تاریخچه گل آرایی به زمان های دور باز می گردد. هنر گل آرایی به گذشته های دور و تمدن های آسیای شرقی باز می گردد. گل آرایی از قرن ۶ مرسوم شده‌است؛
در روزگار آغازین؛ گل آرایی هنری مجرد نبود. ابتدا ستایش بهانه اجرای مراسم گل آرایی بود. بعدها با مرسوم شدن مراسم چای این فن در اتاق مراسم چایی برگزار شد. توکونومو مکانی برای پذیرایی میهمانان مراسم چایی بود. پس از آن گل ارایی برای این مکان انجام می گرفت. در این مکان جایی مخصوص قرارگیری گل تعبیه شده بود و گل به عنوان یکی از عناصر بنیادین مراسم چای در این اتاق وجود داشت. پس از آن گل آرایی با مراسم چای در میان مردم از محبوبیت برخوردار شد.
قبل از مراسم چای گل های مختلفی در تزیین و طی مراسم گل آرایی استفاده می شد؛ اما از روزگاری که مراسم چای مرسوم شد؛ گل‌های متنوع‌تری استفاده شد.
پس از سال ۱۶۰۰ میلادی؛ آئین گل‌آرایی از رونق برخوردار شد و تمام ژاپنی ها به گل آرایی پرداختند. «ایکه بانا»
تا صد سال قبل گل آرایی به اختصاص داشت. اما پس از ترویج گل آرایی؛ زنان هم به گل آرایی پرداختند. اکنون ۲۰۰۰ سبک مختلف برای گل آرایی وجود دارد. دراین میان ۳ سبک آیکه نوو یا سبک سنتی ؛ هارالیو یا سبک منظره و سبک سوگتسو در گل آرایی وجود دارد. تمامی این سبک ها گل را همان طور که در طبیعت هست؛ نشان دهد.
سبک کنونی سوگت سو سبک سوم گل آرایی ژاپنی است. این سبک؛ سبک مدرن گل آرایی ژاپنی است.
این سبک درسال ۱۹۷۲ توسط «تشیکاوورا اسوفور» اختراع شد. استاد مخترع این سبک تناسب این سنت با زندگی مدرن را مدنظر داشت. یکی از خواص سوگتسو این است که هر کس با هر چیزی؛ ‌توان بهره گیری از آن را دارد. در واقع این سبک در هر کجای دنیا کاربرد دارد.
وسایل گل آرایی ایکه وانا ؛ موریباناست، که در آن از کنزان برای گل آرایی بهره می گیرند. راه دیگر گل آرایی آرایش آن در گلدان بلند است. از اصلی ترین اصول گل آرایی؛ این است که گل ها در یک سطح قرار نمی گیرند. بلند ترین شاخه «وشین» (شاخه اول) نام دارد. شاخه بعدی باید کوتاه تر باشد نام شاخه دوم، سوئد (شاخه دوم) است. کوتاه ترین شاخه هیکائه (شاخه سوم) است. عنصری که در مراسم چای از آن بهره می گیرند و یکی از اصول مهم در گل آرایی انتخاب گل هاست. گل بهتر است که در آب کوتاه شود: تا دیرتر پژمرده شود. در گل آرایی رنگ، و گل برگ ها نیز اهمیت خاصی دارد.