سیروس تسلیمی تهیه کننده و کارگردان سینما در گفتگو با خبرنگار سینمایی هنرنیوز اظهار داشت: مشکلات اخیر که سینمای ایران به لحاظ جذب مخاطب پیدا کرده است بیشتر از آن که وابسته به یک سری اختلافات سینمایی باشد مربوط به فیلم نامه است. به هر حال در سینمای حرفه ای جهان فیلمناه به عنوان مهمترین بخش ساختمان یک فیلم به حساب می آید و باید در درجه اول به فیلمنامه یک اثری سینمایی بهاء داده شود و تا شاهد اثری خلاقانه و استاندارد باشیم.
وی افزود: در همه جای دنیا تهیه کننده و کارگردان یک اثر به فیلمنامه نویس برای خلق یک فیلمنامه استاندارد و جذاب سفارش کار می دهند و با او قرارداد می بندند و در این پروسه است که یک فیلمنامه استاندارد و خوب شکل می گیرد . در واقع در سینمای پیشرفته جهانی ۱۰ در صد بودجه یک فیلم سینمایی برای فیلمنامه اختصاص می یابد و تا اثرخوبی ساخته شود . اما متاسفانه ۹۰ درصد در سینمای ایران اول نویسنده ، فیلمنامه را می نویسد و بعد تلاش می کند آن را به تهیه کننده یا کارگردان دیگری برای ساخت

واگذار کند و نتیجه هم این می شود که فیلمنامه ای سطحی وضعیف مواجه می شویم. از طرفی کمتر از یک درصد کل بودجه یک فیلم سینمایی در ایران به فیلمنامه نویس اختصاص می یابد.
تسلیمی اضافه کرد: خیلی ها این روزها در سینمای ایران عادت کردند که یک طرح کلی از یک فیلم سینمایی می نویسند و بعد آن را به تهیه کننده یا صدا وسیما برای ساخت ارائه می دهند. من خودم چند بار این اتفاق برایم افتاده که طرح یک فیلمنامه را نوشتم برای ارائه به دوستان دادم اما منتها در همین طرح دزدیده شده وتوسط یک کس دیگری ساخته شده و من هم به دلیل اینکه پیگیری این جریان وقت زیادی را ازمی طلبد و در حوصله من نیست از پیگیری آن منطرف شدم.
این تهیه کننده سینما درادامه تصرح کرد: متاسفانه ما در سینمای ایران فیلمنامه نویس حرفه ای خیلی کم داریم و آن عده کمی که هستند هم به ندرت حاظر می شوند پرکار باشند چون به دنبال نوشتن فیلمنامه خوب و استاندارد هستند وعده زیادی هم در سینما و تلویزیون ایران هستند که وارد جریان تولید کار شدند و مثلا در حین ساخت یک اثر سینمایی و مجموعه تلویزیونی فیلمنامه نویس با وجود آغاز مرحله فیلمبرداری به راحتی می گوید آخر داستاو قصه فیلم نامه را هنوز ننوشته است و نتیجه هم این می شود که ما با یک سری آثار ضعیف و پیش پا افتاده در هر دو حوزه سینما وتلویزیون روبه رو هستیم. بعد ادعا می کنیم که ما ریزش مخاطب داریم.
وی خاطرنشان کرد: سینما را ما اختراع نکردیم اما می توانیم با بهاء دادن به آثار سینمایی خوب و استاندارد در جهت رشد سینمای داخلی قدم های مثبتی برداریم. بنابراین برای رسیدن به این سینمای استاندارد باید از آدم های حرفه ای وکاربلد استفاده کنیم و اینقدر آثارمان را با استفاده از آدم های بی تجربه خراب نکنیم. من به هیج وجه مخالف ورود آدم های تازه وارد به عرصه سینما نیستم اما باید پله پله این دوستان وارد کار حرفه ای سینما شوند و تجربه و دانش سینمایی لازمه ورود است و بدون پشتوانه علمی نمی توان در سینمای حرفه ای موفق شد.
تسلیمی یادآورشد: متاسفانه برخی از کارگردانان در حین ساخت هم یک فیلمنامه خوب را نابود می کنند و به عنوان مثال من فیلمنامه ای داشتم که کارگردانی آن را ساخت و نتیجه کار تبدیل به اثری ضیف شد واگر من این کار را خودم می ساختم نتیجه کار بهتر می شد. با این شرایط معلوم است که در سینما ما مشکل جذب مخاطب خواهیم داشت. ازطرفی وقتی در سینما به فیلمنامه به عنوان ارکان اصلی یک اثر سینمایی بهاء داده نمی شود و کتر از یک درصد بودجه در نظر می گیرند . چگونه می توان فیلم سینمایی جذاب و مهم ساخت وانتظار داشت که بتوان مخاطب میلیونی این روزهای سینما را با هزاران گرفتاری و مشکلات مالی و اقتصادی که دارد به سینماها کشاند.
وی تاکید کرد: در همه جای دنیا وقتی فیلمی به فروش یا نمایش داده می شود حق کپی رایت به سه نفر (آهنگساز، فیلمنامه نویس، و کارگردان ) تعلق می گیرد. چون معتقدند که این سه نفر چیزی را خلق کردند و باید فیلمی که از آنها در جایی نمایش داده می شود حق رایت بگیرند. در واقع این حرکت باعث ارزش دادن به فیلمنامه نویس و آهنگساز می شود و معلوم است که فیلمنامه نویس دنبال خلق یک چیز جدید می رود . از طرفی متاسفانه برعکس خارجی ها ما بین ۵۰۰ تا ۷۰۰ میلیون تومان برای یک فیلم هزینه می کنیم. فیلمی هایی که از ابتدایی ترین اصول فیلم سازی در انها خبری نیست . در صورتی که فیلمنامه مثل یک زمین مرطوب است وهر آن چیزی را که ما در آن می کاریم بعدا درو خواهیم کرد.
تسلیمی با اشاره به اینکه اگر در یک زمین بی آب و علف و بیابانی بهترین مصالح ساختمانی را هم به کاربگیری و ساختمان خوبی هم بسازی به درد نمی خورد عنوان داشت: ما در فیلمنامه های ضعیف هزینه های میلیونی می کنیم وبعد با یک کارشناسی غلط فیلم ساخته می شود و در اکران شکست می خورد و بعد هی ما می گوییم ریزش مخاطب داریم در صورتی که خودمان با ساخت آثارمان مخاطبان را فراری می دهیم و به مخاطب بیچاره ارزش و بهاء نمی دهم و حتی شور و هوش او را هم به بازی می گیریم و غافل ازآن هستیم که مخاطب به راحختی به فیلم های روز دنیا ، ماهواره و اینترنت دسترسی دارد و ناخود آگاه دست به مقایسه می زند.