لنی راتناساری ویچرت (Lenny Ratnasari Weichert) هنرمند اندونزیایی مجسمه‌ساز شرکت کننده در پنجمین سمپوزیوم مجسمه‌سازی تهران است. این هنرمند برای نخستین بار در سمپوزیوم مجسمه‌سازی در تهران حضور دارد.
اثر او یک بازی است که در اندونزی به عنوان یک بازی زنانه به حساب می‌آید. غالباً تصور می‌شود که بازی او اصلاً متعلق به اندونزی است. در صورتی که این بازی از آسیای میانه وارد اندونزی شده است.
لنی راتنساری درباره این اثر گفت: با اضافه کردن تعدادی پا به این اثر، حسی مردانه را به مخاطبم القا می‌کنم. شاید علت اضافه کردن این فرم‌ها از بین رفتن انحصار این بازی از یک جنسیت خاص است.
این هنرمند مجسمه‌ساز درباره علت انتخاب این بازی به عنوان شیوه کارش گفت: این بازی را به سبب آن برای کار در ایران انتخاب کردم که آن را به موطنش بازگردانم.
او هم‌چنین درباره موضوع کلی کارش گفت: در مجموع آثار من به زنان مربوط است. این موضوع که زنان چگونه خود را مطرح می‌کنند همیشه برای من حایز اهمیت بوده است.
این هنرمند درباره متریال اصلی مورد استفاده‌اش نیز گفت: بیشتر با برنز و استیل کار می کنم.
لنی درباره علاقه‌اش به هنرهای گوناگون سخن گفت و افزود: یک استودیو هنری در کشورم دارم که در آن انواع هنرها را تجربه می‌کنم. کار حرفه‌ای خود را از 2002 در لندن شروع کردم.
او در پاسخ به این سوال که آیا از فرهنگ کشور خود در خلق اثرش استفاده کرده‌است یا خیر، به متریال مورد استفاده‌اش اشاره کرد و گفت: متریال‌هایی که انتخاب کردم از چوب راش و هم‌چنین گونه دیگری از چوب است که متعلق به درخت‌های اندونزی است. ترکیب دو کشور ایران و اندونزی را به نشانی از ترکیب دو فرهنگ اندونزی و ایران به کار بردم و یکی شدن آن‌ها را به نشان اتحاد در اثرم نشان دادم.
وی درباره دقت به فرهنگ ایران به هنگام طراحی اثرش گفت: حتماً وقتی می‌خواهم به کشوری سفر کنم؛ درباره آن اطلاعاتی بدست می‌آورم. چراکه کارم باید با آن کشور مرتبط باشد.
برخی از آثار هنری من برگرفته از فرهنگ من است و نشانی از فرهنگم در آن به جای می‌گذارم. اما در برخی از آثارم نه. اما قرار است که ماده‌ای را به کار برم که از کشورم چیزی در آن باشد؛ حتماً این کار را انجام می دهم.
این هنرمند مجسمه ساز درباره علت علاقه به حضور در ایران نیز گفت: من به کشورهای آسیای میانه بسیار علاقمند بودم و دوست داشتم آن‌ها را از نزدیک ببینم و دوم آن‌که به هنرمندان زن علاقمندم و برای من جالب بود که بدانم هنرمندان زن در ایران چگونه خود را معرفی می‌کنند؛ آزادی بیان دارند یا نه.
او در پاسخ به این که هنر ایرانی را چگونه می‌بیند گفت: با هنرمندان غیر ایرانی نیز ارتباط داشتم؛ که بسیار شجاع هستتند. اما اینجا شرایط برای هنرمندان ایرانی دشوار است. آن‌ها قادر نیستند راجع به احساساتشان به خوبی صحبت کنند.
لنی درباره ایران گفت: من از ورود به ایران متعجب نشدم. آن‌ها غالباً مسلمان هستند؛ همچون مردم کشور من. دختران اندونزیایی شبیه به دختران شما هستند. اما در مورد فضای شهری می‌توانم بگویم تهران شهری مدرن است. تهران شهری سرسبز است. من چیز زیادی از معماری ایرانی نمی دانم. اما تنها ساختمان عین‌الدوله را دیدم و بسیار مورد علاقه من بود.
