مرتضی وکیلیان در گفتگو با هنرنیوز از مشکلات تئاتر خیابانی گفت: حدود ۳۰ سال است که کارگردان تئاترخیابانی هستم اما متأسفانه در این مدت بی مهری های زیادی نسبت به این نوع تئاتر دیده ام و از زمانی که انجمن وکانون تئاتر خیابانی در مرکز تأسیس شده است چیزی غیر از آشفتگی دراین مرکز ندیده ام.
وی افزود: اتفاقی که این روزها در تئاتر شاهدش هستیم و تئاتر خیابانی هم از آن جدا نیست رابطه ای شدن کارها است، متأسفانه در تئاتر امروز کمتر به توانایی ها و استعدادها توجه می شود و اغلب دیده می شود که کارهایی اجرا می شوند که قابلیت اجرا را ندارد اما تنها با رابطه و باند بازی به مرحله اجرا رسیده اند. امروز در تئاتر خیابانی تنها چند گروه اندک هستند که اجرا می روند و این اتفاق باعث شده است که دیگر گروه ها منفعل شوند.
این کارگردان تئاتر خیابانی ادامه داد: البته این را هم باید گفت که بازخوانان و بازبینان تئاتر خیابانی ما تخصص و شناخت کافی در زمینه تئاتر خیابانی ندارند و افرادی که برای انتخاب و داوری آثار آورده شده اند حتی یکبار هم تئاتر خیابانی اجرا نکرده اند و با زوایای مختلف آن آشنا نیستند، اما کارها را با سلیقه خود بازبینی می کنند و امروز می بینیم که تنها دو، سه گروه هستند که در جشنواره ها حضور دارند و تئاتر خیابانی در دست افراد محدودی می چرخد.
وکیلیان خاطرنشان کرد: به خاطر همین برخوردهای سلیقه ای و رابطه ای، ۳ سال است که بعد از آخرین کارم هنوز کاری را اجرا نکرده ام چراکه تئاتر خیابانی بیشتر از اینکه ضابطه ای باشد رابطه ای شده است و هرکاری که برای حضور در جشنواره های مختلف فرستادم رد شد. امسال هم ۲ کار من در بازخوانی متون رد شد و ۲ کار دیگر هم در بازبینی پذیرفته نشد و نتوانستیم به جشنواره تئاتر فجر راه پیدا کنیم.
وی تأکید داشت: اتفاقی که در تئاتر خیابانی به چشم می خورد این است که متأسفانه به جای اینکه بودجه تئاتر خیابانی که برای گروه های تهرانی در نظر گرفته می شود به اجرای گروه های شهرستانی داده می شود که گروه های شهرستانی با رابطه به تهران آمده و با بودجه گروه های تهرانی کارهایشان را اجرا می روند که این اتفاق خوشایندی نیست چراکه گروه های تهرانی واقعاً نیازمند این بودجه ای که برای آنها در نظر گرفته اند هستند در صورتی که به گروه های دیگر بدهند.
این کارگردان تصریح کرد: از طرف دیگر بودجه تئاتر خیابانی را کم می کنند و به نمایش محیطی می دهند که نمایش محیطی را ترویج دهند. به جای اینکه کانون تئاتر خیابانی به گروه ها کارسفارش دهد، با رد کردن کارهای گروه ها آنها را از این نوع تئاتر و کارکردن دور می کند. رپرتوآری در مورد تئاترهای خیابانی راه می اندازند که هر بار در این رپرتوار کارهایی را می بینیم که پیش از این در این رپرتورا تکرار شده و این رپرتوار هم در واقع وسیله ای برای مرور یکسری از کارهی خاص شده است.
مرتضی وکیلیان افزود: بارها گفته شده که از تئاتر خیابانی حمایت می کنیم اما این حمایت ها تنها در حد حرف بوده است و بعد از مدتی نه تنها عملی نشده که حرفها کاملاً فراموش می شوند البته اگر هم حمایتی می شود، این حمایت از افراد خاصی است که خودشان می خواهند.
وی گفت: تئاتر خیابانی باید برای تمام مردم قابل فهم باشد و همه افراد از تحصیلکرده و بی سواد، جوان و پیر مخاطب آن هستند به همین خاطر باید این کار در جامعه مصداق داشته باشد تا مردم آن را درک کنند.