مدت زیادی است در حوزه موسیقی، علی‌رغم تلاش برخی هنرمندان، حرکت جدیدی دیده نمی‌شود و برای خاموش نشدن این چراغ، روبه تکرار آورده ایم که این موضوع پس از مدتی به توقف می‌انجامد.
در بررسی سیر تحول هنری هر عرصه‌ و موضوعی اوج و فرودهای فراوان دیده می‌شود که به طور حتم این اوج و فرود‌ها باید وجود داشته باشد تا بتوان متوجه حرکت و تحول یک حوزه از هنر شد. با کمی دقت نسبت به این موضوع درمیابیم که باید حرکتی صورت گیرد تا بتوانیم در رابطه با قدرت و ضعف آن تصمیم بگیریم و در نهایت در یک سیر تاریخی در رابطه با اوج موسیقی یا فرود آن صحبت کنیم.
اما متأسفانه مدتی است حرکت جدیدی در این عرصه دیده نمی‌شود و اغلب هنرمندان فعالیت‌های خود را محدود به کارهای دیگری کرده‌اند. گروهی به برگزاری کنسرت‌های مختلف مشغولند، کنسرت‌هایی که نه برای عرضه کاری نو، بلکه برای دیدار با دوستداران و با انگیزه‌های اقتصادی برگزار می‌شود. گروه دیگر ترجیح داده‌اند به پژوهش و تحقیق در این حوزه بپردازند و کارهای تحقیقاتی ارائه دهند که البته قابل ستایش است. اما گروهی به ارائه کارهای گذشته پرداخته‌اند و برای خالی نبودن عریضه به تکرار رسیده‌اند این کار تا حدودی که فقط چراغ موسیقی خاموش نشود خوب است اما گویا این کار به عادت تبدیل شده و دست از سر موسیقی بر نمی‌دارد.
البته منظور از تکرار در موسیقی، ظهور مینیمالیسم موسیقیایی که همان موسیقی تکرار و خلسه است نمی‌باشد و باید بین این دو تفاوت قائل شد. کنسرت‌های موسیقی راک با به کارگیری آمپلی فایر‌های قوی و انتخاب مکان‌های عجیب برای برپایی کنسرت به علاوه ریتم‌های قوی و موسیقی و موتیف‌های تکرار شونده در بین موسیقی‌دانان تاثیر گذاشت.
در موسیقی سنتی ایران شامل هفت دستگاه است که همچنین پنج آواز هم از متعلقات آنها به شمار می‌روند که عبارت است از:
دستگاه شور (شامل ۱۵ گوشه)
-آواز ابوعطا (شامل ۹ گوشه)
-آواز افشاری (شامل ۹ گوشه)
-آواز بیات ترک(شامل ۱۲ گوشه)
-آواز دشتی (شامل ۹ گوشه)
دستگاه سه‌گاه(شامل ۱۰ گوشه)
دستگاه چهارگاه(شامل ۱۰ گوشه)
دستگاه همایون(شامل ۱۲ گوشه)
-آواز اصفهان (شامل ۱۱ گوشه)
دستگاه ماهور(شامل ۲۰ گوشه)
دستگاه نوا(شامل ۱۴ گوشه)
دستگاه راست‌پنج‌گاه(شامل ۱۴ گوشه)
البته گونه‌های دیگری از دستگاه‌ها و ردیف‌های موسیقی ارائه شده که بیان نمی‌کنیم. عده‌ای معتقدند مگر چقدر می‌شود با این دستگاه‌ها اقدام به نو‌آوری کرد؟ که این بیان کمی ساده انگاری است ما در ادبیات هم ۳۲ حرف بیشتر نداریم اما چگونه اینقدر آثار ادبی متفاوت با سبک‌های مختلف خلق شده‌است.
در نهایت نه تنها در موسیقی بلکه در هر حوزه دیگری تکرار می‌تواند منجر به توقف و عدم حرکت به جلو می‌شود و اگر فکری به حال این موضوع صورت نگیرد باید خاموش شدن چراغ موسیقی را به نظاره نشست.

امیر حسین مکاریانی