امینی در گفتگو با خبرنگار گروه کتاب و ادبیات هنرنیوز در پاسخ به این پرسش که «با توجه به اینکه ایران عضو کنواسیون برن و قانون کپی رایت نیست، همواره اختلال در شبکه بین المللی نشر ما وجود دارد و مشکلات فراوانی را پیش روی مولفین و اهالی قلم می گذارد، نظر شما در اینباره چیست؟» اظهار داشت: این حق ماست که در مجامع بین المللی به صورت طبیعی و قانونی حضور داشته باشیم کما اینکه نیازمند مراودات جهانی در حوزه نشر هستیم؛ لذا وقتی کتاب خوبی در سایر کشورها کتاب ها یا نشریات خوب منتشر می شود باید بتوانیم از آنها به صورت قانونی و طبیعی استفاده کنیم اما متاسفانه در حال حاضر، همه چیز به شکل تصادف است؛ هم کتابهای ما که به سایر کشورها می رود تصادفی و اغلب غیر قانونمند است و هم آثار سایر کشورها که به کشور ما وارد می شود روال قانونی و طبیعی ندارد و این اصلا خوب نیست؛ چراکه سود آن به جیب کسانی می رود که اهل هنر، فرهنگ و نویسندگی نیستند.
وی درباره حضور ایران در نمایشگاه های بین المللی کتاب همچون فرانکفورت و بازبرخوردهایی که با کتابهای ایران می شود، به نداشتن اتحادیه صنفی اهل قلم اشاره کرد و گفت: این مشکلات همه ناشی از آن است که اهالی قلم اتحادیه صنفی ندارند؛ در این مملکت همه گروه ها و شغل ها از ذغال فروش گرفته تا کله پاچه فروش اتحادیه صنفی دارند اما نویسندگی و شاعری گویی شغل شناخته نمی شود و نمی توان برای آن اتحادیه صنفی تشکیل داد.
وی با تاکید بر اینکه اهالی قلم هروقت خواستند اتحادیه داشته باشند، جلویشان گرفته شد بیان کرد: نویسندگان و شاعران هروقت تصمیم به تشکیل اتحادیه گرفته اند فورا حمل بر این شده که آنها خواسته اند کار سیاسی انجام بدهند و این تشکلها و اتحادیه ها را تعطیل کرده اند اما واقعیت این است که تا وقتی اتحادیه نداشته باشیم نه تنها این مشکل وجود دارد که ما سارق آثار خارجی ها شناخته می شویم بلکه حق نویسندگان خودمان هم بر باد می شود و کسی نیست از آن دفاع کند.
وی با بیان اینمطلب افزود: متاسفانه زمینه ای های لازم برای تشکیل اتحادیه صنفی تشکیل وجود ندارد که نویسندگی و شاعری به عنوان یک شغل حقیقی شناخته بشود و آنها خودشان از منافع خودشان دفاع کنند.
امینی با اشاره به یک مصداق واقعی از یکی از کشورهای همسایه گفت: در کشور ترکیه در ضیافت اهالی قلم حاضر بودم؛ سر این میز شام، از مسلمانان بنیادگرای بسیار متعصب ترک تا کمونیست‌های متعصب حضور داشتند و همه عضو این اتحادیه بودند و همه سر یک سفره نشسته بودند؛ به عبارت بهتر هر نویسنده یا شاعری با هر علاقه و اندیشه ای که داشت چون عضو این اتحادیه بود، همه با هم دوست بودند، چون منافع مشترک صنفی داشتند و احترام هم را راعایت می کردند.
وی در خاتمه بهترین راهکار بهبود وضعیت اهالی قلم را تشکیل اتحادیه صنفی داست و خاطرنشان ساخت: شاید در حال حاضر زمینه های فرهنگی و اجتماعی تشکیل یک اتحادیه صنفی برای اهالی قلم فراهم نباشد اما لازم است تا ما به سمتی برویم که همه طیف های فکری نویسندگان و شاعران بتوانند منافع مشترک و حقوقشان را در یک صنف و اتحادیه احقاق نمایند.
