به گزارش هنرنیوز، این تغییرات به رغم آنکه در این سیستم با نگاهی مثبت و گامی موثر همراه بوده است لیکن هنوز به شکل سنتی خود ادامه دارد و از هرگونه تغییرات زیربنایی که این عرصه را به سمت و سوی مدرنیزه شدن سوق دهد فاصله دارد. 

بیست و پنجمین دوره نمایشگاه کتاب با بهره گیری از تجربیات و نتایج خوبی که در دوره های مختلف از برگزاری آن حاصل شده است از فردا آغاز به کار می کند. 

این در حالیست که نمایشگاه کتاب اگرچه برای عده ای از ناشران بهار نشر است؛ اما به همین منوال برای تعدادی از دیگر ناشران خالی از شور و شوق است، چندانکه در هفته های اخیر برخی ناشران با اظهار عدم تمایل از شرکت در نمایشگاه انتقادات خود را طرح نموده و خود را ناگزیر از حضور در آن دانستند؛ مثل انتشارات «توس» که در نمایشگاه ثبت نام نکرده، «نیلوفر» که از روند نمایشگاه دل خوشی ندارد و مایل به حضور مستعد نیست، «آگه» که سال گذشته اجازه حضور نیافت و امسال هم مردد است، «شباویز» که سال گذشته آنقدر مشقت متحمل شده بود که می گوید کاش نمایشگاه نباشد، « روزبهان» که نمایشگاه را یک بازار مکاره می داند یا «چشمه» که از شرکت در نمایشگاه حذف شده است و... 

در این شرایط هستند عده کثیری از

ناشران دولتی که با انتشار کتاب های متعدد در طول یکسال و انبوه سازی تولید کتاب درکارنامه خود، چشم انتظار آغاز نمایشگاه هستند؛ زیرا همواره سهمیه خوبی از بودجه های دولتی در اختیار داشته و مستعد انتشار کتاب های فراوان بوده اند و توانسته اند ناشرانی پرکار باشند حال آنکه ناشران خصوصی با گذر از هفت خان رستم، قیمت کاغذ و شرایط نا مناسب نشر، توفیق گسترش و افزایش تولید نداشته و ناشرانی کم کار محسوب می شوند. 

ناشر پر کار، ناشر کم کار 

بودجه، کاغذ، تیراژ، میزان تقاضای مولفین برای سپردن کتاب به ناشر، میزان فروش و تقاضای مخاطب از مسائل مهمی که ساحت نشر را در مرحله تولید کتاب تحت الشعاع قرار می دهد، در این حالت منصفانه نیست که یک ناشر خصوصی به واسطه عدم حمایت مالی و میزان تولیداتش با یک ناشر دولتی و تسهیلات همه جانبه اش در یک کفه قرار گیرد و در نمایشگاه کتاب _که باید جشن حضور همه ناشران به عدالت باشد_ بر این اساس سنجیده شود. 

به عبارت دیگر، معیار برای حضور ناشران در نمایشگاه تعداد و کثرت کتب یا برگه شماری از کتاب ها محسوب گردد و وسعت و متراژ غرفه با این اصل قیاس شود، برای مثال یک ناشر کودک و نوجوان ناگزیر از انتشار کتاب در اوراقی کمتر است اما اگر تولیداتش در ترازوی برگه شماری قرار گیرد ناخودآگاه با ناشران دیگر دچار عدم توازن خواهد شو ولو اینکه کیفیتی دو چندان بر تولیدات آن ها داشته باشد. 

از سوی دیگر قیاس ناشران اسم و رسم دار دیرپایی که در بخش خصوصی پرکار بوده اند در برابر ناشران دولتی که به انتشار هزاران عنوان کتاب سفارشی پرداخته اند قیاسی مع الفارق خواهد بود. 

وانگهی اگر ناشران دولتی ادعای سهم کلان در ساحت نشر کشور را دارند باید نخست سهمیه کلان حمایتی خود را از این حوزه در نظر داشته و دارایی معنوی خود را اساس قیاس با دیگر ناشران قرار دهند. 

بیست و پنجمین نمایشگاه کتاب تهران یا به عبارتی ربع قرن جهاد فرهنگی با گذر از دوره های گوناگون در دهه های مختلف هنوز تنه نوکاشت درخت فرهنگی کشور است و به مراقبت و رسیدگی بسیار نیازمند است.

مریم خاکیان