اکبر حر درباره استقاده از مدیران دهه ۶۰ و ۷۰ در سینما؛
یکی از مدیران فارابی می‌گفت تفکر ما التقاطی بود
یک کارگردان و کار‌شناس مسائل فرهنگی و سینمایی معتقد است حلقه اعتقادات مدیران سینمایی دهه ۶۰ و۷۰ برگرفته از تفکرات دکتر شریعتی بود که با نگاه روشنفکری به سینما، مسائل دینی و ارزشی را نایده می‌گرفتند.
تاريخ : يکشنبه ۱۷ شهريور ۱۳۹۲ ساعت ۱۰:۱۱
اکبر حر کارگردان و کار‌شناس مسائل فرهنگی و سینمایی در گفتگو با خبرنگار سینمایی هنرنیوز در مورد پرهیز از به کارگیری تفکرات مدیران سینمایی دهه ۶۰ و۷۰ برای مدیریت امروز سینمای کشور گفت: بنده می‌توانم چند دلیل را برای اینکه تفکر مدیریتی دهه ۶۰ و۷۰ برای سینمای امروز نادرست است و نمی‌تواند جوابگوی مشکلات سینمای کشور باشد ذکر کنم. دلیل اول به پشتوانه فکری مدیران آن دهه کشور بر می‌گردد. اکثر دوستانی که در آن دهه مدیریت می‌کردند خودشان را طرفداران تفکر دکتر شریعتی می‌دانستند. دکتر شریعتی، کتابی به نام «تشیع علوی و تشیع صفوی» دارد. هنگامی که این کتاب منتشر شد، اهل نظر معتقد بودند این کتاب ۱۰۰ سال دیر‌تر از زمان خودش منتشر شده است و به عبارت دیگر، از زمان عقب است. دکتر شریعتی دراین کتاب برخی از بزرگان دین از جمله علامه مجلسی و دیگران را به زیر سوال می‌برد و به نوعی، تشیع را به دو گروه دسته بندی می‌کند: تشیع سنتی و تشیع مدرن. لذا این تفکر و این نگاه تاثیر خیلی زیاد و مستقیمی برنگاه مدیران سینمایی دهه ۶۰ کشور داشت و در سیاست گزاری‌های سینمایی آنان دخیل بود.
وی افزود: یکی از مدیران دهه ۶۰ و۷۰ که دورانی را در وزارت ارشاد و فارابی فعال بود می‌گفت: «زمانی که ما وارد کار شدیم تصورمی کردیم ما از نظر تفکرخالص هستیم اما بعد از گذشت زمان یقین پیدا کردیم که ما التقاطی فکر می‌کردیم». حال شما تصور کنید که تفکر التقاطی با توجه به تعریف این نوع تفکر، چقدر می‌تواند برای بخش فرهنگ و بویژه سینمای یک کشور تازه انقلاب کرده آن هم انقلابی برگرفته از اسلام ناب محمدی (ص) خطرناک باشد.
این کار‌شناس مسائل فرهنگی و سینمایی کشور ادامه داد: متاسفانه مشکل ریشه‌ای سینما که درنگاه مدیران سینمایی ما حتی تا سال‌ها قبل هم دیده می‌شد بحث روشنفکری در دیدگاه این آقایان بود. بنا به فرمایشات مقام معظم رهبری، روشنفکری در ایران بیمار زائیده شده است. لذا این بیماری در برخی از تفکرات مدیران سینمایی گذشته – هرچند پنهان - وجود داشت. این درحالی است که نگاه روشنفکری بدون عقبه به تفکرات اسلامی به معنای قبول نداشتن ارزش‌ها، قیامت و توحید خواهد بود. بنابراین مدیرانی که در سینما بودند علی رغم اینکه مسلمان بودند اما متاسفانه - با شدت و ضعف – از این نگاه روشنفکری پیروی می‌کردند و موجب آسیب‌هایی به سینما شدند که همگان شاهدند.
اکبر حر با اشاره به مدیریت سینمایی سال‌های اخیر تصریح کرد: اگر چه این نگاه روشنفکری کم و بیش در تفکرات مدیران سینمایی ما ادامه داشت اما این اواخر، قدری بحث‌های ریشه‌ای در بستر دینی و ارزشی مبنای کار مدیران سینمایی قرار گرفت و به خصوص در چهار سال گذشته فرصتی برای سینمای ایران پیش آمد تا سینما بتواند نگاهش را به مبانی فرهنگ و هنر و بویژه سینما، آنگونه که شهید آوینی معتقد بود نزدیک سازد.
شهید آوینی براین باور بود که سینمای غرب با موجودیت فعالی‌اش جوابگوی هنر و مطالبات ارزشهای انقلاب اسلامی درباب هنر و سینما نیست چرا که پشتوانه هنر و سینمای غرب برتفکرات و فلسفه غربی متکی است که بیشتر به دنبال فضای سکولار و ضد دینی است. متاسفانه ما شاهد چنین فضایی در سینمای دهه ۶۰ بودیم به طوری که حتی می‌توان به فیلم‌هایی در آن دهه اشاره کرد که چنین مشخصاتی را به همراه خود داشتند.
کارگردان فیلم سینمایی «شمارش معکوس» یادآور شد: البته ما شاهد یک استثناء هم در سینمای ایران هستیم که با نگاه اشراقی شهید آوینی و برگرفته از ارزشهای الهی و دینی شروع شد که خوشبختانه این نگاه در آثار دفاع مقدس که از سوی فیلمسازان جنگ ساخته شد وجود داشت و شاید تنها قالب استثنایی و بومی – ملی باشد که ما از بعد از انقلاب به یاد داریم که البته در کنار آن نیز شاهد آثار و فیلم‌هایی که بر اساس قصص قرآن – با همه ضعف‌های فنی و ساختاری که داشته‌اند – نیز در سینمای ایران دیده می‌شود.
این سینماگر با بیان اینکه در دوره اصطلاحات این نگاه و منش روشنفکری شدت بیشتری به خود گرفت گفت: خوشبختانه در چند سال اخیر فرصتی ایجاد شد تا ما در بحث‌های نظری در نیروهای خودی و ارزشی به چارچوبی دست پیدا کنیم براین مبنا که با نگاه دینی و ارزشی هم خواهیم توانست بر بسیاری از مشکلات ریشه‌ای سینما فائق آئیم. بنابراین درحال حاضر ما با پشتوانه و دستاوردهای نظری توانسته‌ایم بر بسیاری از مسائل سینما و دیگر مباحث هنری با اتکاء بر پشتوانه‌های بومی و خودی و برگرفته از منظرقرآن به خلق آثار قابل اعتنایی برسیم لذا دیگر زمان استفاده از مدیریت دهه ۶۰ و۷۰ گذشته است.
به گفته وی، شیفتگی مدیران سینمایی در دهه ۶۰ که به بحث نو و کهنه اعتقاد داشتند در فیلم‌های زیادی نموداربود اگر چه شاید این نگاه را مدیران آن دوره به صراحت اعلام نمی‌کردند.
