خلعتبری در گفتگو با خبرنگار گروه کتاب و ادبیات هنرنیوز در خصوص عدم اطلاع رسانی به موقع مکان غرفه های نمایشگاه اظهار داشت: برنامه و چدول غرفه ها و جایگاهشان باید ماه‌ها یا حداکثر هفته‌ها قبل به ناشران اعلام شود؛ زیرا در دنیا رسم بر این است که غرفه ناشر هر سال قبل از نمایشگاه سال بعد مشخص شده و ناشر برای سال بعد بتواند برنامه ریزی کند؛ یعنی من ناشر بدانم که در نمایشگاه سال بعد غرفه من چند متر و دارای چه شماره ای است، کجا قرار گرفته و چه ویژگی هایی دارد.
چرا مسئولان نمایشگاه کتاب فرانکفورت را نمی بینند؟وی ضمن اشاره به نمایشگاه های بزرگ کتاب دنیا بیان داشت: درباره نمایشگاه فرانکفورت از یکسال قبل می‌دانستم قرار است غرفه انتشارات شباویز کجا باشد؛ یعنی این مسئله‌ای است که ناشر باید بداند و بر اساس آن برنامه‌ریزی کند نه اینکه دو روز قبل از نمایشگاه به ما بگویند که غرفه شما این است و معلوم نیست که غرفه کجاست و چه ویژگی‌هایی دارد چون ما نه ابعاد و نه جای مشخص آن را نمی‌دانیم و نمی‌توانیم برایش برنامه‌ریزی کنیم.
خلعتبری در پاسخ به این پرسش که « آیا بهتر نیست نمایشگاه کتاب دارای جنبه نمایشگاهی باشد تا بازار عرضه وفروش کتاب؟» گفت: نمایشگاه کتاب نباید یک بازار مکاره یا یک کتابفروشی بزرگ باشد، حتی برای یک کتابفروشی بزرگ هم ناشر باید برنامه‌ریزی داشته باشد و قفسه‌هایش را طرح ریزی کند، البته این مسئله شامل ناشران عضو انجمن فرهنگی ناشران کتاب کودک نمی‌شود، ظاهراً آنها از قبل برنامه‌هایشان را تنظیم می‌کنند و خوب می‌دانند که کجا غرفه دارند و چه چیز را باید کجا بگذارند چون خودشان جزء برگزارکنندگان هستند می‌ماند ناشرانی مثل ما که عضو انجمن نیستیم و طبیعتا ما نه می‌دانیم غرفه‌مان چند متر است و نه می‌دانیم کجا قرار می‌گیرد و بعد ما می‌مانیم با متراژی کم و وضعیت بد غرفه.
مدیر انتشارات شباویزبه سال های نخست برگزاری نمایشگاه کتاب اشاره کرد و عنوان داشت: در نمایشگاه کتاب سال‌های نخست که نمایشگاه کتاب در محل دائمی نمایشگاه های تهران برگزار می شد، یکی از موارد مهم غرفه‌آرایی
” هرگز هیچ کدام از مقامات مسئول را برای بازدید به چادرهای مجاور شبستان نمی‌آوردند چون وضعیت آنجا آنقدر اسفبار بود که جای توجیه نداشت “
بود و ناشران برایشان مهم بود که غرفه‌هایشان شکیل باشد؛ لذا به ما ابعاد و مکان غرفه را از قبل اعلام می کردند و ناشر خیلی خوب می‌دانست که با چه غرفه ای رو به رو است.
وی در تشریح این موضوع گفت: در آن سال‌ها تصدی نمایشگاه کتاب با وزارت فرهنگ و ارشاد بود یعنی اگر یکسال به من بدترین نقطه نمایشگاه داده می‌شد سال بعد جای بهتری برای ناشر در نظر گرفته می‌شد و در واقع عدالت وجود داشت و بدترین و بهترین جاها در سال‌های مختلف جبران می‌شد.
وی افزود: متأسفانه از وقتی ارشاد خود را کنار کشیده است و نمایشگاه دست انجمن فرهنگی ناشران افتاده عدالت وجود ندارد، دلیلش هم کاملاً واضح است؛ زیرا اعضای انجمن خود ذینفع ماجرا هستند و ذینفع به نفع خودش کار می‌کند، نه به نفع دیگران و نمی‌تواند عدالت را رعایت کند بنابراین ما نمی‌توانیم از آنها هیچ انتظاری داشته باشیم لیکن متأسفانه برگزاری نمایشگاه به عهده آنها گذاشته شده است، در حالیکه وزارت فرهنگ و ارشاد اگرچه با یک ناشر بهتر یا با یک ناشر بدتر باشد ولی به هر حال تا زمانیکه برگزاری نمایشگاه بر عهده خودشان بود این مسائل را رعایت می‌کردند، منتها گاهی موقعیت سالن‌ها اجازه نمی‌داد که یک ناشر در مکان خوب غرفه داشته باشد اما سال بعد جبران این مسئله می‌شد اما الان به گونه ای است که حتی بی عدالتی مطلق است و متأسفانه این مسائل هر سال تشدید می‌شود.
گرفتن مالیات بابت دستگاه کارت خوانی که هرگز کار نکرد مدیر انتشارات شباویز دستگاه های کارت خوان ناشران را در نمایشگاه بیست و چهارم بدون کاربرد دانست و گفت: سال گذشته به ما یک دستگاه کارت‌خوان که پول و مالیات ارزش افزوده آن را از ما گرفته بودند تحویل داده شد اما تا روز چهارم آن را برایمان نصب نکردند، از روز چهارم هم که نصب شد در روز فقط یکی دو ساعت کار می‌کرد ولی در دیگر ساعات قطع بود و در حالیکه ناشران عضو انجمن کارت‌خوان‌هایشان کار می‌کرد و می‌توانستند خیلی راحت از تسهیلات استفاده کنند، یعنی عدالت نه در متراژ غرفه بلکه در تسهیلات هم وجود نداشت.
نام انتشارات شباویز در جدول ورودی چادر ناشران کودک و نوجوان درج نشده بود وی در تشریح دیگر کاستی ها نمایشگاه اظهار داشت: سال گذشته جلوی ورودی هر چادر نام ناشران درج شده بود. در چادری که ما در آن بودیم اسم شباویز به درب چادر نوشته نشده بود؛ یعنی اگر کسی می‌خواست بیاید و به دنبال انتشارات شباویز بگردد نمی‌توانست آن را پیدا کند که نهایتا روز سوم با پیگیری ما نام شباویز در آنجا درج شد بنابراین اطلاع‌رسانی به ضرر ناشران غیر عضو انجمن بود.
سلامت غرفه دار هیچ اهمیتی نداردخلتعبری تصریح کرد: تمام ناشران در چادرهایی بودند که پنل‌های تمیز و نو داشت ما
” بی تجربگی مسئولان نمایشگاه کتاب کیفیت نمایشگاه را از بین می برد “
اما در چادرهایی بودیم که سقف آن سوراخ سوراخ بود و تیکه نایلون‌هایی را از جاهای مختلف آورده بودند و روی هم انداخته بودند تا آب از آن رد نشود، در نتیجه بعد از بارندگی آب جمع شده در آن بالا به صورت لجن درآمده بوده و بو گرفته بود طوریکه روزهای آخر و سقف غرفه‌ها حالت زشتی پیدا کرده بود یعنی اصلاً به سلامت غرفه داران اهمیت داده نمی‌شد.
وی با بیان این مطلب عنوان داشت: سال گذشته به علت بارندگی در ایام نمایشگاه موکت زیر پای ما در غرفه خیس بود وقتی روی آن تردد می کردیم شلپ شلپ آب می‌پاشید، میله‌هایی را که دور تا دور گذاشته بودند همه کثیف بودند و یک سری پنل‌های افقی مربوط به سال‌های اول نمایشگاه که هزاران بار آنها را نصب کرده و برداشته‌اند در آنجا گذاشته شد که آنقدر خراب بود که امکان نصب مجدد نداشت و یکی را با سیم و دیگری را با نخ نایلونی بسته بودند و روی آن انواع چیزهای کثیف چسبیده بود و تبعیض همه جانبه وجود داشت ضمن آنکه کف چادر ما تماماً کنده کنده و قلوه قلوه شده بود و اگر کودکی از آنجا رد می‌شد قطعاً آسیب می‌دید، همچنین در روزهای پایانی به بهانه اینکه نظافت چی‌ها نمی‌توانند همه جا را تمیز کنند سطل آشغال چادرها پر شده و کف سالن ریخته بود و همه جا پر از آشغال بود.
خلعتبری خاطرنشان ساخت: هرگز هیچ کدام از مقامات مسئول را برای بازدید به چادرهای مجاور شبستان نمی‌آوردند چون وضعیت آنجا آنقدر اسفبار بود که جای توجیه نداشت.
وی با اشاره به مبلغ دریافتی جهت اجاره غرفه ها گفت: حداقل کاری که می‌توانستند بکنند این بودکه بگویند ما این چادرها را رایگان در اختیارتان می گذاریم یا یک دهم قیمت را از شما اخذ می‌کنیم یعنی بالاخره از ما هم دلجویی می شد اگر می گفتند ما هم تشخیص می‌دهیم، ما هم می‌فهمیم که این مکان مناسب حال شما نیست ولی چشمشان را به روی همه چیز بستند و همان مبلغ را هم اخذ کردند.
مدیر انتشارات شباویز افزود: ما نور کافی نداشتیم و تقریباً در کم نوری کار می‌کردیم چون در طی روز پرده‌های چادر را کنار می‌زدند و می گفتند نور کافی است در حالیکه برایشان تجهیز نور مقدور نیست چون مصلی اساسا نمایشگاه نیست.
خلعتبری با گلایه از بی تجربگی مسئولان برگزار کننده نمایشگاه گفت: هر صبح که به غرفه می‌آمدیم یک بند انگشت خاک روی کتابهایمان نشسته بود چون مکان ما جای غرفه نبود و این دلالت بر بی تجربگی مسئولان دارد این در حالیست که تمام امکانات در اختیار شبستان بود.
