همواره در فضای موسیقی فولکلور و محلی هنرمندانی نمایندگی ارائه این نوع موسیقی را به دیگر علاقه‌مندان داشته‌اند. فریدون پوررضا هم یکی از نمایندگان خوانندگان محلی گیلکی است که با صدای او از جنگلهای سرسبز گیلان تا کنار ساحل آرام دریای خزر سفر کرده‌ایم. وقتی آوای سوزناک ترانه‌هایش را شنیده‌ایم ارتفاعات گیلان را که پهنه وسیعی از مه آن را در برگرفته در خاطرمان مجسم می‌شود.
مهم نیست از زبان گیلکی چیزی میدانیم یا نه، اما با شنیدن ترانه «سیاابران» حزنی عمیق وجودمان را فرا می‌گیرد. پوررضا نزد یونس دردشتی، سعادتمند قمی و غلامحسین بنان آواز ایرانی را شاگردی کرده بود اما تنها فعالیت‌های خود را به موسیقی محدود نکرده بود؛ او در سال ۱۳۳۳ کار تعزیه را به همراه «علی به‌کیش» آغاز کرد. او در همان سال نمایشنامه‌ای برای تئاتر و اجرای آن در سالن سینمای لشت نشاء نگاشت.
پوررضا در آزمون خوانندگی رادیو گیلان رتبه اول را کسب که بعد از آن دیگر تمرکز خود را برروی موسیقی گذاشت. از اردیبهشت ۱۳۵۰ هم همکاری با تلویزیون را آغاز کرد. و در همان سال به عنوان پژوهشگر آواهای بومی و با همراهی مشاهیر فرهنگی و هنری ایران سیمین دانشور، محیط طباطبائی، منوچهر آتشی، محمود عنایت، ایرج افشار و دیگر استادان برجسته دانشگاه تهران به لندن سفر کرد. وی در سال ۱۳۶۷ همکاری اش را با اداره کل فرهنگ و ارشاد اسلامی ایران به عنوان کارشناس موسیقی آغاز و در همان سال کنسرتی رادر رشت برگزار نمود.
«سریال پس از باران» با صدای فریدون پوررضا شکل دیگری از ارائه موسیقی گیلکی را که مدتها تنها اهالی گیلان با آن آشنا بودند دوباره به نمایش گذاشت. غم در موسیقی فولکلور گیلان را با صدای فریدون پوررضا دوباره احیا شد و تصوری نو از موسیقی کهن گیلانی به وجود آورد.
همچنین «وارانبو، موسیقی محلی گیلان» نام آلبوم شماره ۴ از مجموعه «نغمه‌های ایران زمین» با آواز «فریدون پوررضا» و تنظیم «رضا فدایی» بر روی اشعاری از «عبدالرضا رضایی نیا»، «غلامرضا رحمدل»، «مظفری»، «خیرخواه» و «حسن تقی پور» است که توسط انتشارت صدا و سیمای جمهوری اسلامی ایران «سروش»، در سال ۱۳۸۷ منتشر شد.
این خواننده با آثارش تنها به وصف طبیعت و جاذبه‌های طبیعی مناطق شمال نمی‌پرداخت بلکه از مردمش می‌گفت از دردها، رنج‌ها، شادیها و محجوریتهایشان و بیشتر کارهایش جلوه‌ای اجتماعی داشت تا توصیفی.
تحقیقات میدانی فریدون پوررضا درباره موسیقی منطقه گیلان سبب شد تا او برداشتی متفاوت از موسیقی فولکلور منطقه خود داشته باشد. او از ملودی‌های دیلمان، گالش و گیلک در این راه استفاده کرد . او با تحقیق در زمینه موسیقی، بسیاری از ظرفیت‌های موسیقی گیلان را رشد داد و به گیلان و ایران معرفی نمود.
همکاری با جهانگیر نصری اشرفی در فراهم آوردن نغمات و مقالاتی برای دانشنامه فلات قاره ایران ودکتر علی عبدلی در گرد آوری «موسیقی گیلان و مازندران» از دیگر فعالیت‌های او به شمار می‌رود.
