به گزارش هنرنیوز در این نشست که بخشی از آن به پرسش و پاسخ گذشت فراست در ارائه تعریفی از داستان گفت: این پرسشی سهل و ممتنع است؛ زیرا که سوال ساده و تعریف دشواری را در دنبال دارد و از آنجا که داستان با قصه تمایز دارد باید نخست به تعریف داستان بپردازیم که از نظر من داستان عبارت است از واقعه‌ای که ترتیب بیانی داشته باشد، شخصیت داشته باشد و بتوانیم با آن واقعیت را برای مخاطب تعریف کنیم، ممکن است در داستان‌های نو ما اصلا حادثه نداشته باشیم اما آنچا متداول‌تر است این است که واقعه دارد. 

وی با اشاره به «هر زندگی یک قصه است» گفت: در اینکه هر زندگی یک قصه است شکی ندارم درست مثل زندگی‌های روزمره بسیاری افراد. برخی خوش اقبالند که گوشه‌ای از زندگیشان به نوشتن اختصاص می‌یابد. 

وی به سه مثلث نویسندگی اعم از توان؛ علاقه و استعداد اشاره کرد و گفت: همه مردم برای خود قصه‌ای دارند که اگر نویسنده با استعداد باشد می‌تواند این قصه‌ها را شناسایی کند چندانکه اگر پای صجبت پیرزنی یا یک راننده تاکسی بنشینیم می‌توانیم داستان‌های زیادی بشنویم؛ لذا کافی است به عنوان نویسنده خوب ببینیم. 

فراست افزود: من معتقدم سوژه‌ها در اطراف ما فراوان است و اعتقاد دارم داستان باید در مرحله اول داستان باشد در این صورت خواه ناخواه مواردی چون تعلیم از آن بیرون می‌آید، داستان لایه‌هایی دارد که لابه لای این لایه‌ها باید مسائل مست‌تر باشد. 

وی در پاسخ به پرسشی درباره چگونگی شروع داستان گفت: اگر پنج نفر داستان نویس داشته باشیم که بخواهند از یک عشق شکست خورده بنویسند به ازای این ۵ نفر، ۵ پرداخت متفاوت خواهند داشت، طبیعتا وقتی ما یک زندگی را می‌بینیم یا می‌شنویم همه آن به درد ما نمی‌خورد بلکه باید بخش‌هایی را گزینش کنیم و به واسطه بخش خای گزینش شده بخش‌های دیگر را مورد پرداخت قرار دهیم. 

وی

در پاسخ به پرسشی درباره کمبود نمایشنامه نویسی گفت: یکی از دلایل این است که نمایشنامه تا اجرا نشود کاربردی نخواهد داشت زیرا که در کشور ما تئا‌تر بیش از همه حوزه‌ها مظلوم است و قائدتا نمایشامه نویسی هم همینگونه است. 

فراست در خصوص بحث سفارشی نویسی گفت: از نظر من سفارشی نویسی هیچ ایرادی نداردولی یک شرط بزرگ دارد و آن کیفیت پرداخت سوژه است، برخی می‌پرسند سوژه را چگونه باید مورد پرداخت قرار داد پاسخ این است که اگر دو ویژگی داشته باشیم تبدیل ایده به داستان سخت نیست. 

وی در خصوص کارگاه‌ها و کلاس‌های آموزشی گفت: کسانیکه به کارگاه‌ها و کلاس‌های آموزشی می‌روند باید بدانند که اگر بیشتر کتاب بخوانند و خودشان بر این امر همت کنند از کارگاه رفتن بهتر است ضمن آنکه به مدرس کارگاه و کلاس‌ها نیز ربط دارد که تا چه حد مهارت داشته باشد. 

فراست نویسندگی را مهارتی دانست که علاوه بر استعداد به ممارست نیاز دارد و گفت: اگر بین چند نویسنده یکی بهتر از همه می‌نویسد برگمی گردد به توان آن فرد و شگردهایی که برای نوشتن به کار می‌برد و اینکه با چه مهارتی خواننده را در فضای مورد نظرش می‌برد لذا بحث کارگاه‌ها اگر مدرسان مجرب نداشته باشد خود عامل آسیب می‌شود. 

وی با تاکید بر اینکه اساسا داستان یک دروغ بزرگ است گفت: بسیاری معتقدند داستان یک رویای بزرگ است زیرا با واقعیت و مبانی آن فاصله دارد و اگر اینطور نباشد به درد نمی‌خورد. 

این نویسنده پیشکسوت درباره بحث واژه سازی و اهمیت آن اظهار داشت: واژه سازی هنر نویسنده است باید زیاد بشنویم، بخوانیم و بنویسیم و واژه جدید باید بار معنایی زیبا و درستی داشته باشد و خواننده آن را بشاسد. 

وی مشکل اساسی را در بحث فیلم نامه نویسی چنین تشریح کرد: مشکل اینجاست که اساسا فیلم سازان ما بسیار کم رمان می‌خوانندو بر آن متمرکز نیستند اگرچه باید بدانند رمان از تبدیل شده آن به سینما قدرتمند‌تر است کما اینکه نمونه‌هایی برای آن چون «جنایت و مکافات» وجود دارد. 

وی درباره شروع و پایان داستان گفت: شروع و پایان داستان سخت نیست بلکه اگر رمانی و داستانی خوب باشد، خود در نقطه درستی خاتمه می‌یابد و من نویسنده احساس می‌کنم اگر بیشتر از آن پیش بروم دیگر اثرم زیبایی صحیحش را ندارد. 

وی در خاتمه خاطر نشان کرد: در کشور ما نه تنها ادبیات که فرهنگ دغدغه نیست؛ نویسنده باید شغل دوم و سوم داشته باشد و اگر وقتی داشت کمی هم بنویسد لذا اقتصاد در زندگی نویسندگان ما بسیار تاثیرگذار است و اجازه تفکر آزاد نمی‌دهد به گونه‌ای که نوشتن در کشور ما اعجاز است زیرا که نویسنده باید در کنار همه دغدغه‌هایش بنویسد.