به عقيده علي آشتياني‌پور، تهيه‌كننده سينما، سينماگران بايد بتوانند به راحتي فضاهاي شهري را به نمايش بگذارند و نبايد بابت اين كار هزيته كنند. وي باور دارد كه تلاش‌هاي شهرداري در چندسال اخير براي ايجاد ويتريني از زيبايي‌هاي شهر تهران، به نفع فيلمسازان بوده است.

به گزارش هنر نیوز ،اين تهيه‌كننده سينما درباره سينما و فضاي شهري در گفت‌وگو با شهر گفت: شهر وابسته به ارگان‌هاي دولتي است و فيلمسازان براي موقعيت‌هاي مختلفي كه در فيلم‌هاي خود به فضاي شهري نياز دارند، با موانعي روبرو مي‌شوند.

آشتياني‌پور در ادامه گفت: متاسفانه محدوديت هايي كه براي استفاده از فضاي شهري براي تهيه كنندگان سينما گذاشته مي شود، كم نيست. براي فيلم «بيداري روياها» احتياج داشتم تا چند سكانس فيلم را در فضاي فرودگاه امام خميني فيلمبرداري كنيم اما با امكانات بسته و محدود در آنجا، كار كمي آزاردهنده بود. قطعا پرداختن به موضوعات شهري احتياج به مديريت مطلوبي دارد و اين‌نكته به هيچ وجه شخصي نيست و در نهايت به نفع شهر و سينما تمام مي‌شود.

اين تهيه كننده سينما عنوان كرد: وقتي مي‌بينم نمايش فضاي شهري باعث دغدغه‌ها و دردسرهاي متداول در پروژه كاري‌ام مي شود سعي مي‌كنم از موقعيت‌هاي پيچيده شهري اعم از مترو، راهنمايي و رانندگي و يا پليس راه‌ها در فيلم ام كمتر استفاده كنم.

آشتياني‌پور گفت: يكي از دلايلي كه اكثر لوكيشن هاي فيلم را خارج از شهر تهران انتخاب مي كنيم، بحث شلوغي و ناهماهنگي است كه براي انجام كار با آن درگير مي شويم. به همين دليل در خارج از شهر تهران احساس آرامش و راحتي بيشتري براي سرعت بخشيدن به كارها مي كنيم. البته شهرداري در چندسال اخير تلاش كرده تا ويتريني از زيبايي هاي شهر تهران را براي مردم ايجاد كند و اين موضوع به نفع فيلمسازان است.

تهيه كننده سينما ادامه داد: بارها سناريوهايي به دست من رسيده است. فرهنگ سناريو نويسي ما طوري شده كه بطن فيلمنامه به سمت مديريت توليد مي رود به درام و لحظات قصه فكر نمي‌كنيم به اين فكر مي كنيم كه داستان فيلم با چه شرايطي ساخته خواهد شد. به خاطر دغدغه و مجموعه اي از محدوديت ها مجبور به خودسانسوري مي‌شويم.

آشتياني‌پور گفت: اكثر لوكيشن‌هايي كه براي فيلم ها انتخاب مي‌شوند آپارتمان‌‌ها هستند كه احتياج به محيط شهري ندارد. به همين دليل فيلمنامه‌هاي ما با فضايي به اصطلاح آب بستند معنا پيدا مي‌كند.

وي در پايان گفت: شهرسازي و چند نهاد دولتي نشان داده‌اند كه دوست دارند به هنر و سينما كمك كنند كه اين گام خوبي است. دومين گام بحث عدالت و همكاري سينما و ارگان هاي دولتي است كه امكانات شهري را محدود به دسته‌اي خاص نكنند. در واقع كمك به فيلمسازي شهري، كمك به فرهنگ فيلمسازي است كه تاريخ سينما خواهد ماند. مديريت شهري بايد در اختيار فيلمسازان باشد تا نماي شهر از‌انچه كه هست زيبا تر در يك فيلم به نمايش گذاشته شود.