به گزارش هنرنیوز، طوبی کرمانی نوشته است: انسان به غریزه و عقل فطری چنین است که خوبی­‌ها، هنجارها و ارزش­‌ها را می‌پسندد و دوست می­‌دارد و از همین روی مجموعه قواعد و دستورالعمل­‌ها و رفتارها و نظام­‌هایی را که در این مقوله تعریف و تحدید می­شوند، باور کرده و به آن تن می­‌دهد و اصولا در همه فرهنگ­ها چنین مرسوم است که نکوداشت­‌های چنین قواعد و نظام­ها و نیز انسان­های ارزشی را جهت فرایاد، تجلیل و تکرار محاسن آن مقوله، عزیز و محترم می­شمارند؛ اما گویی قرار نیست که اگر موارد اشکال و نقضی به علم و تجربه چه در اصول و چه در راه­کاری وصول و تحقق در این قواعد به نظر برسد، بازیابی، واکاوی و مورد اصلاح قرارگیرد.

یادآوری هفتادمین سالگرد اعلامیه ­جهانی ­حقوق بشر نیز از جمله همین موارد است. اعلامیه جهانی حقوق بشر یک پیمان بین‌المللی است که در مجمع عمومی سازمان ملل متحد در تاریخ ۱۰ دسامبر ۱۹۴۸ در پاریس به تصویب رسید و شکل­‌گیریِ این اعلامیه نتیجهٔ مستقیم جنگ جهانی دوم بود. لایحه جهانی حقوق بشر در سال ۱۹۷۶ هنگامی که توسط تعداد کافی از ملت‌ها مورد تأیید قرارگرفت، به حقوق بین‌الملل تبدیل شد و مفاد این اعلامیه الزام‌آور گردید و از اعتبار حقوق بین‌الملل برخوردارشد.

مقالات علمی نقادانه پژوهشگران مصلح و کارآزموده در کم و کیف این اعلامیه، حکایت از واقعیت­‌های نابخشودنی به دست مدعیان حقوق بشر از قِبل این اعلامیه دارد. اینکه انگیزه ابتدایی و ثانویه برای تدوین این اعلامیه چه بوده­ است و اینکه چه اهدافی به بهانه این اعلامیه در جهان سود و سرمایه و زور و قدرت دنبال می­‌شود، برکسی پوشیده نیست و اگر سخنی دگرباره گفته می­‌شود، از سرِ درد و وظیفه است و لاغیر.

همه حیثیت این اعلامیه 70 ساله بر اساس «حقوق بشر» بنیان یافته و تکیه بر بازشناسی حرمت ذاتی آدمی و حقوق برابر و سلب ناپذیر تمامی اعضای خانواده بشری، آزادی، عدالت و صلح در جهان شده ­است و از همین روی، انسان­ها و دولت­های آزاده شادمان از آن و امیدوار به آن؛ ولی امروز این اعلامیه و مبانی آن، نه تعریفِ همگانی بلکه یک­سویه و قدرت­مدارانه یافته­ و ملت ها فقط 70 خواب شیرین دیده اند. است. به عنوان مثال یکی از ایده­‌های تدوین اعلامیه، «همکاری دولت ها با سازمان ملل...» است که با مروری کوتاه و بخشی، واقعیت را غیر از این مشاهده می­کنیم به اینکه دولتی که مثلا قوانین منع «کلاهک هسته‌ای و...» را امضا می­‌کند، مورد بازجویی و ستم واقع می­‌شود و دولت غاصبی که تن به امضا نمی­ دهد، تولید و حق استفاده از آن را با افتخار برای خود مسلم می‌شمارد.

«رسیدن به دنیایی فارغ از هر نوع ترس و فقر به عنوان بالاترین آمال بشری» و نیز «آزادی بیان و عقیده» از جمله ایده­‌های تدوین اعلامیه بوده­‌است؛ اما دنیای کنونی تحت لوای اعلامیه مذکور نه فقط فقری و ترسی را از انسان­ها نزدوده ­است که همه آرامش و سکون و غنای ملت­‌ها را از آنها ربوده و دردناک­تر اینکه با شعار «آزادی بیان و عقیده» هر انسان معتقد و هرکشور اعتقادی را به انحای مختلف در مضایق شدید قرار می­‌دهند. حرکت­‌هایی در راستای اهداف استکبار جهانی مشابه حکم اسقف آمریکایی در اعلام اینکه دین اسلام دین خشنی است، بر کسی پوشیده نیست و هیچ‌گونه تعقیب قانونی به دلیل آزادی بیان به دنبال ندارد؛ اما اگر کسی ضربه کوچکی بر صورت و یا پای کسی وارد کند، مؤاخذ واقع می­‌شود و این در حالی­ است که اثر آزردگی ضربه جسمانی بعد از دقایقی محو می­گردد ولی آثار آزردگی روحی که با آن حکم بر مسلمانان وارد شده، برای همیشه باقی است.

سؤال این است­ که آیا معنای این بخش از ماده 2 اعلامیه «فارغ از اینکه سرزمین وی مستقل، تحت قیمومت، غیرخودمختار یا تحت هرگونه محدودیت در حق حاکمیت خود باشد، هیچ تمایزی وجود ندارد» با روح ماده 4 « هیچ احدی نباید در بردگی یا بندگی نگاه داشته شود و بردگی و داد و ستد بردگان از هر نوع و به هر شکلی باید بازداشته شده و ممنوع شود» و حتی با ماده 5 و نیز 21 آن در تعارض جدی نیست؟

در واقع بند 3 ماده 29 در اواخر اعلامیه به اینکه حقوق و آزادی‌ها شایسته نیست تا در هیچ موردی خلاف با هدف‌ها و اصول «ملل متحد» اعمال شوند یعنی ماده­‌ای که متاسفانه در تمام منشورها و اعلامیه­های قدرتمداران به چشم می­‌خورد، به معنای خط بطلان بر همه بافته­‌ها در اعلامیه جهانی حقوق بشر نیست؟

آیا نام­گذاری سال­ها با شعارهای فریبنده چون «حق بر صلح» که هم «حق» به معنای زور است و هم «صلح» تعریفی جز سکوت ظالمانه ندارد، جانی را آرام، کامی را شیرین و سفره­ای را پُر نان خواهد کرد.

و سؤال مهم­تر اینکه حتی با فرض بهترین هدف انسانی برای تدوین بهترین مواد این اعلامیه، چرا راهکار منع سوء استفاده از این ماده قانون­‌ها توسط خودِ دولت­های استکباری فراهم و تدبیر نمی­‌شود؟

در راستای برقراری صلح ، امنیت و حقوق برابر ملت‌ها ، روز 21 سپتامبر (مصادف با 30 شهریور ماه) از سوی سازمان ملل متحد روز جهانی صلح نامگذاری شده است. به همین مناسبت برای گرامیداشت این روز مجمع جهانی صلح اسلامی همایشی تحت عنوان «همایش روز جهانی صلح 2018» را در تاریخ 3 مهرماه 1397 با مشارکت کمیسیون ملی یونسکو، باغ موزه دفاع مقدس و سازمان‌های دیگر و با حضور اندیشمندان و مسئولین کشور در باغ کتاب تهران برگزار می‌کند.