«جمال شورجه» گفت: برجسته‌ترين و با اهميت‌ترين موضوعي كه در سال 87 در حوزه سينما اتفاق افتاد، دعوت كارگردانان سينما از طرف جناب آقاي محمود احمدي نژاد بود كه طي آن تعدادي از فيلمسازان به حضور ايشان رسيدند و يكي از ماندگارترين وقايع سال 87 رقم خورد.


اين كارگردان سينماي ايران افزود:‌ در اين نشست ايشان مانيفستي از سينماگران جويا شدند كه طي آن سينماگران بگويند كه در سينما به دنبال چه هستند و چه چيز از سينما مي‌خواهند و براي رسيدن به آن چه راهكارهايي را جستجو مي‌كنند و فكر مي‌كنم كه اتفاقاتي نيز پس از آن افتاد و مطالبي نيز از طرف خانه سينما به دفتر رياست جمهوري فرستاده شد.

شورجه در پاسخ به اين سوال كه بدترين اتفاق سال 87 در سينما چه بوده است، گفت: شايد بدترين اتفاق سال 87 اين است كه در اين سال انتظاري كه از سينما مي‌رفت برآورده نشد و با آثاري كه در اين سال اكران و ساخته شد اين نتيجه بدست نيامد و مي‌بينيم درب همان پاشنه سابق مي چرخد و اتفاقي كه باعث رشد و تعالي معارف و دين در سينما باشد و توانمندي‌هاي نظام در سينما تجلي يابد را شاهد نبوديم. 


وي افزود: در حدود 70 درصد آثار سينمايي اكران سال 87 انتظاراتي كه نظام از سينما به عنوان يك رسانه فرهنگي و رسانه‌اي كه همپا و هم دوش حركت‌هاي نظام باشد برآورده نشد و عمدتا اين فيلمها آثاري تجاري بودند كه منافع شخصي آن به جيب تهيه‌كنندگان سرريز مي‌شد و كمتر فيلمي را شاهد بوديم كه نظر عالي و متعالي نظام را داشته باشد.


وي در ادامه سخنانش با بيان اين مطلب كه مديريت بد در سال 87 داشته‌ايم،گفت: ما در سال 87 مديريت بد داريم نه فيلم بد. فيلمساز بد رامي‌شود حمايت كرد و به طريقي تدابيري انديشيد كه تعالي يابد. اما اين مديران بد هستند كه نمي توانند مديريت درستي اعمال كنند و سينما را به سمت و سوي درستي هدايت نمايد اين است كه سينما به دست تهيه كنندگان و فيلمسازاني مي‌افتد كه اين اسب سركش را هدايت كند ولي ما متأسفانه نمونه‌هاي خوبي براي سينمايي كه زمينه‌اي براي ظهور و فرج آقا امام زمان(عج) باشد، را نداشته‌ايم.


جمال شورجه درباره ارزيابي خود از سينماي 87 به فارس گفت: سينماي 87 چشم‌انداز روشني نداشت و من را با ديدگاه انشا‌ء‌الله اعتقادي‌ام به عنوان مخاطب ارضا نكرد و شايد شخص ديگري چون جناب آقاي جعفري جلوه معاونت امور سينمايي اين نظر را نداشته باشند.


وي افزود: شخصا بخش اعظمي از فيلم‌هاي اكران شده در سال 87 را ديده‌ام و در مجموع با رشد و تعالي آنچناني در سينماي ايران مواجه نبودم. ما در مباحث ديگر كشور پيشرفت‌هاي متعددي درعلوم، فناوري مختلف، پزشكي داشته‌ايم و صنايع ما گسترش يافته‌اند اما در سينما كه يك مبحث كاملا فرهنگي و معنوي است اين رشد را متأسفانه نديده‌ايم و همچنان درب به پاشنه سابق مي‌چرخد و شايد قرار بوده همين اتفاق بيافتد و قرار نبوده اتفاق خاصي براي سينما بيافتد.آنچنان كه يك تعدادي از افراد كه نامشان را نمي‌برم، مديريت كلان كشور را تهديد كرده بودند كه اگر تغييري در سينما بيافتد برمي‌گردند به شغل سابق پدرانشان.