شیوا مسعودی کارگردان تئاتر «اینجا کجاست؟» در گفتگو با هنرنیوز در خصوص توجه به جزئیات اجرای این نمایش گفت: «اینجا کجاست؟» نمایشی است که متنی با موقعیتی کوتاه و ساده دارد و در واقع می‌توان تردید را در لحظه‌ای بین چیزهایی که داشته‌اید و می‌خواهی به دست بیاورید را تجربه می‌کنید، طبیعی است در این موقیعت به ظاهر ساده تمام مسائل جزئی اهمیت پیدا کند و این از ضرورت این کار است.
وی در مورد محورهای اصلی این نمایش ادامه داد: اما چند مورد به عنوان محور کلی در این نمایش ثابت بود و برای ما اهمیت داشت، اول اینکه در نمایشنامه «اینجا کجاست؟» دغدغه اجتماعی بسیاردیده می‌شود اما دومین مسئله‌ای که برایم در این نمایش مهم بودبا توجه به تجربه‌ام در کار عروسکی، راه رفتن بین خیال و واقعیت به کمک اشیا، تغییر ریتم‌ها، تغییر سرعت‌ها، تغییر جهت ریل‌ها بود. تمام این موارد ضرورت این را برای من کارگردان به وجود می‌آورد که در این نمایش بیشتر از اینکه ضرورت خلق میزانسن در آن مطرح باشد خلق لحظه اهمیت داشت، در حقیقت به کمک بازیگر و متن ببینیم که چه لحظه‌ای را می‌خواهیم خلق کنیم، این مسائل باعث شد تا ما به جای طراحی حرکت وارد خلق لحظه شویم.
این کارگردان افزود: با توجه به اینکه قرار بود تا ما این نمایش را سال گذشته اجرا ببریم در اولین در اولین اجرایی که در سالن داشتیم ریما رامین فر تک بازیگر این نمایش در شکل اجرایی‌اش حرکت خاصی نداشت و من بعد از کار او این مدل اجرا را پسندیدم، اما زمانی که این کار توسط برخی از دوستان ما دیده شد و به ما می‌گفتند که این کار بیشتر شبیه به یک کار رادیویی است، و این زمانی بود که ما هنوز برخی موارد تصویری را به کار اضافه نکرده بودیم اما زمانی که کار را با استفاده از یکسری تصاویر مدتی بعد دیدند شگفت زده شدند چرا که جزئیات تصویری به آن اضافه شد و کار برای مخاطب لذت بخش شده بود.
شیوا مسعودی استفاده از جزئیات متن را در کار اینگونه عنوان کرد: جزئیات نمایشنامه و همچنین شخصیت «اعظم» برای ریما وارد جزئیات بازیگری شد و من برای من نیز این جزئیات وارد خورده حرکات و خورده تصویر‌ها و جابه جایی بود، من ریتم‌ها را دستکاری و جهت‌های ورود را عوض کردم و در برخی موارد تکرار تکرار در کار آوردم، که به نظر خودم این کار تجربه درخشانی بود، چرا که جسارت می‌خواست و ما پای ساخت ریل ایستادیم در صورتی که خیلی‌ها از ما خواستند تا از ساخت آن صرف نظر کنیم.
وی ضمن یادآوری اینکه کار مونوگ است و ممکن است از حوصله مخاطب خارج باشد افزود: من روی انتخاب بازیگرم مطمئن بودم چرا که ریما رامین فر را از سال‌های پیش می‌شناختم و این آدم صمیمیتی دارد که این صمیمیت روی صحنه جواب می‌دهد اما در کنار بازیگر این کار، چند مورد به کمک من آمد تا این نمایش خسته کننده نباشد و آن ریل و حرکت آن، اشیایی که روی صحنه می‌آیند و استفاده از کار ویدئو بود وکه اتفاقا کاری پر از تکنیک بود البته این را هم باید بگویم، اگر ایده خوبی نداشته باشید بسیار خنده دار است که کلی آدم را جمع کنید برای یک کار جدی.
این کارگردان در پایان در مورد گریم ریما رامین فر گفت: تیپ این شخصیت را می‌خواستیم بسیارمعمولی باشد البته در ابتدا می‌خواستیم گریم بسیار اغراق آمیز‌تر از این باشد، اما دو مسئله کار گریم و لباس ما را سخت می‌کرد، نخست اینکه آیا اعظم در خانه خودش نشسته و در خیال خود است که در یک فرودگاه در کشور دیگری است و یا واقعا در یک فرودگاه است و تصمیم سفر دارد این دو بعدی بودن جریان است کار ما را در طراحی گریم و لباس کمی سخت می‌کرد و سعی کردیم با توجه به این موارد بینابین باشیم.
