تجسم ذهنیات در آثار طباطبایی فارغ از آن‌چه هنرمند از آن می شناسد، و یا قادر به بیان آن‌ است، از این قاعده مبرا نیست. آثار او که می توان آن‌ها را واکنشی انتزاعی به جهان زیست دانست، سرشار از باید ها و ننبایدهاییست که گاه هنرمند بی آن که علم بدان داشته باشد، از خود بروز می دهد. شاید این آثار فریاد روح پر مخاطره هنرمند در اعتراض به تمام آن چیزیست که جهان زیستش و عالم هستی بر او تحمیل می کند.
این آثار که شباهت ظاهریشان مخاطب را به جسم سلاخی شده یک زن یادآور می شود، فارغ از تمام بدیهیات، بیانگر روح او به نظر می رسند. فرم هایی که حکایت از دردها و رنج‌های آدمی دارند. شاید به سبب نرمی و خمش فرم هاست که جنسیت در  آثار او قابل تشخیص می شود. ظاهر آثار او، بی آن که هنرمندشان بخواهد ، تجسمی از درد است. زخم هایی که بر بدنه مجسمه ها می‌بینیم، گویی قطعه ای آسیب دیده از روح زن در روزگار معاصرند. تیزی هایی نیزه مانند که از حجم سر برآورده اند، به تیزی فریادهای ناله مانند یک انسان اند و گاه به شیون و یا یک جیغ مانند اند. میانه زخم ها که گویی در حال گسترشند و دیر یا زود به تجزیه و نابودی جسم می‌انجامند، به نوعی مرگ را تداعی می کنند. اما مرگی دردناک، از هویت.
گرچه هنرمند معتقد است بر طبق هیچ تجسمی از عالم واقع به خلق آثارش نپرداخته اما آثار را به راحتی می توان به ذهنیات آدمی پیوند داد. این آثار با قدرت طراحشان قدرت یافته‌اند تا بیش از آن چه هنرمند تمایل به بیان دارد، با مخاطب خود سخن بگویند.
آثار قرتمند این طراح جوان، مخاطب خود را به عمق دعوت می کند و او را از حقیقت تلخی آگاه می کند که تا کنون از کنارش به سهل انگاری گذشته بود.

هنر نیوز