این نوازنده «قوپوز» با ذکر این نکته که موسیقی مقامی در حال حاضر کشش ظرفیت‌های موسیقیایی خود را ندارد، گفت: این بدین خاطر است که نظرات درستی از سمت متصدیان ناظر بر موسیقی مقامی ما وجود ندارد که البته این کم‌کاری و بی‌توجهی بیشتر از سوی خود ما است. اهالی جامعه موسیقی باید توجه بیشتری به موسیقی مقامی داشته باشند تا بهره‌برداری از ظرفیت‌های آن امکان‌پذیر باشد.
وی در ادامه، ضمن اشاره به اجرای گروه وطن اوغلی در شهر آنکارا و استقبال چشم‌گیر شهروندان ترکیه از این گروه، افزود: موسیقی مقامی، حال به هر زبانی که باشد، می‌خواهد لری، کردی و یا ترکی باشد، فرق نمی‌کند؛ این نوع موسیقی، موسیقی رسمی وطن ما ایران است. پس لازم است به آن اهمیت و توجه بیشتری شود تا سرافرازتر در کشورهای دیگر حاضر شود.
او گفت: لازم است مسئولان ما همان‌طور که اجراهایی برای این نوع موسیقی می‌گذارند، توجه کارشناسانه به مشکلات این موسیقی هم داشته باشند تا در کنار دیگر موسیقی‌ها، این موسیقی هم حق حیات داشته و بتواند زنده بماند.
این پیشکسوت موسیقی مقامی به برنامه‌هایی که تحت پوشش ارگان‌هایی همچون بنیاد موسیقی و معاونت امور هنری وزرات فرهنگ و ارشاد اسلامی برگزار می‌شود، اشاره کرد و گفت: این طرح‌های حمایتی برای حیات و زبان موسیقی مقامی لازم و ضروری است. به شرط آنکه در این برنامه‌ها با استفاده کردن از صاحب‌نظران در زمینه موسیقی، بتوانند موسیقی‌دان حرفه‌ای از غیرحرفه‌ای را تشخیص دهند تا مگر بدین سبب بخشی از فضای موسیقی مقامی و نواحی تطهیر شود و جا برای فعالیت بیشتر، اهل فن آن مهیا شود.
این عاشیق آذری زبان که سابقه همکاری با محمدرضا درویش را نیز در کارنامه کاری خود دارد، با مهم تلقی کردن نحو برخورد و ارتباط اهالی جامعه موسیقی با یکدیگر، اظهار داشت: تا فضای موسیقی ما حرفه‌ای نشود واخلاق حرفه‌ای در آن لحاظ نشود، اخلاقیات جانبی شرایط را تنها برای نوعی ترس حاشیه‌ای مهیا می‌کند که نتیجه‌اش وضعیت کنونی موسیقی و مهجور شدن آن است. به این صورت که ما خود، از خود می‌ترسیم و دیگر آنکه این مشغولیت، ذهن را از برای پرداختن به موسیقی، دور می‌کند.
میرزاپور ادامه داد: ما همه ایرانی هستیم و ایران را دوست داریم اما به قول معروف شرایط را طوری رقم نزنیم که اگر کسی جا و فضایی اندازه یک سوزن برای این موسیقی باز کرد، ما با حاشیه‌های نخ‌نما آن را کور کنیم.
او در پایان ضمن تأکید بر این مطلب که موسیقی مقامی باید آزاد باشد تا امکان ادامه حیات داشته باشد، اذعان کرد: موسیقی مقامی، موسیقی فرهنگ ایران و تکثر آن است، لازم است برای زنده ماندن فرهنگ ایرانی نیاز‌های آن را شناخته و با توجه به پیشکسوتانی که در این حوزه فعالیت می‌کنند، شرایط را برای انتقال آن به نسل بعد مهیا کنیم، تا دم حیات آن نفسی مطبوع برای آیندگان باشد. سیاست هنر نیست و هنر مربوط به آن نیست، اما زنده ماندن هنر، سیاستی از نوع خود هنر را می‌طلبد تا مدیریت دقیق زوایای آن، سلامت را به جامعه موسیقی بازگرداند.
