اسرافیلی در گفتگو با خبرنگار گروه کتاب هنرنیوز در خصوص رمضانیه‌های شعر فارسی اظهار داشت: با وجود آنکه شاعران بسیاری به صیام و ماه رمضان توجه داشته‌اند لیکن برخی از شعرا نیز نگاه متفاوتی به این ماه داشته و آن را با مناسبات اجتماعی زمان خودشان از جمله بسته شدن در میکده‌ها و مواردی از این دست سروده‌اند همچون حافظ که می‌سراید: «در میخانه ببستند خدایا مددی/ که در خانه تزویر و ریا بگشایند». 

وی با بیان این مطلب افزود: به نظر می‌رسد ادبیات ما در این رهگذار چندان به معنویات ماه مبارک رمضان نپرداخته است و حتی تنی چند از شاعران علاقه به گذران ماه رمضان داشتند که در اشعارشان انعکاس یافته است. 

این شاعر انقلاب اسلامی با بررسی این مسئله در آیینه اجتماع و تاریخ ادبیات گفت: در شعر فارسی تنها برخی از شاعران معرفتی ما همچون سنایی، ناصر خسرو و مولوی به جنبه‌های

معرفتی و فضای روحانی این ماه مبارک پرداخته‌اند و به بهره‌مندی از این فضا‌ها اشاره کرده‌اند که در جای خود ارزشمند است اما عمده شاعران چندان به جنبه‌های معرفتی ماه رمضان توجه نداشتند و تنها برخی شاعران عرفان پیشه ما چون سنایی، عطار و مولوی ماه رمضان را در جنبه‌های معرفتی‌اش مطرح کرده‌اند که مثنوی معروف «این دهان بستی دهانی باز شد» مولانا شاهد این قضیه است. 

اسرافیلی با اشاره به شهادت حضرت علی (ع) در ماه رمضان و لیالی قدر گفت: توجه بسیاری از شاعران درباره حضرت علی (ع) و شهادت ایشان در سوگ سروده‌هایشان مشهود است و نیز لیالی قدر که در شعر فارسی تجلی بارزی داشته و همواره مورد توجه ایشان بوده است همچون بیت «شب قدر است و طی شد نامه هجر/سلام فیه حتی مطلع الفجر» از حافظ و سروده‌های دیگر شاعران که از توجه ویژه آنان به این شبهای مبارک در ماه رمضان اشاره دارد. 

حسین اسرافیلی در خاتمه به قرائت یکی از اشعار خود در شرح ارادت به ساحت حضرت امیر المومنین علی (ع) پرداخت که در زیر آمده است؛

ای جلوه‌ات چو مهر ازل در جهان رها
تکبیر آتشین تو در کهکشان رها
پیش از بهار خلقت گل، صانع ازل
کرد آفتاب مهر تو را در جهان، رها
نام تو در غدیر درخشید و موج شد
شد در تمام پهنه، کران تا کران رها
امروز هم بلند‌ترین قله‌ها هنوز
دارد طنین نام تو را در میان رها
رمزی است در تلاوت اسمت، که می‌شود
نامت کنار نام خدا در اذان، رها
یک صبح در طنین اذان فرق تو شکافت
خون تو شد به رنگ شفق در زمان رها
ذات خدای خواست نماید بهشت را
عطر تو را نمود به کون و مکان رها
یارب! چه حکمتی است که هر لحظه می‌شود
بی‌اختیار نام علی (ع) بر زبان، رها