سینمای ایران در چند سال اخیر شدیدا به حضور بازیگران به اصلاح سوپر استار و ستاره وابستگی پیدا کرده است. به گونه ای که به تعبیر برخز ای کارگردانان وتهیه کنندگان سینمای ایران اگر این ستاره ها در سریال یا فیلمی نباشند، این گونه آثار نمی توانند تماشاگران را به سالن های سینما بکشانند. تا یک دهه قبل این نام کارگردانان محبوب و سرشناس بود که باعث جذب مخاطب به سینما می شد و اما در سال های اخیر با رواج بازیگرسالاری و ستاره سازی این بازیگران معروف و به اصلاح سوپر استاره هستند که سرنوشت فروش یا عدم فروش یک فیلم سینمایی در گیشه را رقم می زنند. نگاهی گذرا به جدول فروش فیلم های سال های گذشته سینمای ایران حکایت از این دارد که فیلم های دارای بازیگران مطرح وستاره توانسته اند در گیشه به موفقیت خوبی به لحاظ جذب مخاطب برسند و در مقابل فیلم های کم بازیگر و غیرحرفه ای قربانی مناسبات بی رحمانه اکران شده و در گیشه شکست خورده و بدهی های مالی هنگفتی را برای تهیه کنندگان و سرمایه گذاران خود به همراه آورده اند. فیلم هایی که با وجود ارزش های ساختاری و محتوایی به دلیل بهره نگرفتن از ستارگان پول ساز نتوانستند موفقیتی در گیشه کسب کنند. اما این روزها که سینمای ایران به شدت مشکل ریزش مخاطب دارد برخی از این بازیگران با وجود اینکه فیلم هایشان مورد استقبال قرار نمی گیرد باز هم خود را ستاره می دانند و از تهیه کنندگان در خواست پول بیشتر برای بازی در فیلم دارند و با این تفاصیل معلوم نیست که مناسبات سینمایی کشورمان برچه اساس و شیوه ای تغییرپیدا می کنند. این روزها فیلم سینمایی «تو و من» ساخته «محمد بانکی» و به تهیه کنندگی «اصغر بانکی» و نویسندگی «رضا بانکی» و با بازی ستارگان سینمای ایران «محمد رضا گلزار» و «الناز شاکردوست» در حال اکران عمومی است و داستان این فیلم روایت زنی با بازی «الناز شاکردوست» است که مدیر کل یک شرکت بزرگ است و به دلیل منافع کاری، به دستیارش با بازی «محمد رضا گلزار» پیشنهاد ازدواج مصلحتی می دهد. این شخصیت، یعنی مدیر کل یک شرکت بزرگ، به محض ارائه این پیشنهاد به دستیارش، به خانه او می رود و روزها و شب ها را در آن جا می گذراند . تا جایی که دیگر حتی به محل کارش هم نمی رود و همه کارهای شرکت را دستیار بر عهده می گیرد و او در خانه مرد جوان می ماند و ادامه داستان...که تابه آخر مانند فیلم فارسی ها ادامه دارد و آدم های خوب به سرمنزل مقصود می رسند و آدم های بد هم از کرده خود پشیمان شده و به راه راست هدایت می شوند.
در نگاه نخست می توان گفت این فیلم هیچ چیز جدید ونویی برای گفتن به مخاطب ندارد شخصيت‌پردازی در اين فيلمنامه هيچ جايگاهی ندارد. به همين دليل است كه در فيلم هر كاری و هر چيزی عادی جلوه می‌كند و با منطق داستان جور درمی‌آيد و در واقع شخصیت های فیلم ‌هويت درست و حسابی ندارند . به هرحال این فیلم در راستای اثر قبلی این دو بازیگر و کارگردان یعنی فیلم سینمایی «دو خواهر» ساخته شده و یک فیلم فارسی به تمام معناست که بیشتر از آن که قصه آن به مربوط به این روزها باشد به درد یک دهه قبل می خورد . معلوم نیست که چرا محمد بانکی به عنوان کارگردان فیلم برای ساخت این فیلم بازهم به ایده های کلیشه ای و تکراری متوسل شده و فلیمی سرهم بندی و کپی کاری را تخویل مخاطب داده است . محمد رضا گلزار به عنوان ستارهاین فیلم هیچ کار متفاوتی برای هرچه بهتر شدن بازی خود در این فیلم انجام نمی دهد و همان بازی گلیشه ای و نخ نماشده خود را برای مخاطب ارائه می دهد. بازیگرانی مانند الناز شاکر دوست، بهنوش بختیاری و شیرین بینا هم همین مشکل را دارند و در بازی انها هم هیچ نوخلاقیت و نوآوری دیده نمی شود . 
به هرحال فیلم سینمایی «من و تو» محصول يک تيم به نام بانکی ها بوده است و نمی‌توان تماشای اين فيلم را به كسی توصيه كرد، چون واقعا نمی‌توان مخاطبان سينما را آن قدر ساده‌لوح فرض كرد كه از تماشای چنين فيلمی خوشش بيايد. در واقع ساخت فیلم هایی ماند«تو و من» بیشتر از آن که به نفع سینمای ایران باشد به ضرر سینمای ایران است. چون مخاطب سینما با دیدن این گونه فیلم ها دلزده از سینما می شود و حتی اگر بعدا فیلم مناسب، ماندگار و جذابی را هم برای اش نمایش دهی به سراغ سینما نمی آید چون احساس می کند که به شعور او توهین می شود. این فیلم جزو آثار سطحی و غیر قابل دفاع این روزهای سینمای ایران به حساب می آید و نمی توان از ساختار، داستان بازی های و...دفاع کرد.
فروش اندک این فیلم نسبت به فیلم قبلی این گروه هم نشان می دهد که دیگر نمی توان با هر اثر سرهم بندی شده ای ومخاطب را فریب داد و سالن های سینما کشاند. زیرا مخاطب از این همه سطحی نگری ، تکرار و نازل کاری خسته شده و دوست دارد اثر تازه ای را با ساختاری قوی ببیند .در واقع فیلم سینمایی«تو و من» علاوه بر مشکلاتی که در داستان، ساختار، بازی بازیگران و... دارد دربخش پوستر هم مشکل دارد کافی است مخاطب به پوسترهای فیلم نگاه کند تا متوجه کیفیت پایین آنها شود و انگار تهیه کننده وکارگردان فیلم متوجه کیفیت پایین پوسترهای فیلم خود نشده اند یا اینکه خواسته اند با صرفه جویی در بخش تبلیغات به فروش بالای فیلم کمک کنند. انگار که پوسترهای فیلم را یک عکاس آماتور گرفته باشد و بعد در یک عکاسی به چاپ رسیده باشد.