به بهانه پخش سریال «در حاشیه»
آستانه تحمل خودمان را افزایش دهیم و قدر صبورتر باشیم
یکی از مشکلات سینما و تلویزیون در سالهای اخیر اعتراض‌هایی است که توسط صنوف و اقوام مختلف نسبت به پخش یک فیلم یا یک سریال انجام می‌گیرد و همه آنان با کمتر از توقف کار راضی نمی‌شوند!
تاريخ : يکشنبه ۳۰ فروردين ۱۳۹۴ ساعت ۱۱:۲۷
این روز‌ها شاهد اعتراض‌هایی از سوی جامعه پزشکی و وکلا نسبت به نمایش سریال در حاشیه هستیم سریالی که تلاش دارد در قالب طنز و کمدی، انتقادهایی به صنف پزشکان و بویژه جراحان پلاستیک داشته باشد. این سریال با نگاهی طنز، بیمارستان متروکه‌ای را نمایش می‌دهد که قرار است با یک پزشک متعهد و باوجدان که در کنار او چند پزشک متقلب نیز به اجبار حضور دارند این بیمارستان را راه اندازی کند. این سریال اگر چه نگاه انتقادی دارد اما قدری از رسالت هنر و انتقاد منصفانه دور شده است و به لودگی رسیده است. اما باز هم هنوز نمی‌توان نشانه‌هایی از توهین به صنف پزشکی و وکلا در آن پیدا کرد به گونه‌ای که جامعه تحصیل کرده و با سوادی مثل جامعه پزشکی صدای اعتراض خود را بلند کند و به هیچ عنوان تا متوقف شدن سریال هم، کوتاه نیاید! در حالی که باید بپذیریم در کارهای طنز و کمدی، قالب کار بر روی بزرگ نمایی معایب از باب خنده گرفتن است و نمی‌تواند همه مسائلی را که به آن اشاره می‌کند وجهه واقعی داشته باشد.
جامعه ایرانی باید آستانه تحمل خودش را بیشتر از امروز کند و قدری با نگاه منطقی و بدور از احساسات به کارهای طنز اجتماعی نگاه کند و اینگونه تصور نشود هر آدم بدی که در یک صنف و گروه وجود دارد به منزله این است که همه آن صنوف، بد هستند این یک تصور اشتباه و غلطی است که متاسفانه در جامعه شکل گرفته است. دستمایه طنز ، بزرگنمایی یک موضوع است و شاخ و برگ دادن آن است تا در کنار لبخندی که بر لب مخاطب می نشیند، تفکری هر چند کوتاه نیز به آن موضوع داشته باشد و همچنین تلنگری به آن دسته از کسانی که مورد این نگاه قرار گرفتند باشد تا معایب خویش را اصلاح کند. در فیلم «عصر جدید» اثر چارلی چاپلین ، این هنرمند نامدار هنگامی که می خواهد تکنولوژی را بلای جان جامعه نشان دهد خودش و آن سرکارگری که او در کنارش کار می کند در میان چرخ و دنده های ماشین غول پیکری که آنان قصد تعمیر آن را دارند گیر می کند. یا زمانی که قرار است دستگاه جدیدی را که به صورت اتوماتیک می تواند غذا را به دهان شخص بگذارد و به او غذا بدهد دچار اشکال می شود و نه تنها نمی تواند به شخص غذا بدهد بلکه او را زخمی می کند. این ها همه انتقاداتی است که چارلی به جامعه سرمایه داری و و مخترعین ماشین های اتوماتیک می کند. ولی آیا کارگری تا کنون در میان چرخ دنده های ماشینی گیر کرده است! مسلما خیر. اما ذات طنز و کمدی غلو کردن آن است. در مجموعه در حاشیه هم باید بپذیریم که هر آنچه دیده می شود مصداق واقعیت نیست بلکه چاشنی های هنری و طنز ماجرا است تا تماشاگر را پای گیرنده های تلویزیون بنشاند. البته قصد من دفاع از سریال در حاشیه نیست هر چند که این سریال ، اشکالات زیادی هم دارد اما ما باید در دیدن کارهای انتقادی بویژه کارهای انتقادی با درونمایه طنز که غلو آمیز تر خواهد بود قدری صبوری و خویشتن دار ی کنیم و تصور نکنیم که همه اشارات یک برنامه به فلان شخص یا به فلان موضوع است. باید درک خودمان را از یک کار انتقادی افزایش دهیم به جای اینکه به خیابان ها بریزیم و یا طومار بر چیدن یک کار را امضاء کنیم. تلویزیون هنوز درگیر توقف سریال « سرزمین کهن » است که بعد از پخش چند قسمت، یکی از اقوام کشور به این تصور که این سریال در حال توهین به فلان قوم است خواستار توقف پخش آن شده است. اگر بنا باشد هر کاری که ساخته می شود یک گروهی به تصور اینکه این کار به ما توهین می کند اعتراض کنند و کارها را یکی پس از دیگری بخوابانند! پس چه سود از تولید برنامه های تلویزیونی ، هر چند که معتقدم فیلمسازان ما نیز باید مراقب خطوط قرمز باشند و احترام به اقوام و صنوف و جامعه را در نظر داشته باشند - که حتما دارند -
بنابراین مردم و اهالی سینما از جامعه فرهیخته‌ای مثل پزشکان و وکلا بیشتر از این انتظار دارند تا نسبت به نقدهایی که به آنان می‌شوند صبورتر باشند و با این اعتراض‌ها، باب انتقاد را نبندند. این درحالی است که خود هنرمندان و سینماگران هم از نقد مبرا نیستد. لذا همه ما باید بدانیم تا زمانی که خواهان برچیده شدن بساط نقد و انتقاد از جامعه باشیم از مسیر پویایی و زنده بودن جامعه ، فاصله خواهیم گرفت.
