به گزارش هنرنیوز به نقل از حوزه هنری ؛ ابراهیم فروزش نویسنده وکارگردان سینما درباره تصویری كه از خانواده در فیلم های ایرانی به نمایش گذاشته می شود، اظهار داشت: «نگاه به خانواده ها در فیلم ها می تواند به صورت مستندوار و یا ایده آلیستی باشد اما اگر قرار است نگاهی مستندگونه به خانواده ها داشته باشیم باید مطالعه و تحقیق كافی صورت بگیرد، زیرا هركس نمی تواند براساس چاردیواری كه در آن زندگی می كند درباره كلیه خانواده و فضای موجود در آن ها اظهار نظر كند.
وی ادامه داد: شرایط اقلیمی و جغرافیایی و سنت هایی كه در هر منطقه وجود دارد می تواند روی تصویر ارائه شده از خانواده ها تاثیر بگذارد. یک نمودار كامل از خانواده های ایرانی براساس تحقیقاتی كامل می تواند در فیلمی ترسیم شود.
فروزش درباره نقش سینما برای تصویر كردن مشكلات موجود در خانواده ها گفت: «همواره سینما مشكلات موجود در خانواده ها را مطرح می كند؛ اما باید به این مسئله توجه داشته باشیم كه سینما می تواند بیماری را تشخیص دهد، اما تجویز دارو و درمان وظیفه سینما نیست. فیلم ها می توانند مسائل و مشكلات را نشان دهند و حالا هر كسی به زعم خود برداشتی از موضوع مطرح شده داشته باشد. تحلیل و بررسی موضوعات اجتماعی در خانواده و تاثیر متقابل آن بر جامعه می تواند در فیلم های ما اتفاق بیافتد.
او همچنین در پاسخ به این پرسش كه سینمای ایران دین خود را نسبت به خانواده ها و ارئه تصویر درست از آن ها ادا كرده است، گفت: من به عنوان فردی كه به صورت اتفاقی تقریبا تمامی فیلم هایم در فضاهای غیرشهری بوده، تلاش كرده ام فضای كارهایم با انگاره های ذهنی مطابقت داشته باشد. ارائه تصویر صادقانه از خانواده ها كه براساس شناخت امكانپذیر خواهد بود یكی از مهمترین وظایف فیلمسازان است.
او ادامه داد: البته باید این را پذیرفت كه به واسطه مطرح شدن قصه و شكل گیری درام در فیلم ها نمی توان به صورت صد در صدی از واقعیت ها گفت، اما به هر حال اگر پایه و اساس كار براساس تحقیقات درستی باشد فیلمساز در جریان كار چندان هم از واقعیت فاصله نخواهد گرفت.
فروزش با اشاره به اینكه در هر مقطعی واقعیت جامعه تصویری خاص از خانواده ها را طلب می كند، اظهار داشت: زمانی «قیصر» و آن شكل از زندگی و تعصب ها بیانگر واقعیت موجود در خانواده ها بود و حالا شرایط به گونه ای دیگر است، می توان گفت در هر مقطعی و براساس شرایط جامعه بخشی از تولیدات سینمای ایران بوده اند كه تصویری واقعی از خانواده نمایش داده اند.
مسعود اطیابی
سینما اگر راهكار نمی دهد، نباید مشكلات خانواده ها را نشان دهد
كارگردان فیلم سینمایی «صبح روز هفتم» تاكید كرد تاثیر گرفتن فیلمسازان ایرانی از خانواده های غربی منجر به ارائه تصویر نادرستی از خانواده های ایرانی در آثار سینمایی شده است.
مسعود اطیابی در گفت و گو با پایگاه خبری حوزه هنری درباره چگونگی تصویر كردن خانواده های ایرانی در آثار سینمایی اظهار داشت: «در مقاطعی تصاویر درست و خوبی از خانواده های ایران در فیلم ها ارائه می شد و می توان گفت در دهه ۶۰ و نیمه اول دهه ۷۰ فیلم های خانوادگی خوبی ساخته شد، اما با غرب زده شدن سینما وضعیت برگشت.»
او ادامه داد: «تبلیغ رسانه ها درباره جشنواره های خارجی و بزرگ نمایی در مورد برخی فیلم ها در محافل غربی باعث شد توجه فیلمسازان به سینمای غرب جلب شود و در نتیجه آنچه به عنوان خانواده در فیلم ها به نمایش گذاشته می شود از شكل ایرانی خارج شود و خانواده های ایرانی به شكل تقلیدی از غربی ها دربیایند.»
اطیابی شروع ایجاد انحراف در نمایش تصویر خانواده های ایرانی را چنین تشریح كرد: «ابتدا شك در مورد مردها در فیلم ها ترویج شد و فیلم هایی كه به این موضوع پرداختند در غرب و ایران مورد توجه قرار گرفتند. در این میان فضای موجود در كشورهای اسلامی نادیده گرفته شد و بدبینی نسبت به مردها در فیلم ها رواج پیدا كرد.»
او ادامه این روند را چنین بیان كرد: «پس از ترویج بدبینی در مورد مردها حالا نوبت به زنان خانواده رسید و تصویر ارائه شده از خانواده ها، تصویری از هم گسیخته نمایش داده شد و به نظرم در ادامه كار به اختلاف و بدبینی نسبت به فرزندان و والدین می رسد و این اصلا تصویر خوبی از خانواده های ایرانی در فیلم ها نیست.»
این فیلمساز اظهار داشت: «البته همچنان فیلم هایی داریم كه خانواده های ایرانی را به درستی تصویر می كند، اما مسئله این است كه این گروه از فیلم ها چندان مورد استقبال رسانه ها قرار نگرفت و آنچه در رسانه ها بیشتر نمود پیدا كرد و مورد توجه قرار گرفت فیلم هایی بود كه خانواده های از هم گسیخته به نمایش می گذاشت.»
او گفت: «اصول و قواعد در میان خانواده های شرقی و مسلمان روشن است و باید این نكته را بپذیریم كه بهترین گونه سینمای ملی ما می تواند فیلم های خانوادگی به نگاهی درست به خانواده های ایرانی باشد.»
اطیابی ادامه داد: «اكنون فیلم های سینمایی ما كانون خانواده را در ایران مورد شك و تردید نشان می دهند؛ وقتی فیلمی در جشنواره فیلم فجر به نمایش در می آید و پدر خانواده در آن خائن است و در عین حال این فیلم مورد تقدیر قرار می گیرد و رسانه ها و جشنواره به آن توجه می كنند طبیعی است كه این روند ادامه داشته باشد و در نهایت به فیلم هایی برسیم كه این روزها در مورد خانواده ها و تصویر كردن خیانت در آن ها می پردازند، كه این مسئله اصلا برای سینما و جامعه ما خوب نیست.»
این كارگردان سخنان خود را چنین پایان داد: «اگر آمار طلاق در جامعه بالاست و یا مشكلاتی در خانواده ها وجود دارد نباید بدون ارائه راهكار به صورت عیان چنین مسائلی مطرح شود. مهمترین مسئله این است كه نباید بی اعتمادی را در میان خانواده ها ترویج كنیم و این به واسطه تصویر كردن گذشت و ایثار در فیلم ها این فرهنگ را در جامعه رواج دهیم. اگر یك فیلم به صورت عریان مشكلات موجود در خانواده ها را نشان می دهد باید ۱۰ فیلم دیگر داشته باشیم كه آن ها تصویری همانند آنچه اشاره كردم از خانواده ها نشان دهند.»
۱
