خواننده نقطه‌چین در گفتگو با هنرنیوز؛
موسیقی پاپ به سمت افسردگی می‌رود!
خواننده آلبوم نقطه‌چین در باره اثر غمگین کننده موسیقی پاپ گفت: موسیقی پاپ به سمت گسترش افسردگی می‌رود!
تاريخ : سه شنبه ۳ ارديبهشت ۱۳۹۲ ساعت ۱۱:۴۷
بهرام بیات خواننده آلبوم «نقطه‌چین» که پیش از نوروز آلبوم خود را منتشر کرد و حالا آلبومش را به چاپ دوم رسانده درباره موسیقی پاپ و مشکلات آن با ما به گفتگو نشسته است.
تکرار در موسیقی پاپ این گونه موسیقایی را به درجه‌ای از رکود رسانده که چندان تفاوتی میان کارهای گوناگون موسیقی پاپ دیده نمی‌شود. در واقع موسیقی پاپ سال‌هاست که یک ریتم تکراری را دنبال می‌کند و این ریتم هویت موسیقی پاپ تبدیل شده. این تکرار ریتم به چه سبب ایجاد شده؟
انتقاد شما را وارد می‌دانم. کارهای موسیقی پاپ یکنواخت و فضاها تبدیل به فضاهای پوشالی شده است. به عبارتی یکی از دلایلی که من به عنوان یک خواننده آلبوم «نقطه‌چین» را ارائه دادم بدین سبب بود که اگر این آلبوم شنیده می‌شود، با توجه به فضای غالب بر آن، اثربخشی خوبی را سبب خواهد شد. فکر می‌کنم تا حدی توانسته‌ام فضای غالب بر کارم را متفاوت از تم رایج موسیقی پاپ کنم و این موضوع برایم جای مسرت دارد.
موسیقی پاپ در ایران تم غمگین کننده دارد. عمدتاً و شاید بهتر است بگوییم غالباً از شکست‌های عاشقانه سخن می‌گوید. در صورتی که موسیقی پاپ این قابلیت را دارد که در مورد تمام موسیقی های روز و اجتماعش سخن بگوید. چرا این ریتم به یک تکرار گرایش پیدا کرده و گونه‌های دیگر موسیقی پاپ در ایران مورد اقبال و دستمایه تولید آثار موسیقایی قرار نمی‌گیرند؟
وقتی دامنه موسیقی پاپ تا این حد گسترده است؛ همه خواننده‌ها با گونه‌های متنوع موسیقی پاپ ظاهر شوند و همه یک ریتم یکنواخت و غمگین کننده را دنبال نکنند. به یقین تغییر این روند موسیقی پاپ را از رخوت به در خواهد کرد. به نظرم این تکرار در موسیقی پاپ به سبب یک تقلید ساده اتفاق افتاده و کم کم به ریتم غالب بدل شده‌است.
اما به نظر می‌رسد تنها مشکل موسیقی پاپ تکرار و تقلید نیست. سومین نکته اثر نگران کننده افسردگی مزمنی است که از طریق این موسیقی به نسل جوان منتقل می‌شود. این موضوع قادر خواهد بود بر آینده جامعه ما که نسل اخیر والدین آن ها خواهند بود اثر منفی داشته باشد. آیا خوانندگان پاپ به جز اقبال و فروش آلبوم‌های خود به این موضوع هم فکر می‌کنند؟
این نکته را که موسیقی پاپ به سمت یک ریتم افسرده کننده پیش می رود و این موضوع بر نسل آینده اثرگذار خواهد بود، کاملاً قبول دارم. خود نیز میان دوستانم که در حال گوش کردن به موسیقی بودند، چنین موضوعی را دیده‌ام. به محض شنیدن موسیقی پاپ همه آرام‌تر می شوند و به فکر فرو می‌روند. حالت‌های درونی شاید بیشترین تصویری است که از موسیقی پاپ حاصل می‌شود. در حالی که نیاز جامعه ما متفاوت از این است. ما بیشتر بدین موضوع نیاز داریم که آثارمان شادی آور و نشاط برانگیز باشد.
این توجیه که موسیقی پاپ و البته گونه‌های شاد آن به سختی مجوز می‌گیرند عامل گرایش به افسردگی در موسیقی پاپ نیست؟
جامعه ما جوان است و نیاز به تحرک و پویایی این نسل داریم. البته می‌توان موسیقی پاپ را به سمتی سوق داد که این شادی را در حد چارچوب‌ها برای مخاطبان خود بیافرینیم.
همانطور که سخن گفتیم غالب خوانندگان آهنگ‌هایی غمگین دارند. با وجود این که انتقاد را بر موسیقی پاپ ایران وارد می‌دانید؛ آیا خود تا به حال سعی کرده‌اید که این قالب را بشکنید و آثاری خلق کنید که مسرت‌بخش باشند؟
بله. من نیز در آلبوم خود سعی در تغییر این روند داشته‌ام. آهنگ دوم، پنجم و هشتم آلبوم «نقطه‌چین» چنین ریتمی دارد. علاوه بر آن‌که این آهنگ‌ها دارای ضرباهنگی کاملاً ایرانی‌ست.
علاوه بر این، چندی پیش و در آستانه نوروز برای تلوزیون اثری را آماده کردم که «دلهای شادمان» نام داشت. فضای این موسیقی تلفیقی از موسیقی پاپ و هم‌چنین موسیقی ایرانی بود و به نظر من بسیار شاد. من این موسیقی را در جایی اجرا کردم که مخاطبانم جوانان و نوجوانانی 14 تا 16 ساله بودند. واکنش این نوجوانان به موسیقی من جالب بود. آن ها به طور اثربخشی شاد شدند و از من خواستند تا این آهنگ را به صورت cd به دستشان برسانم. این نشان دهنده نیاز جامعه ما به شادی است و چه خوب است که این نیاز را درک کنیم و این شادی را به جامعه تزریق کنیم. می‌دانم که این موسیقی تاثیرگذار خواهد بود. به عنوان یک خواننده پاپ واقعاً این روند را می پسندم و ترجیح می دهم موسیقی پاپ شادی آور و روح فزا باشد؛ تا آن‌که کسل کننده و ناراحت کننده.
گفتگو: مینا عبدی
