاص؛ به جای اینکه سختی، لطافت و تخصصی بودن این حرفه را نشان دهد، بیشتر از هر چیز شر کتکننده را مورد تمسخر قرار می‌دهد. مجری بر نامه نیز در مواردی به لحاظ اجرایی خواه یا خواه، حتی موجبات تمسخر شرکت کننده را فراهم می‌آورد.
از یک برنامه تلویزیونی با موضوع سینما، توقع می‌رود که حداقل خلاقیت و زیبایی در دکور، تیتراژ و نور‌پردازی و.... داشته باشد. در حالیکه دکور بسیار خشک، خشن، رنگآمیزیهای پراکنده و یکدست نبودن آن‌ها، نور‌پردازی معمولی، جایگاههای بسیار دهه شصتی چه برای شرکت کننده چه داوران، ورود و خروج عادی و بدون خلاقییت، توجه داشتن به جزئیات و... این برنامه را از یک برنامه خلاق دور کرده است.
علی اکبر دهبان
