لیلی گلستان در گفتگو با هنرنیوز؛
دولت باید به فکر واداشته شود چرا هنرمندان این گونه تاسف بار از بین ما می روند
من معتقد هستم که دولت باید به فکر واداشته شود که چرا هنرمندان با این وضع و اینگونه تأسف‌بار از بین ما می‌روند و این مسئله وظیفه آنهاست که برای نگهداری و رسیدگی به اوضاع زندگی تمام هنرمندان قدم بردارند.
تاريخ : چهارشنبه ۱۴ تير ۱۳۹۱ ساعت ۱۲:۲۸
مراسم تشییع پیکر «منصوره حسینی» نقاش نوگرای ایران، ۱۳ تیرماه در هوای بسیار گرم تابستانی و زیر نور شدید آفتاب برگزار شد. در این مراسم هیچ یک از بستگان این هنرمند حضور نداشتند اما حسین محجوبی، لیلی گلستان، مژگان والی‌پور، آریا شکوهی اقبال، علی ناصری سرپرست مؤسسه صبا، حاج سیدجوادی رئیس پژوهشگاه فرهنگستان هنر، عباس عظیمی مشاور اجرایی معاونت هنری ارشاد از جمله حاضران در این مراسم بودند. به همین بهانه با «لیلی گلستان»، به گفتگو نشسته‌ایم؛
به نظر شما چرا اوضاع هنرمندانی که شاید تمامی عمر خود را صرف هنر این مرزوبوم کرده‌اند تا به این حد نابسامان است؟ چرا باید هنرمندانی که زحمات بی‌شائبه‌ای را در راه هنر ایران متحمل شده‌اند اینگونه وضعیت نامطلوبی داشته باشند؟
متأسفانه
” متأسفانه از جانب متولیان هنر هیچ‌گونه حمایتی از هنرمندان نمی‌شود و فقط بخش خصوصی آثار آنها را به فروش می‌رساند و با آنان در ارتباط است. “
از جانب متولیان هنر هیچ‌گونه حمایتی از هنرمندان نمی‌شود و فقط بخش خصوصی آثار آنها را به فروش می‌رساند و با آنان در ارتباط است. در حالی که بخش خصوصی نیز دارای توان بسیار بالایی نیست. هنرمندان ما، از مزایای بیمه و پشتوانه مالی خوبی برخوردار نیستند و این مسئله به متولیان هنر برمی‌گردد که در حال حاضر اصلاً به این موضوع فکر نمی‌کنند و تمام توجه آنها به خط قرمزها برمی‌گردد.
شاید سال‌ها بگذرد ولی هیچ‌کس اطلاعی از وضعیت یک هنرمند نداشته باشد، چرا وقتی که دیگر هیچ خبری از فعالیت یک هنرمند نیست، هیچ نهاد یا مسئولی از حال آنها خبر نمی‌گیرد یا به عبارتی سرنوشت آنها پیگیری نمی‌شود؟
نمی‌توان گفت هیچ نهادی از حال هنرمندان خبر نمی‌گیرد، به دلیل اینکه نهادهای خصوصی تا حدودی از احوال هنرمندان باخبر هستند. چنانچه در اکسپو ۹۱ نیز یکی از آثار منصوره حسینی به نمایش گذاشته شده است و این اثر از خود این هنرمند گرفته شده است و این موضوع از سوی نهادهای خصوصی پیگیری شده است. با اظهار تأسف باید بیان کرد هنرمندان ما فقط از سوی نهادهای خصوصی حمایت می‌شوند و نه نهادهای دولتی.
در نظر شما، وظیفه همگان برای زنده نگه داشتن نام یک هنرمند چیست؟ در نهایت امر، هنر می‌ماند و هنرمند می‌رود و هنرمندی که هنر والایی را عرضه کرده باشد نامش همیشه جاودانه است. منصوره حسینی نامشان در تاریخ هنر ایران باقی می‌ماند زیرا ایشان
” در نهایت امر، هنر می‌ماند و هنرمند می‌رود و هنرمندی که هنر والایی را عرضه کرده باشد نامش همیشه جاودانه است. “
در زمان خودشان پر از ایده‌های نو، جسارت و نوآوری بوده‌اند و بی شک در تاریخ هنر جاودانه می‌مانند.
بسیاری از هنرمندان تا پایان عمر خود، بضاعت مالی بسیار پایینی دارند و شاید هرگز هم نتوانند آثار خود را به فروش برسانند. این مسئله موجب می‌شود وضع مالی نامساعدی داشته باشند. نظر شما در این‌باره چیست؟
اغلب هنرمندان وضع مالی بسیار نامطلوبی دارند که البته این امر در همه نقاط دنیا دیده می‌شود ولی قطعاً هنرمندان عرصه تجسمی، وضع مالی خوبی ندارند. بسیاری از هنرمندان روابط عمومی خوبی دارند و می‌دانند چگونه خود را و آثار خود را به همگان معرفی کنند و بسیاری دیگر از هنرمندان برقراری روابط را بلد نیستند یا حتی نیازی به این کار نمی‌بینند. این موضوع سبب می‌شود که هنرمندان فقط بعد از مرگشان با هنرشان و آثاری که خلق کرده‌اند شناخته می‌شوند. هنگامی که هنرمندان به کهولت سن می‌رسند باید از حمایت دولت برخوردار شوند؛ باید در جامعه و نزد مسئولین دغدغه‌ای وجود داشته باشد برای رسیدگی به تمام جوانب زندگی هنرمندان، هنرمندان ما باید بیمه شوند و از حمایت مالی کافی برخوردار باشند. باید اماکنی وجود داشته باشد برای رسیدگی و نگهداری از هنرمندان که متأسفانه بسیار در این زمینه کوتاهی شده است.
از منصوره حسینی
” منصوره حسینی اولین کسی بود که خط را وارد نقاشی ایران کرد در حالی که هرگز ادعای این کار را نداشت و هرگز کسی این مسئله را متذکر نشد “
برای ما بگویید.
علاقه به نقاشی از دوران کودکی در من بود، و هنگامی که جوان بودم به گالری‌های مختلف می‌رفتم تا آثار هنرمندان را ببینم و در این ایام زنی زیبا و برجسته و البته نقاشی ماهر را می‌دیدم و در دل احترام بسیار زیادی برای او قائل بودم چون در نظرم بسیار باجذبه و باوقار می‌نمود. با گذشت زمان و با بالا رفتن سن من، با نقاشی و آثار ایشان آشنا شدم و بسیار، آثار او را می‌ستودم. منصوره حسینی اولین کسی بود که خط را وارد نقاشی ایران کرد در حالی که هرگز ادعای این کار را نداشت و هرگز کسی این مسئله را متذکر نشد ولی من باید بیان کنم که وی اولین هنرمندی بود که خط فارسی را وارد نقاشی کرد. بعدها که من گالری‌دار شدم ارتباط بیشتری با ایشان برقرار کردم و رابطه بسیار صمیمی و مهربانی با یکدیگر داشتیم. هر وقت که به ایشان فکر می‌کردم و البته تا پایان عمر یاد این هنرمند عزیز و برجسته در ذهن من خواهد ماند؛ ایشان با چهره مهربان و گشاده خود در ذهن من ترسیم می‌شود.
در پایان اگر نکته‌ای را لازم به ذکر می‌دانید، بیان کنید. من معتقد هستم که دولت باید به فکر واداشته شود که چرا هنرمندان با این وضع و اینگونه تأسف‌بار از بین ما می‌روند و این مسئله وظیفه آنهاست که برای نگهداری و رسیدگی به اوضاع زندگی تمام هنرمندان قدم بردارند. در حالی که گویا مسئولین وظیفه خود را گونه دیگری تعبیر کرده‌اند و این قبیل مسائل جای تأسف بسیار دارد.
سارا علیپور
