چرا مدیر موسیقی وزارت فرهنگ برای رسانه ها شاخ و شونه می کشد؟
کلوخ انداز را پاداش سنگ است آقای ارجمند!
موسیقی در یک سال اخیر روزهای پرفراز و نشیبی را سپری می کند.لغو کنسرت های موسیقی ،جلوگیری از به صحنه رفتن بانوان در برخی از استان ها ،صادر نشدن مجوزهای ارشاد از طرف برخی از نهادهای امنیتی و ...روزهای ناخوش احوالی را برای موسیقی رقم زده است.
تاريخ : سه شنبه ۳۰ دی ۱۳۹۳ ساعت ۱۶:۱۷
حتی وزارت فرهنگ و ارشاد نیز از این وضع به ستوه آمده و دستش بسته است.در این شرایط رسانه و انعکاس اخبار شاید تنها بازوی حمایتی وزارت بی دفاع فرهنگ و ارشاد باشد.اما گویی مدیر کل دفتر موسیقی وزارت ارشاد این موضوع را فراموش کرده و به جای پاسخگویی به برخی از ابهامات، زبان به تندی می گشاید و در برخی مواقع تلفنی یا حضوری خبرنگاران را مواخذه و حتی تهدید می کند!
انتشار خبر انتصاب پیروز ارجمند به سمت مدیرکل دفتر موسیقی وزارت ارشاد شاید خوش ترین خبر در حوزه موسیقی در آن روزها بود. چرا که نهایتا کرسی ریاست دفتر موسیقی تکیه گاه فردی از بدنه موسیقی شد. او آهنگسازی خوش قریحه است. در زمینه آهنگسازی ذهنی پویا و خلاق دارد. او آهنگسازی سریالهایی را بر عهده داشته که یکی از مهم ترین دلیل محبوبیتشان در زمان پخش مربوط به موسیقی روان و خطوط ملودیک زیبای آن بود در این بین موسیقی سریال همسفر شاخص ترین آنهاست.
کارنامه به نسبت پرو پیمان وی در آهنگسازی سینما هم در نوع خود مثال زدنی است. با نیم نگاهی به وجوه مشترک موسیقیایی بین دو اثر از ساخته های پیروز ارجمند یعنی سفر به چزابه و همسفر بخوبی میتوان دریافت که او آهنگسازی خلاق با فهم و درک بصری بسیار بالایی است. شاید بتوان ملودی های شخصیت پردازانه این هنرمند را نشان از روحیه به شدت رمانتیک وی دانست. موسیقی او بسیار شخصی است و شاید این اثار به شدت تاثیر گذار ناشی از دراماتیزه شدنهای سینمایی ذهنی کاملا رمانتیک باشد.
شخصیت پردازی دراماتیک موسیقی متن دفتر موسیقی
دوران مدیریت پیروز ارجمند در دفتر موسیقی وزارت ارشاد بی گمان پر حاشیه ترین روزهای دفتر موسیقی وزارت ارشاد از بدو تاسیس تا کنون بوده است؛البته که این آهنگساز خوش قریحه، خود عامل اصلی تمام این حاشیه ها بوده است. او هر چقدر در زندگی هنری خود بمثابه آهنگساز و نوازنده سه تار درونگرا و احساسی است در سمت مدیریتی خود به همان اندازه برونگرا و حاشیه پرداز است. تو گویی برای رمانتی سیزم جاری در افکار دراماتیک پیروز ارجمند سکانس های سینمایی و عرصه مدیریتی بقدری غیر قابل تفکیک شده که گاهی حرفهای جاری بر زبان مدیر دفتر موسیقی با "کروس" های یک قطعه دراماتیک با ادبیاتی میتولوژیک تفاوتی ندارد. که در زمانهای مختلف شاهد تکرار آنها هستیم.
تاریخ بمثابه کارنامه
روزی با انتشار بخشنامه ای که به گفته بسیاری از ناشران موسیقی از اشتباهات و مشکلات حقوقی انباشته بود موجبات نارضایتی این صنف را ایجاد کرد و روزی در باره تایید صلاحیت هنری خسرو آواز ایران صحبت می کند. روزی یک تنه تمام پرداخت های معوقه نوازندگان ارکستر کیتارو را متقبل می شود تو گویی دفتر موسیقی طرف متعهد در قرار دادهای مربوط به ارکستر کیتارو است و روزی وعده افتتاح قریب الوقوع ارکسترهای سمفونیک و ملی را داده و روز دیگرکارشناس بررسی مضرات قانون کپی رایت می شود و تصویت این قانون را تمام و کمال به ضرر فرهنگ و هنر می داند. و روز دیگری و در جای دیگری در باره توانمندی یا عدم توانایی هنرمندی خاص در اجرای بیشتر از سه شب یک کنسرت بحث می کند.
انصاف ما شرط عدالت ماست
اما اقدامات این نغمه ساز حاشیه پرداز همیشه و هماره انتقاد آمیز نبوده است.که بعضی از اقدامات وی در نوع خود بسیار ستودنی است. او در یک برنامه زنده تلویزیونی از صدور مجوز به ژانری از موسیقی صحبت می کند که تا قبل از آن از مهجور ترین انواع موسیقی بوده است. در یک کنفرانس خبری رسما اعلام می کند که خاک پای مردم ایران بودن فقط به حرف زدن نیست .
ارجمند به روند صدور مجوزها به طرز چشمگیری سرعت داد و صد البته شرکت او در کنسرت گروه تندر هم از اقداماتی است که نباید از آن بی تفاوت گذشت. نمی توان منکر این مهم شد و از حیطه انصاف خارج شد که حضور پیروز ارجمند به عنوان یک موسیقیدان در بدنه مدیریتی هنر موسیقی در وزارت ارشاد منشا اثرات مثبت بسیاری بوده است اما از طرف دیگر هم نمیتوان منکر این حقیقت شد که مضرات تمایل شدید ارجمند به خبرساز شدن مستقیما متوجه موسیقی این هنر همیشه مظلوم ما خواهد بود.
در مجموع شخصیت مدیر کل دفتر موسیقی وزارت ارشاد (با توجه به علاقه وافرش به بر زبان راندن حرف های حاشیه ساز و جنجال برانگیز مخصوصا در نشست های خبری)، مورد توجه اصحاب رسانه بوده و تا زمان پایان مسولیتش در دفتر موسیقی مورد توجه خواهد بود. دلیل تمایل شدید ارجمند را به بر زبان راندن حرف های غیر منتظره و بعضا بی ربط نمی دانم.
چیزی شبیه موسیقی انیوموریکونه
پیروز ارجمند در اختتامیه جشنواره شهناز در اصفهان هم حرفهای قشنگی زد. او که با حمله به رسانه‌ها، اصحاب رسانه را به شمشیر از رو بستن متهم کرد. تو گویی شاهد باز روایت سکانس معروف فیلم " خوب، بد ، زشت " از زبان آهنگساز آن هستیم.
داستان باز هم دراماتیزه می شود
وقتی قلم شمشیر شود لاجرم به خبرنگار هم به چشم قداره بند نگاه شده است. او در مراسم اختتامیه این جشنواره علنا با بیان جمله سوالی " چرا ما باید به تک تک رسانه‌ها پاسخ بگوییم" این ذهنیت را ایجاد کرده که بنا بدلایلی احتما لا مدیر کل دفتر موسیقی وزارت ارشاد در موضعی انفعالی است که چنین شیوه فرافکنانه ای را پیش گرفته است.
خود کرده را تدبیر نیست
این سخنان در حالی بر زبان ارجمند جاری شده که در ماههای اخیر عملکرد دفتر موسیقی سوالات مهمی را در اذهان عموم و بویژه در حوزه های خبری موسیقی ایجاد کرده که رسانه ها بر حسب وظیفه حرفه ای خود یا این سوالات را مطرح کرده اند و یا برای رسیدن به پاسخی دقیق کوشیده اند. سوالاتی از این قبیل:
- چرا دفتر موسیقی ( که قسمتی از بدنه رسمی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی است) باید تعهدات مربوط به تعویق پرداخت های ارکستر کیتارو را به گردن بگیرد؟ این یک قول شخصی بود یا قول رسمی از سمت یک مقام مسول؟
- در حالیکه کمتر از یک ماه تا آغاز بکار جشنواره موسیقی فجر مانده است؟چگونه می توان ارکسترهای ملی و سمفونیک را باز گشایی کرد؟ آیا می توان باور کرد که این ارکستر ها در جشنواره موسیقی فجر رونمایی خواهند شد؟
البته بر کسی پوشیده نیست که شاید این ارکستر ها در جشنواره موسیقی فجر برای اولین بار رونمایی شوند . به هر شکل افتخار افتتاح مجدد ارکسترها نمره قابل قبولی است در کارنامه هر مدیری. هر چه باشد روز تودیع و معارفه مدیریت جدید چه دور باشد و چه نزدیک افتخار مربوط به ارکسترها کم امتیازی نیست. پس بعید نیست ارکستر سمفونیک در جشنواره برای اولین بار رونمایی شود و بعد از جشنواره هم برای چندمین بار از حرکت بایستد. و رو نمایی های بعدی هم باشد در فرصتی بهتر.
پاسخ واضح و شفاف و سریع به پرسشهایی از قبیل اینکه چرا پرداخت هزینه های مربوط به یک کنسرت که درآمد کاملا نقدی داشته است باید به ماههای بعد موکول شود و چرا باید برخی از این پرداخت ها کماکان به تعویق افتاده باشد؟ تنها راه دوری از اتهامی است که احتملا ارجمند با درک و تفهیم تلویحی آن ناچار در موضعی انفعالی قرار گرفته و چنین یوه فرافکنانه ای را در پیش گرفته است.
به هر شکل در پایان یادآور می شود که: آقای ارجمند ، ما قلم بدستیم و شما را هم مدیری اتفاقا دست بساز می دانیم. اما گویا زاویه نگاه شما با ما متفاوت است. تشبیه قلم در دست ما به شمشیر ای بدک نبود .... ساز دست خودتان به چه تشبیه کردید؟
