به گزارش هنرنیوز ، در این مسترکلاس،سینایی با اشاره به اینکه تاکنون چهار فیلم درباره شهر ساخته است، گفت: چهار فیلم مستند درباره شهر ساخته ام و دوست داشتم دو فیلم داستانی دیگر هم در این باره بسازم که این اتفاق نیفتاد.

وی ادامه داد: اولین فیلمی که راجع به شهر ساختم آخرین فیلمی است که در سال ۵۶ درباره تهران ساخته شد. این فیلم به سفارش بخش بین الملل تلویزیون ساخته شد و چون برای نمایش در خارج کشور بود، به زبان انگلیسی است. اما بعد از انقلاب نسخه های فیلم گم شد و من هم از آن خبری نداشتم تا اینکه روزی یکی از دوستان از امریکا تماس گرفت و گفت که فیلم را در آنجا و بدون تیتراژ کرایه می دهند!

این کارگردان با یادآوری اینکه دو فیلم کوتاه درباره نیشابور ساخته است، عنوان کرد: این فیلم ها هم در آرشیو گم شدند و خوشحالم که خودم نسخه هایی از آن ها را نگه داشتم. آن زمان از من خواستند بخش‌هایی را به این فیلم‌ها اضافه کنم، اما نمی خواستم مسئولیت تحریف در تاریخ را بر عهده داشته باشم و این کار را نکردم.

سینایی در ادامه، داستان فیلم مستند بعدی اش که درباره شهر تهران بود را اینگونه توضیح داد: شهرداری تهران در سال ۸۰ از من خواست فیلمی درباره فسادهای اخلاقی در بافت‌ها فرسوده تهران بسازم که برای مدیران نمایش داده شود.

وی افزود: بعد از آن، بنیاد سینمایی فارابی از من خواست فیلمی درباره شهر ساری که محل تولد خودم نیز هست، بسازم. با اینکه فیلمنامه خیلی مورد توجه قرار گرفت، اما به دلیل نبود بودجه نتوانستم آن را بسازم.

این استاد دانشگاه در بخش دیگری از مسترکلاس خود با اشاره به اینکه باید فیلم های تصویری از سال های قبل ساخته شود، اظهار کرد: نسل من که قبل از انقلاب و بعد از انقلاب را آگاهانه زندگی کرده ایم، چیزهایی می دانیم که بچه های نسل جدید نمی دانند و باید با ساخت فیلم های مستند این حافظه تصویری را برای نسل های بعدی حفظ کنیم.

وی همچنین با بیان اینکه برای ساخت فیلم های شهری باید از قبل مشخص کرد که از کدام بخش شهر فیلم ساخته می شود، ادامه داد: معماری، تاریخ و مسائل اجتماعی از موضوعاتی هستند که در ساخت یک فیلم شهری مورد توجه است و ساخت در هر کدام از این زمینه‌ها با یکدیگر متفاوت هستند و باید پیش از شروع کار به نتیجه مورد نظر رسید.

بر اساس این گزارش، در این مسترکلاس مستند نیم ساعته «سفر به نیشابور» پس از ۳۱ سال به نمایش درآمد که سینایی درباره آن توضیح داد: تاریخ نیشابور، تاریخی است که از آن هیچ خاطره تصویری وجود ندارد.

وی ادامه داد: وقتی فیلمی را بر مبنای تاریخ می سازیم، با کمبود منابع تصویری روبرو هستیم و من برای اینکه بتوانم راه حل این قضیه را پیدا کنم از نقاشی های مینیاتوری موضوعی استفاده کردم. البته می توانستم از یک تاریخ شناس بخواهم که درباره نیشابور صحبت کند، اما دوربین را به نیشابور بردم و گفتار و موسیقی برای آن انتخاب کردم، چون در آن زمان فکر کردم این راه خوبی برای انتقال اطلاعات است.

این سینماگر پیشکسوت خاطرنشان کرد: برای ساخت یک مستند، در ابتدا همه اطلاعاتی که لازم دارید را جمع آوری کنید. مرحله دوم گروه بندی اطلاعات است، اینکه راجع به چه چیزی می خواهید فیلم بسازید؛ تاریخ، اجتماع یا معماری. این اطلاعات را به شکل هدفمند در کنار یکدیگر قرار دهید و در نهایت چگونگی ترکیب این اطلاعات و تصاویر برای فیلم از نکات مهم است.

این کارگردان تاکید کرد: از نکاتی که در فیلمسازی فراموش شده و اتفاقا آسیب هایی را هم به این صنعت رسانده، این است که از کسی در فیلم بخواهیم درباره شخص دیگری با موضوع مورد بحث صحبت کند. در این حالت فیلم حتی خسته کننده می شود.

وی در ادامه با اشاره به اینکه انتخاب موسیقی و لحن گفتار در فیلم ها بسیار مهم است، عنوان کرد: چگونگی کاربرد موسیقی و گفتار در فیلم ها بسیار مهم است، گاهی اتفاق می افتد موسیقی کاملا بی ربط را روی یک فیلم می بینیم. در گفتار هم به همین شکل است و یادتان باشد بافتی که میان موسیقی، تصویر و گفتار و افکت در فیلم های مستند شکل می گیرد، بسیار مهم است.

این کارگردان سینما افزود: در فیلم های داستانی مخاطب به تماشای بازیگر خوب، داستان خوب، کارگردان خوب و ساختار خوب می نشیند و همین فاکتورها او را پای فیلم نگه می دارد اما در مستند از شما داستان و بازیگر را گرفته اند، پس باید به دنبال تکیه گاه دیگری باشید تا تماشاگر شما را نگاه کند. شاید به همین دلیل است که برخی از مستندسازان از چهره های شناخته شده برای روایت موضوع مستند انتخاب می کنند.