انتقاد اغلب ناشران از شلوغی و عدم سهولت انتقال کتاب به غرفه ها در فضای نمایشگاه است و اینکه موقعیت ساختمانی مصلی با ستون ها و حواشی معماری اش سبب می شود خیلی وقت ها بدترین غرفه ها به بهترین ناشران اختصاص یابد. 

حالا نزدیک به پنج سال از انتقاد ناشران از فضای نمایشگاهی مصلی می گذرد و در نهایت کار به جایی رسیده است که ناشران، خود ارائه کننده طرح های نوینی برای ساخت و ساز و تخصیص فضا می شوند، از برخی ناشران که رسما به فکر مشارکت در ساخت و ساز فضای نمایشگاهی افتاده اند گرفته تا ناشری که خود پیشنهاد طرح خرید سهام در این باب را مطرح می کند. 

این موضوع سبب شده است تا برخی ناشران چون مدیر انتشارات فصل پنجم از طرحی

نوین در عرصه نمایشگاهی سخن بگوید و رهیافت هایی را به سمت و سوی خصوصی سازی فضای نمایشگاه کتاب و در عوض بهینه شدن این نمایشگاه ارائه دهند. 

این طرح بر اساس خرید سهام ساخت نمایشگاه و یا زمین آن توسط طیف گسترده ناشران است که می تواند هم آنان را در ابعاد گسترده نمایشگاهی دخیل کند و هم آنان را از مستاجری نمایشگاه به صاحبخانگی آن سوق دهد. 

این مسئله که خود بیانگر خستگی ناشران از شرایطی است که هرچه در آن انتقاد کرده اند به نتیجه نرسیده است می تواند مشارکت همه جانبه ای در بین آنها در بحث زیرساختی نمایشگاه کتاب ایجاد کند؛ گو اینکه ناشران از وضعیتی که هیچ تغییری در آن ایجاد نمی شود خسته شده باشند و تصمیم بگیرند تا خود به میدان بیایند و برای فضای جغرافیایی و نمایشگاهی آن تصمیم بگیرند. 

این طرح بعد از مباحثی داغی که وزارت فرهنگ و ارشاد درباره تپه های عباس آباد و یا باغ کتاب و مباحثی که سازمان فرهنگ و هنری شهرداری تهران درباره مکان مناسب و دائمی برای نمایشگاه کتاب مطرح نمودند می تواند نخستین واکنش ناشران به اقدامات بی سرانجام مسئولین در تصمیم گیری هایشان برای مکان نمایشگاه کتاب باشد. 

در این طرح جایگاه بی واسطه ناشران و دخالت مستقیم و تصمیم گیری آنان در مکان نمایشگاه با خرید سهام های یک اندازه، راه حلی است که می تواند ناشران را از مستاجری در نمایشگاه کتاب به صاحبخانگی برساند، البته به شرط آنکه ناشران دولتی سعی نکنند با خرید سهام های نجومی، تبعیض فاحشی در این طرح ایجاد کنند و عدالت در غرفه بندی و متراژ غرفه ها در نمایشگاه کتاب را با چرخه معیوب مواجه کنند.

مریم خاکیان