هنر نیوز - جــــــــــان ِ‌جهـــــــــــــان

انگار گمشده‌ای داشته باشی و اینجا لا به لای مردمی كه «حضرت خداوندگار مولانا» خطابش می كنند، بیابی‌اش.

اندرآ در خانه یارا ساعتی / تازه کن این جان ما را ساعتی
تا ز قونیه بتابد نور عشق / تا سمرقند و بخارا ساعتی

به گزارش هنرنیوز،سالها پیش محمد ملک داد تبریزی قدم در راه دیاری گذاشت و از آنجا که «شمس» بود و پرنور، آتش برخرمن دل ملای روم زد تا کلمات ناگفته سوختگان عالم را بر زبان جاری سازد و آنان را پای کوبان و دست افشان، تا شور و شیدایی همسفر باشد.

اکنون، از پس سالها و سالها، به همان سادگی می توان همسفر شمس شد و گیوه‌ی قونیه را به پای تن و جان کشید و رهسپار شهری شد که خورشیدی در آن منزل دارد؛ مولانا.

فرینوش اکبرزاده پژوهشگر تاریخ می گوید:« من، سالها پس از محمد ملک داد تبریزی، تبریز را به مقصد قونیه ترک می‌کنم تا «عطر گل را از گلاب» ِ خاطرات پنهان در لابلای دیوارهای مدرسه حدیث و باغ مرام و مسجد شمس و مقبره مولانا بیابم. »

هیچ سو نرفتیم جز به آنجا که فراخوانده شده بودیم
راه سفر نه مانند سالهای دور، صعب و بعید بود؛ نه آنچنان که گفته اند، سرشار از سختی‌های ریز و درشت رفتن به کشوری که هرچند دیوار به دیوار ایران زمین ساییده، اما مملکتی دیگر است.
طی این راه فقط خواستن می‌خواهد و پاسخ دادن به سلام مستانه ای که یاد مولانا در دل می‌اندازد.

او ادامه می دهد: «هیچ سو نرفتیم جز به آنجا که فراخوانده شده بودیم، شهری که صدها سال است قدمگاه صاحبان کلام و ادب و عرفان بوده است. سالهاست هر بادی که در شهر می‌وزد نام مولانا جلال‌الدین را همچون پرچمی برافراشته بر آسمان اندیشه شور و شیدایی تکان می‌دهد و یاد سلطان العلما بهاالدین ولد، پدر خردمند او را زنده می‌سازد.
اینجا اما حال و هوای خاصی یافته، از همان شنبه روزی كه ۲۶ ام جمادی الاخر سال ۶۲۴ قمری بود تا حالا؛ به قونیه كه می‌رسیم و به مدرسه قرآن و حدیث، انگار همه چیز جان می‌گیرد كنار حوض مدرسه و مباحثه شمس كه دانسته مولانا را به مبارزه‌ای ناخواسته فراخواند تا نشانش دهد كتاب هم می‌تواند در آب بیافتاد و خشك بیرون بیاید كه این «علم قال» نیست و «علم حال» است.»