این کارگردان تئاتر که تجربه‌های گوناگونی در زمینه اجرای نمایش‌های محیطی دارد، با بیان تعریفی از تئاتر محیطی اظهار کرد: تئاتر محیطی به محیط وابستگی دارد و فضا و شناسنامه آن محیط است که به نمایش هویت می‌دهد و المان‌های هر محیطی باید در هر اثر رعایت شود.
او افزود: در واقع ماهیت اثر به فضا تبدیل می‌شود که پلان اول کار است و پلان دوم معماری فضاست. البته گاهی از معماری برای بودن ماهیت به لایه‌های زیرین نمایش هم استفاده می‌شود و به طور کلی در تئاتر محیطی باید تکلیف‌مان با فضایی که می‌خواهیم بسازیم مشخص باشد.
کارگردان نمایش «دور دو فرم» درباره وضعیت تئاتر محیطی در ایران ادامه داد: تئاترهای محیطی کشور ما شاید اگر با ارفاق بخواهیم نظر بدهیم، حدود ۱۰ - ۱۵ درصد به تئاتر محیطی واقعی نزدیک است و علت آن هم به خاطر این است که تئاتر محیطی در کشور ما نوپاست و قدمت زیادی هم ندارد و ما همچنان در حال تجربه کردن اینگونه تئاتر هستیم.
پورآذری همچنین درباره ارتباط مخاطبان با نمایش‌های محیطی تصریح کرد: نقطه قوت تئاتر محیطی استقبال خوب تماشاگران آن است و این استقبال به خاطر این است که کارهای محیطی ادعای آنچنانی ندارد و از طرفی هم تماشاگران می‌توانند فضای متفاوتی را تجربه کنند.
او در پایان اظهار کرد: البته ضعف در سالن‌های اصلی نمایش از عوامل دیگری بوده که به استقبال تئاتر محیطی کمک کرده است.
پورآذری تاکنون نمایش‌هایی همچون «دور دو فرمان»،«ادیپ»، «دایره گچی قفقازی» و ... را به عنوان نمایَ‌های محیطی به صحنه برده است.