«اینجا کجاست؟» عنوان نمایشی با بازی ریما رامین فر است که این روز‌ها در تالار سایه به نویسندگی نغمه ثمینی و کارگردانی شیوا مسعودی به روی صحنه است و با وجود اینکه نمایش مونولوگ است و تنها یک بازیگر دارد، اما از امتیازات خوبی برخوردار است که در هر شب اجرای آن سالن پر است از تماشاگرانی که برای دیدن این نمایش پشت در سالن صف بسته‌اند.
نمایش «اینجا کجاست؟» نمایشی رئالیسم است و به داستان زندگی دختری می‌پردازد که برای رسیدن به برخی از خواسته‌های خود، تصمیم به مهاجرت می‌گیرد و داستان در یک فرودگاه که کشور آن مشخص نیست اتفاق می‌افتد.
این نمایش که توسط نغمه ثمینی نوشته شده است، روی یک خط حرکت می‌کند و نمایشنامه‌ای یکنواخت و بدون فراز و فرود است و این یکنواختی در اجرا نیز دیده می‌شود، اما نکته مثبت این نمایشنامه و اجرای آن پرداختن به نکات ریز و جزئی است، مسائلی در این نمایش توسط تنها شخصیت نمایشنامه بیان می‌شود که برای مخاطب جذاب است، دیالوگ‌هایی که شاید مخاطب حس کند روزی این دیالوگ‌ها دغدغه او نیز بوده است.
نمایش در ابتدا با بازی جذاب و درست ریما رامین فر شروع می‌شود و با گریمی که ریما رامین فر دارد تصویر ذهنی مخاطب را در مورد بازی این بازیگر تغییر می‌کند اما رامین فر به قدری نقش یک دختر با سن بالا را خوب بازی می‌کند که برای مخاطب باور پذیر می‌شود که مخاطب آن را در دقایق ابتدایی کار باور می‌کند و اتفاقا جذب این مونولوگ می‌شود، مونولوگی که در لحظه‌های ابتدایی کار مخاطب را جذب می‌کند و سبب می‌شود تا مخاطب تا انت‌ها با کار همراه شود اما در اواسط اجرا، کار کمی خسته کننده می‌شود و مخاطب از تماشای آن خسته می‌شود اما آنچه که سبب می‌شود تا مخاطب این خستگی را حس نکند بازی پرشور و هیجان رامین فر است که در عین حال که با شخصیت‌های فرضی در حال صحبت است اما گویی مخاطبان طرف صحبت او هستند و اگر به گفته‌های این شخصیت گوش ندهند نمی‌توانند تا پاسخ او را بدهند او بعد از گذشت لحظاتی این نمایش برای مخاطب دو مرتبه جذابیت خود را پیدا می‌کند چرا که شخصیت داستان با صحبت از دلتنگی‌هایش برای مادرش احساسات مخاطبان را برمی انگیزد و او را دچار غم می‌کند.
از نکات جالب دیگری که در این نمایش به چشم می‌خورد طراحی صحنه آن است که قسمتی از فضای یک فرودگاه را نشان می‌دهد، در حقیقت صحنه‌ای که در این کار می‌بینیم، آن بخش از فرودگاه است که مسافران در انتظار چمدان‌های خود هستند و در این نمایش آن ریلی که چمدان‌ها به روی آن در حرکت هستند دیده می‌شود، و در ادامه علاوه بر چمدان اشیا دیگری بر روی این ریل وارد صحنه می‌شوند که برای مخاطب جذاب است و البته استفاده از ویدئو پروچکشنی که در کار وجود دارد این نکات دیگری در این کار است که بازی بازیگر را از زاویه‌ای دیگر به تماش گر نشان می‌دهد.
به دور از تمام آنچه که در خصوص این نمایش گفته شد، باید گفت که دیدن این نمایش به علاقه مندان تئاتر توصیه می‌شود، زیرا در این نمایش هم خنده تجربه می‌شود و هم گریه و به گونه‌ای ناخودآگاه مخاطب را مجبور می‌کند تا در حس‌های بازیگر شریک شود و با او همدردی کند.
