عبدالمجید حسینی راد، استاد دانشگاه نیز دومین سخنران همایش بود که در مورد «بازگشت به ارزش های هنرهای ایرانی» گفت:«هنر معاصر ایران در سه دهه اخیر بیش از دهه های گذشته با شعارها و ارزش های معنوی مانوس بوده است. بازگشت به ارزش های معنوی در دوران معاصر، گذشته از نقش انقلاب اسلامی، دارای ریشه ای کهن در باورهای ایرانی است.»
حسینی راد در توضیح این موضوع گفت:«پس از تحولات مدرن از سال ۱۳۲۰ برخی از متفکران در مقابل موج غرب گرایی حکومت، مساله بازگشت به خویشتن و هویت ایرانی و اسلامی را مطرح کردند. در این میان شریعتی و جلال آل احمد بیش از همه به طرح نظریه بومی تاکید کردند.»
حسینی راد در مورد تاثیر این دو شخصیت اظهار کرد:«بر همین اساس در ارزیابی بومی گرایی در هنر معاصر به پیشینه این نظریات باید توجه شود چون نظراتی که از اوایل انقلاب شکل گرفت، تحت تاثیر آرا این دو متفکر بود و هیچگاه به طور جدی در مورد نظرات آنها بحثی صورت نگرفت.»
وی در مورد آل احمد گفت:«بحث میان شرق و غرب در دهه های ۴۰ و ۵۰ بسط و گسترش پیدا کرد. سید حسین نصر، داریوش شایگان و...با دیدگاهی خاص به بررسی بحث شرق و غرب پرداختند اما آرا هیچکس به اندازه جلال آل احمد بسط پیدا نکرد.»
حسینی راد در مورد این نویسنده افزود:«از نظر آل احمد برای در امان ماندن از فرهنگ غرب باید به فرهنگ خود بازگشت. آل احمد همه نمونه های غرب زدگی را زیر ذره بین برد و در مورد هنر و نقاشی آن روز که سعی داشت پا جا پای هنر غرب بگذارد، انتقاد کرد و گفت در میان نقاشان ایرانی به ندرت می توان کسی را یافت که اثرش تقلیدی از غرب نبوده و هنر اصیل ایرانی باشد.»
وی درباره تاثیر شریعتی عنوان کرد:«البته فراموش نکنیم جنبش سقاخانه در همین فضا رشد پیدا کرد و طی یک دهه بعد تجدید هنر دینی _ متعهد در آرا دکتر شریعتی و در صحنه روشنفکری ایران آشکار شد. در سال های پایانی حکومت پهلوی گرایش به هنر دینی و معنوی و نقش مذهب در هویت فکری افزایش یافت.»
حسینی راد ادامه داد:«فضای فکری ایران در دهه ۴۰ تحت تاثیر جلال و در دهه ۵۰ تحت تاثیر شریعتی بود. شریعتی معتقد بود جامعه ایران به دلیل ورود فرهنگ غرب و فاصله از اسلام حقیقی رو به انحطاط رفته و در نظر او یکی از راه های بازگشت به خویشتن هنر است.»
وی درباره جایگاه هنر در نزد شریعتی توضیح داد:« او هنر را دارای رسالتی متعالی و پیشتاز می دانست و می گفت امروزه هنر به عنوان یک سرگرمی نیست، پس او عملا تعریفی مذهبی از هنر ارائه کرد.»
حسینی راد نتیجه گرفت:«آنچه در سال های اولیه انقلاب در مورد هنر مطرح شد تقریبا بسط و گسترش همین نظریات شریعتی بود و در نهایت آموزه های او به شکلی نمادگرایانه تبدیل شد و هنرمندان نسل جوان را به سوی خود کشاند و حتی در آثار نسل دوم انقلاب هم تاثیر گذاشت.»
وی افزود:«به نظر می رسد اوج خلاقیت هنر ایرانی وقتی به وجود آمد که با مفاهیم معنوی و دینی عجین شد.