خوشنویسی هنری است؛ انتزاعی و برگرفته از عرفان و روح هنرمند ایرانی. خوشنویسی تقریبا در تمام فرهنگ‌ها به چشم می‌خورد اما در مشرق زمین و به‌ویژه در سرزمین‌های اسلامی و ایران در قله هنرهای بصری واقع است.
خوشنویسی از جمله هنرهای مقدس در میان ایرانیان است؛ چراکه به واسطه ارتباط با نوشتار و متن؛ لاجرم با کتاب مقدس اسلام؛ «قرآن» ارتباط یافت. بر خلاف هنرهایی همچون موسیقی و نقاشی؛ و هم چنین فلزکاری که با اصول اسلام در عدم تطبیق بود؛ رونق خود را حفظ کرد. با قرآن هم نشین شد و ازین رو که زینت بخش این کلام روحانی بود؛ در کنار آن رشد کرد و بالید؛ تا به شکل امروز درآمد.
آن چه امروز از آن به عنوان خوشنویسی یاد می کنیم؛ از چنین سرچشمه ای سیراب گشته است.
به رسم تعدادی از هنرهای ایرانی؛ برای خوشنویسی نیز دوسالانه برگزار می شود. اما این بار حاشیه رنگ و بویی تاریخی دارد و شاید بتوان آن را ریشه دار تر از هنرهای دیگر دانست.
دو سالانه خوشنویسی در حالی برگزار می‌شود؛ که میان انجمن خوشنویسان ایران و انجمن خوشنویسان تهران شکافی تاریخی وجود دارد شکافی که به فاصله میان میرزا غلامرضا اصفهانی و میرزا محمدرضا کلهر می‌رسد. جایی که به واسطه حمایت‌های پادشاه میرزا غلامرضا مشهور می‌شود و میرزا محمدرضا محجور می‌ماند.
پس از آن میرزا غلامرضا به طریق خویش نستعلیق را می‌آراید و میرزا محمدرضا به شیوه خویش آن را می‌پالاید. پس از مرگ میرزا محمدرضا شاگردانش راه او را امتداد می‌دهند. اما آنچه بر جای می‌ماند. نام میرزا غلامرضاست که به دنبال خط نستعلیق می‌آید. از سوی دیگر پیروان میرزا غلامرضا بعدها در مدرسه صنایع مستظرفه گرد هم آمدند و پس از آن با تعطیلی مدرسه انجمن خوشنویسان به وجود آمد. پس از انقلاب و محدود شدن بسیاری از هنرها هنرجویان به تنها انجمن به جای مانده یعنی خوشنویسی روی آوردند.
هنرجویان خوشنویسی به فاصله یک سال چند برابر شدند و استادان خوشنویسی کم تعداد ماندند.
در میانه دو دستی های رایج در میان خوشنویسان انجمن خوشنویسان تعداد نسبتاً زیادی از خوشنویسان را با اعطای مدرک استادی برای تدریس به خدمت گرفت با جدا شدن انجمن تهران از انجمن خوشنویسان خوشنویسی راهی دیگر در پی گرفت. انتخابات انجمن تهران انجام شد و گروه مخالف انجمن خوشنویسان ایران انتخاب شد. انجمن ایران که بخش عمده‌ای از درآمد خود را از انجمن تهران تأمین کرد تصمیم گرفت تا هزینه امتحانات را بیشتر کند. انجمن تهران مخالفت کرد و در نهایت امتحانات پایان ترم را خود برگزار کرد. مدارک قبول شده‌ها به انجمن ایران رفت و تأیید نشده بازگشت. مخالفت‌ها هر روز بالا گرفت و امروز انجمن خوشنویسان ایران و انجمن خوشنویسان تهران شکافی عمیق میان خود دارند. حال این که امروز پیروان میرخانی در انجمن خوشنویسان ایران راست می‌گویند یا خوشنویسان تهران مهم این است که؛ تا ثریا می‌رود دیوار کج.
حال معلوم نیست که دو سالانه خوشنویسی با این شکاف به کدامین ناکجاآباد کشیده خواهد شد.