امروز جلالی دو سالی است که به تعداد عکاسان ایرانی و هر آن کس که برای اول بار به عکس‌های او می گیرد تکثیر شده است. او با آموزه‌ها، دغدغه‌ها و آرزوهایش در چشم و دل ما تکرار می‌شود و با قدم‌های ما به سوی آینده همراه است.

جلالی جدیت و تعصب حرفه‌ای عکاسی ما بود. او در کشوری که نه رسانه‌ای حرفه‌ای و نه تدبیر و آموزه‌ای از این دست وجود داشت از جایگاه یک معلم حرفه‌ای از صیانت و فرهیختگی این رسانه دفاع کرد و با یک بلوغ تحسین برانگیز، بر تاثیرگذاری قدرت عکس بر مناسبات اجتماعی و فرهنگی جامعه پافشاری کرد.

شاید به جرات بتوان گفت او اولین نهاد جدی و تاثیرگذار در اعتلای عکاسی به عنوان یک نمود روشنفکری و عامل حقیقت نگر در فضای فرهنگی و دانشگاهی ایران بود. عکس‌‌های روزهای انقلاب و جنگ او می‌توانست نمونه‌هایی شاخص برای هر قضاوت در روند رویدادهای اجتماعی آن دوران باشد. او عکاسی را یک پدیده فرهنگی و در نوع خود بی‌نظیر در درک و مهارت ما در مواجه شدن با واقعیت می دانست. من به عنوان یکی از شاگردان او تعصب و حیثیت نگاه خود را به واقعیت از او به ارث برده‌ام و به این ثروت افتخار می‌کنم.

اما چه دریغ و چه ناگهان راه‌ها را نشان داد و رفت. می‌دانم که مرگ به ما حمله خواهد کرد و آنقدر قدرتش زیاد است که همه چیز را از بین می‌برد، ولی یقین که مرگ حریف خاطره نمی‌شود، مرگ حریف او نمی‌شود چون او خاطره ماست!