بیرنگ در گفتگو با خبرنگار هنرنیوز با اشاره به جایگاه فرهنگی و تربیتی مجموعه های تلویزیونی که برای کودکان و نوجوانان ساخته شده است اظهار داشت: وقتی وارد مسائل فرهنگی و تربیتی می شویم خود به خود صحبت از یک علم به میان می آید یا صحبت از این است که یک نگاه علمی یا فرهنگی قرار است که در یک مجموعه وجود داشته باشد، وقتی می گوییم «تربیتی» یعنی اصول تربیتی را رعایت کردن و یک سری نیازهایی که جامعه در حوزه تربیت دارد را با پیام هایی برآورده ساختن؛ زیرا تربیت یعنی تعیین رفتار و بحثی کاملاً علمی است و بررسی آن در حیطه علم با نگاه علوم انسانی و اینکه تربیت و فرهنگ چه باید باشد.
وی با بیان این مطلب افزود: وقتی وارد بحث تربیت و فرهنگ می شویم خود به خود این مسئله به ذهن متبادر می شود که کسانی که فیلم یا سریال می سازند باید انسان هایی محقق باشند و نگاه تحقیقی را باید رعایت کند یعنی اینکه یک سریال را برای پاسخگویی به پاره ای پرسش ها می سایم و تعیین هدف می کنیم و اینکه سریال را برای چه کسی می سازیم و چه کسی مخاطب ماست و سپس اینکه مخاطب ما چه نیازهایی دارد و کدام بخش اطلاعات باید به او داده شود و بلافاصله سئوال دیگری پیش می آید که حال که این نیازها را فهمیدیم چگونه باید این حرف ها را مطرح کنیم و با چه تکنیکی.
بیرنگ با اشاره به وجوه تفکر انسانی در آثار سیما و سینما گفت: بخشی از این توجه معطوف بر دغدغه های انسان است و علوم انسانی است که گستره ای فراگیر است و شامل علوم دینی هم می شود و بخش هایی هم مربوط می شود به زبان شناسی و سایر علوم انسانی، لذا نمی شود غیر عالمانه به سراغ ساخت سریال رفت.
وی در خصوص سریال های تاریخی گفت: سریال های تاریخی در مجرای تعریف صرف تاریخ هیچ نیازی را برآورده نمی کند و تنها زمانی ارزش خود را اشاعه می دهد که به نیازهایی که امروز جامعه با آنها رو به روست پاسخگو باشد؛ لذا امروزه بیشتر آثار تاریخی بزرگ را که می بینیم ما را جذب می کند چون در آنها مسائل خودمان را می بینیم و درست است که فضای آن متفاوت است اما مسائل آن مسائل امروز است و به همین دلیل است که یک مجموعه یا فیلم تاریخی فاخر می شود.
وی ادامه داد: اگر از شما بپرسند که «دیوان حافظ» یا «مثنوی معنوی» فاخر است فوراً پاسخ مثبت می دهید و کمتر درباره این صحبت می کنید که چگونه چاپ شده است و کیفیت و صفحه های آن چگونه است. زیرا مولوی و حافظ اند که فاخرند و تولید فکری آنها است که فاخر است نه خط و جلد و کتابت و تزئینات آن اما الان متأسفانه فاخر بودن در رسانه و سینما بدلیل وجود تنش ها مورد غفلت واقع شده است؛ با این رویه قائدتاً ما از برنامه ریزی های فاخرانه دور می افتیم زیرا تولیدات فرهنگی ما منوط به شرایط اجتماعی ماست و شرایط اجتماعی ما هر لحظه در حال تغییر است اما یک اثر فاخر حرف پشت خود دارد و حرف فاخر همیشه فاخر است و کسی همچون مولوی ربطی به زمان ندارد و ربطی به مکان هم ندارد و همیشه فاخر است.
این کارگردان مجموعه های تلویزیونی «دنیای شیرین» و «دنیای شیرین دریا» ضمن اشاره به متغیرهای اجتماعی در فراز و فرود تولید آثار فاخر تصریح نمود: تنش هایی در اجتماع وجود دارد موجب می شود ما نتوانیم به سطح تولید اثر فاخر در حد مولانا برسیم و نتوانیم صحیح و متعالی بیندیشیم و از سوی دیگر جامعه هم در شرایطی نیست که خالق اثر فراغت بال و فضای بی استرس داشته باشد، در چنین شرایطی مفاهیم فاخر در حصار تغییرات قرار می گیرند و نمی شود اساسی به نیازهای نوجوانان کشور فکر کرد و نیازها سنجیده شود و برای ده ساله آینده آن بررسی شود و این فراغت بال باید وجود داشته باشد تا خالق اثر بتواند برای طولانی مدت فکر کند.
وی در پاسخ به این پرسش که «در کارنامه کاری شما آثاری بسیار خوب وجود دارد آیا شما برنامه ای دارید برای آینده ای نزدیک که به این بپردازید؟» اظهار داشت: بله سریال «بلندی های بادگیر» به چنین مسائلی می پردازد که در حال اتمام مراحل نگارش است و البته این نکته نیز حائز اهمیت است که برای کار کردن روی یک اثر فاخر زمان می خواهد و نیاز به تحقیق دارد و خود تحقیق پول و سرمایه می خواهد و لذا وقتی چنین شرایطی نباشد از ساخت اثر فاخر دور می افتیم و به جنبه های پیچیده انسانی توجه نمی کنیم.
وی تصریح نمود: ما سازندگان آثار تلویزیونی نیز دیگر فرصت ساخت مجموعه های خوب برایمان پیش نمی آید زیرا در یک شرایط فرسایشی انگیزه ها از بین می رود و روزمرگی سبب می شود که به مسائل مهم توجه نشود و معیشت زندگی و روزمرگی ها در تولیدکنندگان آثار و سفارش دهندگان رخنه می کند و اگر به تفکر پشتوانه مجموعه توجه نشود لا به لای صدها کانال ماهواره ای که امروز مخاطب دارد آن اثر گم می شود و دیده نمی شود دهه های قبل چون ماهواره و اینترنت نبود ورود به حوزه فکر مخاطب آسان تر بود و امروز همه این وسایل ارتباط جمعی، نسلی را به بار می آورد که ساده اندیش تر است و حوصله حرف جدی را ندارد.
بیرنگ درباره تجربه ساخت آثار غنی و الگوسازی این آثار در خط مشی سازندگان گفت: سازندگان آثار سینمایی و تلویزیونی از ساخت آثار خوب تجاربی را کسب نموده اند و فیدبک خود را از آنتن جامعه گرفته اند اما سئوال این است که ما به عنوان سازندگان آثار، چرا این راه را ادامه نمی دهیم، بخشی به تغییرات اداری و مدیریتی برمی گردد، بخشی که مربوط به ما می شود که دیگر انگیزه های گذشته را نداریم. برای مثال دیگر سریال «امیرکبیر» تکرار نمی شود و چرا آن تجربه ها مورد استفاده قرار نمی گیرد، بخشی از این مسئله مربوط به تنش های اجتماعی است، به نظر می آید در آن دوران شرایطی وجود داشت که در هنرمندان ایجاد انگیزه می کرد ضمن اینکه شاید یک دهم مبالغی که الان برای ساخت آثار خرج می شود آن دوره خرج نمی شد.
بیرنگ درباره آسیب شناسی این فضا گفت: آسیب شناسی وجود دارد اما عمق ندارد و اینکه حالا که آسیب ها را شناختیم چگونه باید عمل کنیم مهم است. امروزه می دانیم که مورد تهاجم ماهواره ها هستیم اما تا به حال چه کاری برای مقابله آن صورت گرفته است؟ این است که باید از تمام کارشناسان حوزه های مختلف دعوت شود تا با برنامه ریزی این مسائل را واکاوی کنند.
