ادبیات شفاهی ایران در بخش داستانی مشتمل بر روایات داستانی، اساطیری، تاریخی و ضرب المثل ها، متل ها و آداب نگاشت مردم در بخشی از ادبیات فولکوریک است که تا سه الی چهار دهه اخیر بسیار متداول و سپس با مدرن شدن جامعه و گسترش وسایل ارتباط جمعی رو به افول گذاشت. 

این در حالی است که ادبیات شفاهی ایران به سبب غنای فرهنگی، دارای ظرفیت های فراوانی برای پرداخت داستانی و ترویج آن در سطح اجتماع است که می تواند پاسداشت میراث ادبی ملی از نسل های پیشین برای نسل نو باشد. 

در این رابطه نظر منیژه آرمین را در خصوص پرداختن به ظرفیت های داستانی ادبیات و روایات شفاهی جویا شدیم؛
آرمین در گفتگو با خبرنگار گروه کتاب و ادبیات هنرنیوز در پاسخ به این پرسش که « آیا از همه ظرفیت های موجود ادبیات شفاهی در آثار داستانی مکتوب استفاده شده است؟» گفت: می توان بگویم در این

حوزه خیلی کم کار شده است و ادبیات شفاهی از گذشته تا امروز که به شکل قصه در آمده باشد بسیار اندک است. 

وی با اشاره به ادبیات فولکوریک ایران و عدم بهره گیری از ظرفیت های عمیق آن، اظهار داشت: عدم توجه به ناشناخته های ادبیات ایران در بخش ادبیات فولکوریک و نادیده انگاشته شدن مفاهیم بومی و ملی آن منجر به آن شده است که همواره این بخش که جزء مهمی از ادبیات شفاهی محسوب می شود مغفول باقی بماند. 

آرمین با تاکید بر اینکه توجه به ادبیات شفاهی به بستر سازی نیاز دارد، عنوان داشت: توجه به ادبیات شفاهی چه در بخش ادب فولکور و چه در بخش عام آن نیاز به فرهنگ سازی عمومی دارد تا از این رهگذر بتوان به ارتقای ادبیات ملی کمک نمود. 

وی با نگاهی بر آثار تالیف شده در این حوزه از کتاب هایی چون« شنگول، منگول و حبه انگور» نام برد و بیان داشت: با اینکه برخی از روایات شفاهی به صورت مکتوب درآمده اند اما پرداخت به این داستان ها اغلب به صورت موضوعی و گذرا بوده است، چیزی که از کودکی به خطر دارم خیمه شب بازی هایی است که برگرفته از همان قصه های قدیمی بود که برخی مکتوب شده بودند. 

این نویسنده و پژوهشگر ادبیات شفاهی ایران را دارای غنای فرهنگی بسیاری دانست و خاطرنشان نمود: ادبیات شفاهی را نباید گذاشت که دست خوش فراموشی شود و باید به آن ادبیات داستانی توجه ویژه داشته باشیم.