حمید بریری در گفت و گو با هنرنیوزدرباره اکوتوریسم ایران می‌گوید: « درحال حاضر بازدید‌کننده از طبیعت ایران بسیار کم است چه خارجی و چه داخلی. در مورد کویر این قضیه بیشتر مصداق دارد. در داخل ایران هم دو سه تیم بیشتر نیستند که به طبیعت‌گردی و کویرگردی به معنای واقعی آن علاقه نشان می‌دهند.»
او سیاست‌های غلط را باعث عدم استقبال از بیانگردی عنوان کرد و افزود: درباره دیدنی‌های ایران تبلیغ نمی‌شود و مسوولان هم علاقه چندانی برای جذب گردشگر به ایران نشان نمی‌دهند. متعاقبا گردشگران هم به ایران نمی‌آیند. در مورد کویر و بیابان‌های ایران هم همین طور است. سیاست‌های کلی باعث می‌شود اکوتوریسم هم تحت تاثیر قرار بگیرد.
وی در پاسخ به این پرسش که کویرهای ایران چه دیدنی‌هایی دارند که می‌شود به عنوان جاذبه‌های گردشگری از آنها استفاده کرد؟ می‌گوید:« دشت لوت ایران سراسر شگفتی است. لوت چهار ویژگی منحصر به فرد دارد ،اول اینکه گرمترین نقطه زمین لوت است. دوم اینکه بلندترین کلوت‌های دنیا در لوت است. سوم اینکه بلندترین تپه‌های ماسه‌ای دنیا در این دشت قرار دارند. چهارم اینکه بلندترین نبکاها یا گلدان‌های نمکی در لوت هستند.»
او توضیح می‌دهد: « درختچه‌های گز معمولاً گونه‌های میزبان نبکاها هستند. با فرسایش بادی روی این درخچه ها پدیده‌ای به اسم نبکا به وجود می‌آید. می‌توان با اثبات این ادعاها جنجال رسانه‌ای بسیار ایجاد کرد که خود این گردشگران را به ایران جذب می‌کند.یک بار ما با کارشناسان سازمان زمین شناسی برای اندازه گیری نبکاها رفتیم اما به دلیل اینکه تجهیزات لازم را نداشتند، نتوانستند اندازه آنها را ثبت کنند.»
بریری در مورد گرمترین نقطه جهان نیز اظهار می‌کند: « اندازه‌گیری‌هایی که توسط ماهواره‌های هواشناسی انجام شده نشان می‌دهد یکی دو نقطه در جهان هست که دماهای نزدیک به هم دارند و گرمترین نقاط جهان هستند اما دقیقا مشخص نشده باید دستگاه‌های هواشناسی مدرن را در منطقه گندم بریان گذاشت تا این تئوری ثابت شود. حالا حتی اگر ثابت نشود که در لیست گرمترین نقاط جهان، گندم بریان اولی است چه می‌شود؟ به نظرم حتی اگر اولی نباشد و سومی باشد، باز هم دیدن دارد.
بریری با بیان این که کویر مرکزی هم دنیای متفاوتی است، تصریح می‌کند: کویر دشتی است که در آن ممکن است هم برف دیده شود، هم کل و بز، هم شتر، هم دریاچه نمک، خاک پفکی و تپه‌های شنی و هم کاروانسرای شاه عباسی .
او اضافه می‌کند:« تنوعی که در دشت کویر در زمینه جاذبه‌های گردشگری وجود دارد کم نظیر است. عکسی از کویر به یکی از دوستانم نشان دادم. می‌گفت: اشتباه می‌کنی یا شوخی؟ اینجا برف هست. مگر می‌شود کویر باشد؟ بسیاری نمی‌دانند در این منطقه برف هم می‌تواند بیاید.»
بریری با اشاره به این که یکی بیابانگردی یکی از گونه‌های طبیعت‌گردی است، تصریح می‌کند: ظرفیت‌هایی چون حیات جانوری و گیاهی، شب‌های کویر، سکوت بیابان و آرامش منحصر به‌فرد آن از جمله این پتانسیل‌هاست. حتا می‌توان در عرصه گردشگری سلامت هم این موضوع را مورد توجه قرار داد: شنهای داغ و نمک دریاچه‌ها برای درمان روماتیسم مفید است.
او با اشاره به این که کشورهایی مثل تونس درآمد زیادی از این راه کسب می‌کنند، یادآور می‌شود که رونق گردشگری در بیابان سبب بازده اقتصادی در بخشی از کشور می‌شود که به لحاظ صنعتی و کشاورزی ضعیفند و حضور گردشگر می‌توان باعث رونق اقتصادی آنها شود.
بریری تصریح می‌کند: گسترش امنیت، رشد فرهنگی، افزایش سرمایه‌گذاری در رفاه عمومی جامع بومی و محلی نقش بسزایی دارد.
او با ابراز تأسف از عدم وجود زیرساخت‌های مناسب و آموزش جامعه بومی و همچنین گردشگران عنوان می‌کند: هر چند در روستاهایی مثل مصر این فعالیت ها موفقیت‌آمیز بوده اما صرف ورود گردشگر خارجی و یا داخلی به یک مکان مشخص دال بر توسعه گردشگری آن هم در شاخه بیایانگردی نخواهد بود. متأسفانه این بخش‌های ایران همواره جزو محرومترین مناطق کشور بوده است.
تفاوتهای فرهنگی و میزان پذیرش و همکاری مردم محلی و احساس رونق اقتصادی با گسترش این نوع گردشگری از جمله مواردی است که به گفته بریری باید مورد توجه قرار گیرد.
او ادامه می‌دهد: در حالی که هر روز اعلام می‌کنند ایران جزو ۵ کشور برتر دنیا در گردشگری و جزو ده کشور دنیا در حوزه آثار تاریخی است اما فاصله بسیار زیادی تا رسیدن به سند چشم‌انداز دارد این در حالی است که پنجاه درصد درآمد حاصل از این صنعت تنها به سوی هفت کشور امریکا، انگلیس، فرانسه، ایتالیا، اسپانیا، آلمان واتریش سرازیر می‌شود.
