دستگاه ها و نهادهای فرهنگی سالانه بخش زیادی از اولویت های برنامه های خود را به چرخه برنامه های موکد فرهنگی در راستای چشم انداز تعالی فرهنگ تخصیص می دهند.

به گزارش هنرنیوز، این برنامه ها در اغلب کشورهای دنیا حاکی از نگرش، روند و فراز و فرود جریان های مستمر فرهنگی است که به بیانی دیگر نموداری شاخص از کلیت نظام فرهنگی محسوب می شود.

در این دایره، عموم ضوابط اجرایی و سیستم برنامه های فرهنگی با درونیات جامعه منطبق گشته ماحصلی از بهترین رویکردها را در لایه های درونی جامعه به فراخور جریان های اجتماعی به این تن آوند، تزریق می کند.

به واقع نظام فرهنگی هر اجتماع پس از طی طریق واحد های تمدنی به فرآیند ارگانیک کشوری می رسد که بافت فرهنگی از این طریق تغذیه می شود، در این محوریت هر نهاد فرهنگی باید هم راستای سیاست های کلی نظام حکومتی به نیازهای اجتماعی در این همبود پاسخگو باشد.

چنانچه به برنامه های فرهنگی در کشور نظری کلی بیفکنیم با انبوهی از برنامه های اجرایی مواجه می شویم که به ندرت از مجموع آنها، بخشی مورد کاربرد واقع شده است.

این مضمون نخست در جامعه ای باید بررسی شود که طیف بسیاری از مردم آن دغدغه های کلانی از وضعیت و معیشت اقتصادی داشته و بسیاری زیر خط فقر هستند.

در این حالت عدم تجانس برنامه های غیر ضروری فرهنگی شایبه اسراف و اضمحلال بودجه را به ذهن متبادر می سازد زیراکه عدم ضرورت برنامه های کاربردی در واقع بخش های فرهنگی را درگیر برنامه های دکوراتیو و تزیینی می کند که تنها برای خالی نبودن عریضه برگزار می شوند تا جدول برنامه های سالانه را پر کنند و از تخصیص بودجه های میلیونی برخوردار شوند.

به طور کل بیشتر این برنامه های فرهنگی، فی نفسه از پایین ترین سطح کیفی برخوردار بوده و تقابل ناشایستی با خود مفهوم فرهنگ دارند.

در این حال با نگاهی بر جشنواره ها، سمینارها، همایش ها و کنگره ها که در طول سال به صورت روزانه در سراسر کشور برگزار می شوند و پاره ای از آنها بیش از چندین ماه مورد ارزیابی اجرایی واقع می شوند متوجه خواهیم شد که اگر برگزاری هریک از این برنامه ها از منظر علمی و پژوهشی مورد بررسی قرار گیرد، تبعات برگزاری آن در لایه های درونی فرهنگ اجتماع موثر واقع خواهد شد و نیز سطوح برگزاری همان برنامه، از ارتقای کیفی لازم بهره مند می شود.

علاوه بر برگزاری برنامه هایی از این دست، اجرای مفاد و تبصره نامه هایی که ضرورت هریک و التزام اجرایی آن مورد سوال است نیز در این محور، جای بحث دارد.

لذا تدقیق در این معنا، پرسش بزرگتری را که به طور حتم عدم اطلاع و رویکرد مسئولان از جریان های فرهنگی است فراروی فرضیه پاسخ می گشاید، پاسخی که به تلخی به ما خواهد گفت که مسئولان از لایه های فرهنگی جامعه بی خبرند و در ذهنیات خود کوشش هایی را بر مبنای ضوابط اصلی به ثمر می رسانند که به واقع چیزی جز یک مصوبه یا برنامه کم ارزش که تاثیری در ماوقع فرهنگی یک کشور ندارد نیست.

بدون شک در نظرسنجی از اهالی فرهنگ که خود روزانه با مشقات و مشکلات عدیده فرهنگی مواجه اند و عمر خود را در این راه نهاده اند خواهد توانست ضعف و نواقص اصلی را روشن سازد وگرچه که طرح آن به معنی حل آن نباشد؛ اما مسئولان شریف، با اتکا بر جایگاه خود به شدت در این مسئله مسامحه ورزیده و غفلت خود را از به اضمحلال دادن بودجه، به تغییرات سیاسی و دولتی نسبت داده اند.