به گزارش هنرنیوز، خانه دکتر علی اکبر سیاسی واقع در خیابان مفتح، خیابان ورکش پلاک ۱۷چندین نوبت در سال‌های گذشته استعلام شده بود که اجازه تخریب داده نشد.
اما در این بین محمد حسين فرمهينی فراهانی مديرکل ميراث فرهنگی، صنايع دستی و گردشگری استان تهران درباره صدور مجوز تخریب ضمن تکذیب این خبر افزود: «هیچ نوع مجوز تخریبی را هم برای خانه‌هایی که ثبتی است،نمی‌دهیم.»
درحالی صدور مجوز از سوی فراهانی تکذیب شد که دو روز پیش نیز خبر صدور مجوز تخریب سرای تاریخی افشار واقع در حریم کاخ گلستان از سوی این مرجع تکذیب شده بود .
نصر الله حدادی مورخ تهران شناس و پژوهشگر درباره دکتر علی اکبرسیاسی می‌گوید: « او رییس دانشگاه تهران بود و در محله‌ی امیریه بزرگ شد. بسیار آدم شجاع و پاکی بود. پس از کودتای ۲۸ مرداد از زمره آدم‌هایی بود که مخالف بسیار شدید ورود نیروهای نظامی و گارد به دانشگاه تهران بود. برای این موضوع خیلی هم در مقابل شاه مقاومت کرد. علاقه‌مندان برای اطلاعات بیشتر می‌توانند به کتاب خاطرات دکتر سیاسی انتشارات ثالث مراجعه کنند. آنجا در خاطراتش به طور مبسوط توضیح داده که درکجا به دنیا آمده ،از درگیری‌هایش بر سر ورود نیروهای گارد به دانشگاه تهران گفته و چگونگی انتخابش برای کرسی ریاست، سوابق و چگونگی استعفایش را شرح داده است .»
به گزارش هنرنیوز، دکترعلی‌اکبر سیاسی در سال ۱۲۷۴ هـ.ش در تهران در محله بازارچه مهدی موش (که از نام مهدی موش گرفته شده است)، به دنیا آمد.
تحصیلات ابتدایی را در مکتب‌خانه و بعد در مدرسه خرد و مدرسه سلطانی انجام داد . سپس وارد مدرسه سیاسی شد . با گذراندن امتحان جزو دانشجویانی شد که به خرج دولت ایران برای ادامه تحصیل به اروپا اعزام می‌شدند. او در گروهی از ۲۳ نفر دانشجو به سرپرستی مسیو ریشار خان به پاریس رفت و پس از مدتی در دانشگاه روآن به تحصیل پرداخت . در همان زمان نام خانوادگی «سیاسی» را، با اشاره به دوره تحصیلش در مدرسه سیاسی تهران، برگزید. به خاطر درگیری جنگ جهانی اول ناچار به بازگشت به ایران شد و در دارالفنون و مدرسه علوم سیاسی به تدریس پرداخت . در همین دوره انجمن ایران جوان را تاسیس کرد . در ۱۳۰۶ دوباره به فرانسه رفت و در دانشگاه سوربن به ادامه تحصیل در رشته روان‌شناسی پرداخت . در سال ۱۳۰۹ موفق به دریافت درجه دکتری شد . بخاطر رساله‌ای که با نام ایران در تماس با مغرب‌زمین نوشته بود جایزه‌ای از آکادمی فرانسه دریافت کرد . سپس در سال ۱۳۱۰ به ایران بازگشت و به ریاست اداره تعلیمات عالیه در وزارت فرهنگ منصوب شد . با روشن ملک دختر صمصام‌الملک ازدواج کرد .
او در تدوین قانون تاسیس دانشگاه تهران شرکت کرد . به ابتکار دکتر سیاسی دانشسرای مقدماتی و دانشسرای عالی برای تربیت معلم در ایران تاسیس شد . پس از تاسیس دانشگاه تهران از اداره تعلیمات عالیه استعفا داد و به تدریس در دانشکده ادبیات پرداخت.
در سال ۱۳۲۱ در کابینه احمد قوام وزیر فرهنگ شد . در کابینه علی سهیلی دوباره وزیر فرهنگ شد ولی پس از مدتی از وزارت کناره گرفت. در کابینه ابراهیم حکیمی وزیر خارجه بود. در کابینه مرتضی‌قلی بیات سمت وزیر مشاور داشت. با هیئت نمایندگی ایران به سان فرانسیسکو رفت و در تدوین و تصویب منشور سازمان ملل متحد و نیز در پایه‌گذاری یونسکو شرکت داشت.
پس از تیراندازی به شاه در دانشگاه تهران در ۱۵ بهمن سال ۱۳۲۷ دکتر سیاسی در مقابل درخواست اخراج استادانی که به حزب توده وابسته بودند ایستادگی کرد. در ۱۶ آذر ۱۳۳۲ سه دانشجوی دانشگاه تهران در تظاهراتی که همزمان با ورود ریچارد نیکسون به تهران رخ داد، با تیراندازی سربازان ارتش کشته شدند. دکتر سیاسی به ملاقات شاه رفت و به این رفتار اعتراض کرد.
با تصویب لایحه قرارداد کنسرسیوم دوازده نفر از استادان دانشگاه تهران به همراه عده‌ای دیگر از فعالان سیاسی ایران اعلامیه‌ای را بر ضد این قرارداد و کودتای ۲۸ مرداد امضا و منتشر کردند. شاه از دکتر سیاسی خواست که این استادان را از دانشگاه اخراج کند. دکتر سیاسی در برابر این درخواست نیز مقاومت کرد.
پس از این ایستادگی‌ها مجلس شورای ملی قانونی را تصویب کرد که طبق آن برای انتخاب رئیس دانشگاه تهران بجای اینکه شورای دانشگاه رئیس را انتخاب کند سه نفر را پیشنهاد می‌کند و وزارت فرهنگ یکی را بر می‌گزیند. در جلسه شورای دانشگاه سه نفر معرفی شدند و دکتر منوچهر اقبال بجای دکتر سیاسی به ریاست دانشگاه تهران برگزیده شد.
دکتر علی‌اکبر سیاسی در سال ۱۳۶۹ در سن ۹۵ سالگی درگذشت.
